Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Δείπνο για δύο

Βράδυ από τα τελευταία του καλοκαιριού.
Μπαίνει αθόρυβα ένα σαράκι στο στήθος και σκαλίζει, που να ‘σαι;

- Που είσαι πες μου;

Γιατί η στοργή απέμεινε ραγισμένο κρυστάλλινο ποτήρι σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για δύο.
Γιατί μονάχα ο ένας σηκώνει το ποτήρι σε πρόποση…

Έχει κυλίσει σαν ιδρώτας η ζέστη πάνω στα στήθη.
Χτυπά, χτυπά και δονεί τα στήθη.
Αναρωτιέμαι πόσα στήθη έμαθαν να χτυπούν από την μοναξιά, από την ερημιά τους.

- Που είσαι;

Τα ημερολόγια των απουσιών σου έχουν γεμίσει.
Τα ποτήρια της ερημιάς...
Κρασί λευκό, μόνο για δύο στυφό πάνω στα χείλη.

Που είσαι;
Έπαψα να μιλώ και με την απουσία σου ακόμα.
Δεν μιλώ πια.

Αφουγκράζομαι
το ράγισμα του ποτηριού που εξακολουθεί.

10 σχόλια:

nina είπε...

Ελα μου ντε, πού είσαι;
Το ράγισμα στα δυο θα κόψει το ποτήρι.

Πολύ όμορφη γραφή, σα να μαρτυράει τον πόνο κάθε πικραμένου
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

HXE MOY H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ

Λία είπε...

η στοργή απέμεινε ραγισμένο κρυστάλλινο ποτήρι σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για δύο.

η καρδια που ράγισε τι απέγινε άραγε;
μήπως να βγω να βρω μια πιο ανθεκτική καρδια;
μια σιδερένια καλή να 'ναι άραγε;

Aggelos Spyrou είπε...

Τα ραγισμένα κρύσταλλα πάντα φρόντιζα να τα καταχωνιάζω στο βάθος του ντουλαπιού.

Μπροστά έμπαιναν πάντα τα λαμπερά, τα καθαρά, τα ανέγγιχτα.

Μετανιώνω που δεν μπορώ να τα πετάξω... Πιάνουν πολύ χώρο στο πίσω μέρος του ντουλαπιού...

Του μυαλού μου...

pavlidma είπε...

αυτά τα ημερολόγια των απουσιών... Προσάναμμα για το τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ίσως είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορούν να φανούν χρήσιμα τελικά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κανείς δε γνωρίζει να πει το πού Νινα
Μονάχα ένα γιατί απομένει να παλαντζάρει στον άδειο πια χρόνο.

Να είσαι καλά.
Καλώς ήλθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάνατασμα μου να ξημερώνεις πάντοτε όμορφα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κάποια μου οι σιδερένιες καρδιές δε νιώθουν, οι πιο ανθεκτικές είναι εκείνες που απλά ονειρεύονται.

Να προσέχεις τώρα με τις αλλαγές.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Άγγελε κατά την μεταφορά τους καμία φορά πέφτουν στο πάτωμα και θρυμματίζονται μπαίνει κι ένα μικρό κρυσταλλάκι στο πόδι, από εκείνα που μόνο με μιαν ακτινογραφία μπορείς να διακρίνεις.
Και τότε πονάς, πρίν και μετά την επέμβαση.

Άραγε τι να ‘ναι πιο καλό;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Iris μου φανερώνουν καμιά φορά μέσα μας απαντήσεις που δε δόθηκαν σε προσφορά και μας στοίχειωσαν.
Κι έπειτα πάλι δίχως προσανάμματα τι θα κάναμε;