Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Φοβάμαι, λες

Φοβάμαι, λες.

Φοβάμαι κι έχω κρύψει σ’ ένα βιβλίο παλιό το γαλήνιο πρόσωπο μου να το θυμάμαι.
Ποια βήματα μοιάζουν οικεία όταν έχεις γεννηθεί στο διπλανό κρεβάτι με τη μοναξιά;
Ενώνω τα γόνατά μου με το πρόσωπο κάθε που ξαπλώνω.
Εκείνο το παράξενο που κυοφορώ με πονάει.
Το κάνουν να με πονάει.
Το χέρι το ξένο που μπαίνει μέσα στην ψυχή, που απλώνεται πάνω στο σώμα μα το κυριότερο που δεν καταλαβαίνει.
Αφήνει μια γραμμή αίματος πάνω στα σεντόνια κάθε φορά.
Πάει καιρός που δεν αφήνω την ψυχή μου να κοιμηθεί.
Παραμονεύει ένας εφιάλτης.
Ένα μαχαίρι που θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ψυχή, άρα με τη ζωή μου.
Τη ζωή μου…

Ξαπλώνω σ’ έναν κρεβάτι μεταλλικό.
Κάποτε αντικρίζω χεράκια μικρά να περνούν μέσα από τα κάγκελά του.
Χαράσσω πάνω τους τις μέρες, όχι στα χέρια για τα κάγκελα λέω, μέρες μιας απόφασης καταδικαστικής.

Νηστεύω τη ζωή μου.
Κλείνω σε μικρά αποστειρωμένα κουτάκια νοσοκομείου τα όνειρά μου.
Πνίγω στα χτυπήματα των δεικτών του ρολογιού τις κραυγές μου.
Οι σιωπές μου με γεννούν ξανά και ξανά και ξανά.
Κι εσύ ρωτάς τ’ όνομα μου, ρωτάς ηλικία και διεύθυνση.
Πώς να σου μιλήσω δίχως φωνή.
Πώς να σου γράψω τ’ όνομά μου, δίχως στοιχεία ύπαρξη χαμένη με χαμένη ταυτότητα και διαβατήριο σχισμένο απ’ την αστυνομία;
Μονάχα που εκεί μένω σε πάω.
Σπίτι ξύλινο παλιό με περιστέρια στη σκεπή του.
Έχω παρέα μου τα περιστέρια.
Ότι μου έχει μείνει.
Και μια σακατεμένη περηφάνια για να σου δείξω πως μένω εκεί.

Το σπίτι μου ρημαγμένο, περισσότερο απ’ τους άνεμους της ψυχής μου παρά απ’ τα χρόνια.
Άδειο σχεδόν.
Μονάχα εκείνο το κρεβάτι το μεταλλικό με τα πόδια τα ριζωμένα στο πάτωμα έχει μείνει.
Δεν αλλάζει θέση πια.
Ριζώνουν οι κινήσεις μέσα στους τοίχους, ριζώνουν οι επιθυμίες, ριζώνουν τα λόγια κυρίως εκείνα που δεν ειπώνονται
Άντε να ξεκολλήσεις τη ζωή σου…

Φοβάμαι εκείνον που φωνάζει ακόμα το όνομα μου τις νύχτες.
Φοβάμαι μη ξυπνήσει όσα υπνώτισα εντός μου και χαθώ αναζητώντας.
Φοβάμαι την ερημιά που σαν το σαράκι κατασπάραξε τα πάντα στο σπίτι εκτός ίσως από εμένα.
Φοβάμαι μην απ’ τις χαραμάδες μπει ο αέρας και χρειαστεί πάλι ν’ ανασάνω.

Κι αν ακόμα ζω είναι που φοβάμαι να πεθάνω…
Δημοσιευμένο στο Δέλεαρ, Νοέμβριος 2008

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΩ ΤΗ ΛΕΞΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΣΑ ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ.ΠΟΣΟ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΑΠΟΨΕ ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ .
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

Μαρινα ..... είπε...

....." εισαι ποιητης! πως αλλιως;!!!!!!


αγαπη δεδομενη...
σκεψη δεδομενη....
φιλία...αδιαπραγματευτη

πως αλλιως;
πως αλλιως;

Ιωαννα είπε...

Το καρτερικο Μονομετρο στου μονολόγου σου τον ισκιο ...ισιωνω .
Σαν να θαρρω πως ετσι , τακτοποιούνται στις αφες των εικόνων θροισματα απ απαλα βαμβακερα ρουχα που εντυσαν γυμνιες , πεταξαν αέριδες μακρυα απο σωματα ευαλωτα στις φωνες ....πονεμενα στις κραυγιες .

Κανενα δάκρυ περα απ τα δικα σου νυχτερινα δακρυσμενα σήμαντρα δεν θα υφάνει την ιαση ...


Αλλα πάλι νιωθωντας τις ινες του δικού μου εαυτου σου λεω-γραφω...ειμαι μελαγχολικά ευτυχισμενη για τους φόβους μου και τις αφυπνησεις μου ...


Ιωαννα Κ. Γκαροση

katerina είπε...

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω...
Σταματώ στις λέξεις και στοιχειώνουν μέσα μου οι εικόνες...
Ερωτηματικά ξεπηδούν σαν ''τους ανέμους της ψυχης''...
''Φοβαμαι να πεθάνω''...άραγε ζω??
Μοναδικό και πάλι το κείμενό σου ,ήχε μου!!!
Καλό σου απόγευμα!!

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Βαθιά συγκινητικό...


Την καλησπέρα μου!

Μαργαρίτα είπε...

Υπέροχο ήχε μου..όπως και κάθε
αποτύπωμά σου!!
Είναι άραγε δειλός όποιος φοβάται;
Δεν νομίζω!!Ο φόβος είναι ένα πολύ
ανθρώπινο συναίσθημα!!Δείγμα ευαισθησίας και παιδικής ψυχής που
προσπαθεί με αγωνία να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων!!

Να είσαι καλά!***

rip1708 είπε...

καλε μου ειναι καποιες φορες που η ψυχη μου βαραινει και κλεινω το μυαλο μου να μην σκεφτομαι για να μην νιωθω..και τοτε ερχομαι απο εδω και βλεπω τις σκεψεις μου ντυμενες λεξεις να με πνιγουν..
να βουλιαζω ολο και πιο βαθια..

elenitheof είπε...

Συγκινητικό και υπέροχο!
Εκφράζεις τη μοναξιά και τη μελαγχολία μοναδικά γι' αυτό σου ταιριάζει το όνομα: Ήχος πλάγιος Μόνος. Ελπίζω όμως να την εκφράζεις μόνο στα γραπτά σου ενώ στην πραγματικότητα να είσαι ευτυχισμένος είτε μόνος είτε με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

"Έχω παρέα μου τα περιστέρια."
Αυτό μου θυμίζει λίγο κάτι από τον εαυτό μου γιατί μου αρέσει να είμαι μόνη και ν' απολαμβάνω τη φύση και το πέταγμα ή το κελάηδημα των πουλιών. Είναι κάτι που μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη. Πολλές φορές όταν είμαι μαζί με κάποιους ανθρώπους, κουράζομαι ψυχικά, απογοητεύομαι, εκνευρίζομαι, ενοχλούμαι, ενώ όταν είμαι μόνη, νιώθω υπέροχα! Εσύ;

ellinida είπε...

Ν'αφήσω ένα χαμογελάκι;

..αγγελόσκονη.. είπε...

φοβάμαι να φοβηθώ το οτιδήποτε...ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός!! :) τα φιλιά μου!!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου υπάρχουν λέξεις όπως φοβάμαι, βοήθεια, συγγνώμη, ελπίζω και τόσες άλλες που πρέπει κάποτε να βρίσκουμε το κουράγιο να τις προφέρουμε.
Όμορφα βράδια δίχως δάκρυα να έχεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου δεν γνωρίζω να πω αν είναι η ποίηση ή αν τα κύματα είναι που κάποτε πλαγιοκοπούν το σκαρί της ψυχής κι εκείνο βογκάει από τον πόνο.

Μια εξομολόγηση κάποτε που εκφράζεται από έναν τρίτο προς τα έξω για να μην υπάρχει ταυτοπροσωπία.

Κι αγάπη και σκέψη και φιλία, αδιαπραγμάτευτα σαν τα μονοπάτια που διάβηκε η ψυχή και δεν αλλάζουν με τίποτε πια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ιωάννα μου της Τεργέστης κάποτε ένα πλοίο λύνει κάβους και ξεκινά για ένα ταξίδι που μονάχα εκείνο γνωρίζει την αχάρακτη στον χάρτη πορεία του.
Έχει κρατημένα τα χαμόγελα και τα δάκρυα του φυλαγμένα σε μια υπέροχη αυτάρκεια, αδιαπραγμάτευτη κι αυτή όπως όλα τα αληθινά.
Και τούτη η ευτυχία που λες γνώριμη από χρόνια…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου αναπάντητα μένουν τα ερωτήματα καθώς η ψυχή αδυνατεί να βρει έναν τρόπο να κατανοήσει τα εντός της.
Όμορφο ξημέρωμα εύχομαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Άραγε, η ψυχή μου το ξέρει τι είναι εκείνο που μας αγγίζει πιο πολύ η χαρά ή η λύπη;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαργαρίτα μου δειλός δεν είναι μα μονάχα τα δικά του μάτια στον καθρέφτη αντικατοπτρίζουν μια λέξη μονάχα που ή τον σώζει ή τον κάνει επαναλαμβανόμενα να πεθαίνει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Rip μου από τις ίδιες τις σκέψεις τις κουρασμένες, εκείνες που ήδη γονάτισαν όχι από σεβασμό αλλά πόνο μπορείς να αντλήσεις τη δύναμη που γυρεύεις, μπορείς και πάλι να ονειρευθείς κι ας έχεις μείνει καιρό δίχως χαμόγελο στα χείλη…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου όλοι μας έχουμε όμορφα και τα’ άσχημα μας, ζούμε με τις ελλείψεις μας και τα πλεονάσματα της καρδιάς.
Η μνήμη είναι κάτι που μπορεί να μας είναι και ξένο ακόμα κι αν εκφράζει πόνο ή έρωτα.
Η ζωή από την άλλη μας επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Δεν μπορείς να πεις νιώθω υπέροχα μόνος κι ας το πιστεύεις γιατί ένα γύρισμα κάνει απλά το ρολόι, μια εικόνα παρατηρείς από μιαν άλλη γωνιά κι αλλάζουν όλα.
Όσο φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος λένε κι εδώ ακόμα βρίσκει μια υποδοχή και κουμπώνει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελληνίδα μου ν’ αφήσεις.
Χαμόγελο το χαμόγελο ίσως κάποτε ανθήσει κάτι…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγγελόσκονη μου μόλις τώρα φοβήθηκες κάτι.
…κι αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο το πλάσμα που πραγματικά δεν μπορεί να φοβηθεί…

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Ήχε μου,η λύπη! Γιατί γεννιόμαστε μ'αυτήν...

Την καλησπέρα μου:)