Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Με την ανάγκη στο αίμα

όσα μέσα μου κοιμήθηκαν τώρα πονούν
ξυπνούν με την ανάγκη στο αίμα να φωνάξουν

πιο κάτω, σπίτια αραχνιασμένα με ξεντύνουν
αφήνουν ένα νανούρισμα πάνω στα στρωμένα κρεβάτια

κι όλα τριγύρω βουβά
όλα τριγύρω ντυμένα ένα κόκκινο χρώμα
σα χώμα
π’ αφήνουν πίσω τους δυο σύννεφα ματωμένα



Δημοσιευμένο στο Δέλεαρ, Νοέμβριος 2008

2 σχόλια:

lakis είπε...

Τίποτα δεν κοιμάται, τίποτα δεν ξεχνιέται. Απλά μας αφήνουν να ξαποστάσουμε για λίγο οι ερινύες κι έπειτα οδυνηρά επανέρχονται...

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΥΓΚΗΝΙΤΙΚΕΣ ΠΑΛΙ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΔΑΚΡΥΑ.ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΛΕΥΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΤΣΙ?