Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Χορεύοντας στο σεληνόφως

Είναι που χόρεψες στο εκχείλισμα του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα…

Ποιους χρόνους να μετρούν τώρα τα ρολόγια;




Το τραγούδι «Σ’ έχω βρεί και σε χάνω» από το CD «Μέχρι το τέλος» ερμηνεύει η πάντοτε μαγική Νατάσσα Μποφίλιου.
Η φωτογραφία είναι από το Deviantart. Χρήστης
meitantei.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

den ksereis pws o xronos stamata? mprosta se tosi omorfia magevete k gia ligo ksexna tin upoxrewsi tou na mas katasparazei.. mono tote olos o planitis ginetai agalma k perimenei to roloi tou ponou na sunexisei... se exw vrei k se xanw giati i zwi mou me katadikase se mia olethria plani.. tin latrevw tin mousiki sou.. menw na akouw to idio tragoudi wres ateleiwtes..

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΙΣ ΒΡΙΣΚΩ ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΒΑΛΛΕΙ.ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ

katerina είπε...

Αλήθεια ποιους χρόνους??τους ''πριν''τους ''τώρα'' ή τους ''αύριο''??Όπως και ναναι ας λικνίζονται πάνω στη θάλασσα...
Καλό σου βράδυ ήχε μου!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Αν υπήρχαν...

αν υπάρχουν...

αν θα υπάρξουν...

ποτέ ξανά...

τα ρολόγια...

σου,
μου,
μας!

Καλημερένια!

ΑΝΤΩΝΗΣ Σ. είπε...

Δεν συμπαθώ τους ορισμούς, αλλά αν ήθελα να μιλήσω για την ποίηση θα έλεγα πως είναι ο τρόπος να περιγράφεις με μία φράση έναν κόσμο

"Ήταν μια θάλασσα φωτιά το βλέμμα του.." Τον ζήλεψα αυτό το στίχο

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Το χρόνο θα μετρώ αντίστροφα πια, μέχρι να ξαναρθώ στο τώρα!

Την καλημέρα μου,Γιάννη:))

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Canderel μου πράγματι ζούμε πολλές φορές σε μια πλάνη.
Κάποτε είναι προτιμότερο να έχεις κοιτάξει για λίγο τον άλλον στα μάτια παρά να παρακολουθείς τις κινήσεις του καθώς εκείνος φεύγει.
Όταν τελικά βγαίνουμε από την ψευδαίσθηση της παύσης του χρόνου γίνεται πάντοτε πιο σκληρός.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμά μου ο χρόνος πάντοτε πάνω μας θα παίζι το πιο δύσκολο του παιγνίδι…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου τους όποιους, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.
Όλοι τους, μα όλι τους πονούνε αβάσταχτα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κοπέλα μου με το καναρινί φόρεμα αν, πραγματικά αν…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ζήλεψα μονάχα τα σύγνεφα Τρελέ.
Μου άφηναν μια παράξενη ελευθερία στο στήθος κοιτάζοντας τα, πίστευα πως θα πετάξω.

Όσο για την ποίηση, ανακαλύπτει πάντα μια εικόνα να μας ποτίσει τον πόνο στα στήθη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ψυχή μου υπάρχει τελικά επιστροφή;;;
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις.