Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Οι αποχαιρετισμοί του καλοκαιριού

Προ ολίγων ημερών δέχθηκα πρόσκληση από τον φίλο και συγγραφέα Νικόδημου Διακογιάννη ώστε να γράψω ένα κείμενο με θέμα το καλοκαίρι.
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Τέρα Άμου στις 24 Ιουνίου 2008.


Οι αποχαιρετισμοί του καλοκαιριού

Ομολογώ πως πάντοτε μου άφηναν μια γεύση παράξενη τα καλοκαίρια.
Προσέμενα τον ερχομό τους για να συναντήσω ανθρώπους αγαπημένους από την άκρη του κόσμου, από μια τέτοια άκρη ήρθα κάποτε κι εγώ και δεν ξαναγύρισα.
Έμπαιναν με το ομορφότερο τους πρόσωπο.
Θυμούμαι παίρναμε το ΚΤΕΛ με την μητέρα και με ταξίδι μιας ώρας και κάτι φθάναμε στην παραλία, Επανομή – Αγία Τριάδα – Νέοι Επιβάτες οι τότε προορισμοί.
Κόσμος στο λεωφορείο, στριμωξίδι κι άγιος ο Θεός.
Ήταν και κάποιες βάρκες δεμένες στο ξύλινο μόλο που ανεβαίναμε για βουτιές για να καταλήξουν σε φωνές από τον καϊκτσή.
Όλα τούτα όμως ήταν απλά η αρχή του καλοκαιριού.
Λίγο μετά δάκρυα γέμιζαν τα μάτια από το κλείσιμο του σχολείου.
Φανατικός του διαβάσματος δεν υπήρξα ποτέ, μήτε και του σχολείου.
Θυμούμαι πως όταν μου ανακοίνωσαν στο σαλόνι του σπιτιού μας με μεγάλη χαρά πως από τον Σεπτέμβριο θα βρίσκομαι στο Δημοτικό έβαλα τα κλάματα όχι βέβαια από ευτυχία, είχα μόλις τελειώσει το Νηπιαγωγείο και ήταν μια χρονιά με πειράγματα, μουτζούρες πάνω στο μπλόκ ζωγραφικής, και πολλές φορές κλωτσιές από κάποιους που έμελε να γίνουν οι αιώνιοι αντίπαλοι.
Κάπου εκεί, στο μέσον εκείνης της πρώτης χρονιάς, κάτι έγινε και το λάτρεψα το σχολείο, δε θυμούμαι να πω τι ακριβώς, θυμούμαι όμως πως από τότε και με το που λάβαινε χώρα η τελευταία πράξη αποχαιρετισμού, μπουγέλο στις βρύσες και τις τουαλέτες του σχολείου, ένα δάκρυ μπλέκουνταν με τα νερά που κυλούσαν από τα μαλλιά.
Είναι μια αγάπη που για πρώτη φορά ίσως ομολογώ.
Ένας δύσκολος αποχαιρετισμός ήταν εκείνος της Τετάρτης δημοτικού.
Ήταν το καλοκαίρι της αλλαγής, όχι στην πολιτική ζωή της χώρας μα της ζωής μου.
Μια μετακόμιση σηματοδοτεί μια νέα αρχή.
Σπίτι στην άλλη άκρη της πόλης, η ηλικία μικρή, αποτέλεσμα ένα.
Αλλαγή παιχνιδιών, παρέας, σχολείου, συμπεριφοράς.
Θα επαναληφθεί μερικά καλοκαίρια αργότερα το ίδιο ακριβώς σκηνικό.
Εκεί όμως, λίγα χρόνια αργότερα θα είχα τον δυσκολότερο αποχαιρετισμό.
Ήταν η τελευταία ημέρα του Γυμνασίου, θεατρική και μουσική παράσταση στο θέατρο του Δημαρχείου.
Καθόμουν με την Γεωργία και την Ιωάννα.
Κάποια στιγμή η Γεωργία ενώ χαιρετούσε την καθηγήτρια των Γαλλικών σωριάστηκε στο πάτωμα.
Ανακοπή είπαν οι γιατροί και τότε προσθέθηκε άλλη μια λέξη στο λεξιλόγιο μου.
Πέρασαν κι άλλο τα χρόνια, τέλειωσε και το λύκειο.
Παράξενο εκείνο το συναίσθημα, δεν έχω καταφέρει ακόμα να το περιγράψω, η χαρά του καλοκαιριού, το τέλος της σχολικής ζωής, η επαγγελματική για κάποιους, η φοιτητική για κάποιους άλλους σταδιοδρομία και η αναμονή για τη στρατιωτική θητεία.

Παρέα με όλους αυτούς τους αποχαιρετισμούς ήταν και οι άλλοι, εκείνοι με τους αγαπημένους ανθρώπους από του κόσμου τις άκρες.
Στην Ελλάδα κλείνουν νωρίς τα σχολεία, τούτο είχε ως αποτέλεσμα να βρισκόμαστε με τον αδελφό μου πρώτοι απ’ όλους στο χωριό με εξαίρεση εκείνους που έμεναν μόνιμα εκεί.
Κατέφθαναν έπειτα τα ξαδέρφια από την Αμερική, οι συγχωριανοί από τον Καναδά, κ’ ύστερα τα ξαδέρφια από την Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, οι φίλοι από την Γαλλία.
Χώρες και γλώσσες μαζεμένες σ’ ένα χωριό, μ’ ένα παιγνίδι, με μια φωνή.
Βόλεϊ στην εξώπορτα του σχολείου και μακριά γαϊδούρα, ποδόσφαιρο στ’ αλώνια κι άλλα πόσα.
Το πρώτο κομβόι ξεκινούσε δύο το πολύ τρεις ημέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο για την Κεντρική Ευρώπη.
Γερμανία, μέσω της παλιάς Γιουγκοσλαβίας κ’ ίσως επειδή έπαψε να υπάρχει το παλιά και μαζί με εκείνο και η Γιουγκοσλαβία, χάραξε άλλη διαδρομή ο διαβήτης στον χάρτη, ταξίδι ως την Πάτρα πλοίο για Ιταλία κι από εκεί άνετο ταξίδι στην autobahn μέχρι επάνω.
Στάσεις επόμενες από δρόμους διαφορετικούς ήταν η Γαλλία, το Βέλγιο κ’ η Ολλανδία.
Τελευταίοι έφευγαν οι πολλοί μακρινοί, οι της Αμερικής.
Αλεξανδρούπολη - Αθήνα με πτήση συνήθως απογευματινή κι από εκεί με άλλη για το σπίτι, νύχτα εκεί μέρα εδώ 10 ώρες διαφορά, δύσκολη προσαρμογή.
Όλοι αυτοί οι αποχαιρετισμοί συνοδεύονταν από πολλά δάκρια και το παράπονο των μικρών παιδιών.
Το δικό μας δηλαδή που επιθυμία μας μεγάλη ήταν να ήμαστε όλο τον καιρό μαζί.
Περνώντας τα χρόνια καταλάβαμε πως δε γίνεται διαφορετικά.
Τώρα πονούν αλλιώτικα οι αποχαιρετισμοί, υπάρχει εκείνος ο «φόβος» της επόμενης συνάντησης.
Του πότε θα είναι αυτή, υπό ποιες προϋποθέσεις, από πόσους και για πόσο.
Άλλος με τη δουλειά, άλλος με την οικογένεια δεν συμπίπτουν κάποτε τα βήματα άλλοτε οι ημερομηνίες.

Τελευταίος αποχαιρετισμός είναι ο φετινός.
Πρώτος έφυγε ο αδελφός προχθές για εκείνα τα μέρη, σε λίγες ημέρες θα ακολουθήσει η υπόλοιπη οικογένεια.
Μετάθεση έγραφε το χαρτί που έφθασε.
Μεταθέτεις την έδρα της εργασίας και μαζί τη ζωή, τα όνειρα σου, τις ελπίδες.
Σε λίγες ημέρες ένα φορτηγό θα σταθεί έξω από το σπίτι, το συνεργείο θα κατεβάσει τα χαρτοκιβώτια, τα έπιπλα, τις αναμνήσεις, θα τα στοιβάξει επάνω στο φορτηγό κι εκείνο θα ξεκινήσει για το ταξίδι των 400 και βάλε χιλιομέτρων.

Καθώς θα ξεμακραίνει το οικογενειακό αυτοκίνητο το χαμόγελο του μικρού Άγγελου θα ξεχωρίζει σαν ήλιος μικρός από το πίσω τζάμι.

Στον τόπο μου, όταν κάποιος κινεί για ταξίδι ρίχνουν ένα ποτήρι με νερό πίσω του.
Δε ρώτησα ποτέ, υποθέτω πως είναι για να μη διψάσει, για να ΄χει καλό δρόμο και να βρει γρήγορα πάλι εκείνον της επιστροφής.

Λοιπόν αδελφέ…

18 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λοιπόν αδερφέ..... να μη ξεχάσεις το δρόμο και να μας φέρεις να δούμε τον ΄Αγγελο μεγαλύτερο....

Αχ...θείε Γιάννη, τούτος ο αποχαιρετισμός σε πόνεσε περισσότερο...μα να εύχεσαι να είστε όλοι καλά και θα ξαναβρεθείτε...

Φιλ΄και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΥΜΠΑΘΗΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ .ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΡΧΟΝΤΕ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΗΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ...ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕ ΑΥΤΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Να'ξερες πόσο μίλησες στην καρδιά μου! Δυο αδέλφια αποχαιρέτησα για τον ίδιο λόγο...Στον τόπο μου,δεν έχουμε το έθιμο με το ποτήρι,μόνο μαντίλι και δάκρυα αποχαιρετισμού...:)


Καλό σου σαββατοκύριακο,Ιωάννη!

akb8862 είπε...

Γράφεις πάντα τόσο συγκινητικά, τόσο ευαίσθητα...Τι να πω εγώ; Θα ναι πολύ λίγο. Το τέλος του κειμένου με έκανε να βουρκώσω.
Κρίμα φεύγεις! Φεύγεις τώρα που γνωριστήκαμε...Μα δεν πειράζει...Έτσι είναι η ζωή. Να ναι όμορφα εκεί που πας.
Τα συγχαρητήρια μου για την έκδοσή σου & από δώ.

iLiAs είπε...

..να είστε όλοι καλά :)
Καλο μήνα Ιωάννη :)

Βασιλική Ν. είπε...

Καλό καλοκαίρι, ξεκούραστο, γεμάτο όνειρα και στιγμές παρηγοριάς!

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που ομόρφυνες με τα γραπτά σου το φετινό αφιέρωμα τουιστολογίου. Ο Θεός να σ' έχει πάντα καλά, Ήχε...

Μαργαρίτα είπε...

Πολύ συγκινητικό!!!!

Πάντως κι εγώ για τον ίδιο λόγο
πέρασα απόψε!!
Να ευχηθώ από καρδιάς:
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! :)

Καλά να περνάς***

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Καιρό είχα να περάσω και πέρασα να κλέψω λίγο από το λυρισμό σου...

Εύχομαι καλό μήνα!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου είναι κάποιοι αποχαιρετισμοί που θα παίζονται πολλές φορές σ’ επανάληψη και πάντοτε το ίδιο θα πονούν αλλάζοντας μονάχα το πρόσωπο του πρωταγωνιστή πότε πότε.
Την αγάπη μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου έτσι είναι.
Τα πρόσωπα που μένουν πάντα σταθερά είναι οι γονείς, εμείς με μια βαλίτσα πέρα δώθε μετρούμε την Ελλάδα και… η ζωή έχει πάντα μια ακόμα σελίδα για να γράψει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ψυχή μου και τα μαντήλια τον ίδιο πόνο κουβαλούν.
Συνήθως είναι οι μαντίλες που φορούν οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, που βγαίνουν τάχα για να μαζευτούν τα ήδη μαζεμένα μαλλιά και κρύβουν ένα ένα τα δάκρυα καθώς εκείνα φανερώνονται στα μάτια.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Akb το μόνο μέρος που μπορώ για την ώρα να κινήσω είναι εκείνο της επόμενης συνάντησης μας.
Ήταν η σειρά του αδελφού τούτη τη φορά για τον ξενιτεμό.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλό μήνα να έχετε Ηλία, καλή ξεκούραση.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Βασιλική μου να γυρνάς, και ν’ αγναντεύεις θάλασσες κι ένα μπουκάλι μνήμη να κουβαλάς μαζί σου, να ξεδιψάς και να θυμάσαι τον δρόμο της επιστροφής.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νικόδημε σ’ ευχαριστώ όχι μόνο για την αφορμή που μου έδωσες να γράψω μα και για την διπλή παρουσίαση του βιβλίου.
Καλό καλοκαίρι να έχει που απ’ τις μνήμες που μου άφησε η Σάμος είναι πάντοτε μεγάλο και όμορφο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαργαρίτα μου καλό καλοκαίρι να έχεις και αναζωογονητικό.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κοπέλα μου με το καναρινί σου φόρεμα το καλοκαιρινό σ’ ευχαριστώ.
Καλό μήνα να έχεις.