Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Όταν ονειρεύομαι δεν κινδυνεύω

Θα ξεχυθώ
όπως τα ποτάμια ξεχύνονται και θα χαθώ

θα σκορπιστώ στης θάλασσας τα κύματα

μονάχα όταν ονειρεύομαι δεν κινδυνεύω
κι όταν βραδιάζει
μέσα στις λέξεις μου κουρνιάζω
.
.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

16 σχόλια:

ion είπε...

μέσα στις λέξεις πάντα.
κάστρα απόρθητα τελικά. δικά μας. Καλώς σε βρήκα πάλι ψιθυριστέ- σήμερα- ήχε.

Μαρινα ..... είπε...

αφησε ωτα ψυχης ανοιχτα...
ταξιδεψε σε ποταμια αγρια...
στις όχθες τους οι απαντησεις...

κι οταν βραδιαζει αφουγκρασου άνεμο...

να χαμογελας ψυχής μου....

σε αγαπαω (μα πως αλλιως άλλοστε;)

ταξιδευε...κατι θ' ακουμπησει την ψυχή

Poet είπε...

Με συγκίνησες, φίλε. Μπράβο και καλή δύναμη για τη συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

'Όταν ονειρεύομαι δεν κινδυνεύω'
ΗΧΕ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΦΥΛΑΧΤΟ ΑΠΟΨΕ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΝΑ ΑΛΗΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΟΥ.ΕΛΠΙΖΩ ΕΤΣΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΠΑΝΤΑ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Καμμιά φορά είναι επικίνδυνο,ήχε μου,να ζεις μ'ασφάλεια...:)

Καλο φθινόπωρο να 'χουμε,φτιαγμένο απ' όνειρα και λέξεις...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ είπε...

Ωραίο ! μου άρεσε ΉΧΕ.Σ΄ αυτή τη γραμμή της λιτότητας να συνεχίσεις!

lakis είπε...

Κι αν αυτό που ονειρεύεσαι είν' επικίνδυνο; :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

ION μου είναι τα μόνα που αφήσαμε απόρθητα.
Και λέω αφήσαμε, από εμάς κινδυνεύουμε.
Πρώτοι εμείς χτυπάμε και πίσω οι άλλοι ακολουθούν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου γνωρίζεις κι εσύ πως μένω έκθετος τα βράδια στους ήχους, στον άνεμο και την βροχή
δίχως χαμόγελο πολλές φορές

μ’ ένα μικρό κουπί στα χέρια…

Φιλί σου δίνω αγάπης αδιαπραγμάτευτης.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ πολύ Poet.
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου καμιά φορά φοβίζουν και τα όνειρα.
Είναι τότε που νιώθεις πως μπορεί κάποτε να πραγματοποιηθούν.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ψυχή μου τις περισσότερες φορές.
Προκαλεί μια αναισθησία που δεν γνωρίζεις ποτέ που θα οδηγήσει.

Ένα φθινόπωρο μ’ εκείνα τα φύλλα τα κίτρινα τα πεσμένα στο χώμα κι έναν έρωτα μετανάστη από το ένα κομμάτι τους στήθους στο άλλο εύχομαι να έχουμε όλοι μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου σ’ ευχαριστώ πολύ.
Γνωρίζεις κι εσύ όμως πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις σταθερή την γραμμή στο βάθος του ορίζοντα όταν εκείνη λατρέυει να σβήνει πότε στο νερό και πότε στα σύγνεφα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τότε Λάκη ισχύει εκείνο το παραπάνω, υπάρχει ο κίνδυνος της πραγματοποίησης τους.
Μόνο που τότε παύουν να είναι όνειρα, αποκτά κάτι αβάσταχτα πραγματικό η μορφή τους που διώχνει λίγη λίγη την γοητεία απ’ την ψυχή τους.
Τα όνειρα ίσως κατά βάθος να πρέπει να παραμένουν όνειρα…

Β.Σ. είπε...

''μονάχα όταν ονειρεύομαι δεν κινδυνεύω''

μεγάλη και γλυκόπικρη αλήθεια...

να σαι καλά και πάντα να ηχείς
αλλότε σαν ψίθυρος
άλλοτε σαν βροντή
κάποιος ή κάποια θα ΄σαι ακούσει.

καλησπέρα.

Ανώνυμος είπε...

nomizeis......