Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Ζήσαμε σε χρόνους μίσθιους

Ζήσαμε σε χρόνους μίσθιους
γυρεύουμε τώρα να μικρύνουμε τις αποστάσεις
μα έχουν ερημώσει οι διάδρομοι του σπιτιού
θρυμματίζει η σκόνη τα έπιπλα των δωματίων
δεν κάνει αντίλαλο η φωνή

για τούτο
μη με ρωτήσεις
γιατί απομένει πάντα ένα παράπονο πάνω στα χείλη.
.
Δημοσιευμένο στο Δέλεαρ, Νοέμβριος 2008
.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

9 σχόλια:

lakis είπε...

Ίσως να μην είναι παράπονο αυτό που μένει, αλλά μια μικρή πικρή νοσταλγία...

Sideras είπε...

Και σε άλλους χρόνους, αμίσθιους, ζει το παράπονο ,αυτό που σκορπάει….
Σιδερένια καλημέρα και καλώς σε βρήκα ,ωραίο ιστολογικό

Ανώνυμος είπε...

Μια ζωή εξοφλούμε
περισσεύουν λογαριασμοί;

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ?ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟΣΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ?ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΗΧΕ ΜΟΥ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Παράπονο Λάκη, τώρα, που τολμώ ακόμα τις λέξεις κι εκείνες με ανέχονται.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σιδερά καλώς όρισες.
Παντού μα κάπου απ’ τα δύο πιότερο πονάει.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου ληξιπρόθεσμα γραμμάτια οι οφειλές μας.
Και που να βγάζει άραγε το τόσο χρέος;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου ένα παράπονο, γιατί όλα κάποτε παίρνουν τον δρόμο τους και τελικά μόνο αυτό μένει.

Ανώνυμος είπε...

τουτες τις γραμμες κι αυτες τις σκαλες πονο της ζω συνεχεια .
Μονο που πανω στις σκονες τους κανει αντιλαλο πια η φωνη μου κι ο ερημιτης ο εαυτος μου σιδερωνει το βλεμα στ ατσαλακωτα .

Ιωαννα απο το πουθενα πια