Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Επτά αλήθειες για μια ζωή… …κι ένα ξημέρωμα…

Φθάσαμε στη καρδιά του φθινοπώρου, καιρός για παιγνίδια.
Δεν ξέρω να πω αν είναι ακριβώς παιγνίδι ή για διασκέδαση, όμως είναι η δική μου αλήθεια.

Την πρώτη μου μέρα στο σχολείο έβαλα τα κλάματα, είπα πως δεν θέλω να ξαναπάω.
Έκτοτε αγάπησα το σχολείο, τις πλάκες, τα διαλύματα και τους ανθρώπους του.
Οι συχνές μετακομίσεις είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω πολλές από εκείνες τια παρέες και τους ανθρώπους.
Έμαθα να προσαρμόζομαι σε νέες περιοχές, νέες παρέες, νέα όνειρα.
Τούτο φυσικά δεν μείωσε στο ελάχιστο τον πόνο που αποχαιρετισμού από τις πόλεις που έζησα, από τους ανθρώπους που αγάπησα.

Κάθε φορά που κλείνω μια πόρτα πίσω μου νιώθω το πότε, το πώς και με ποιες προϋποθέσεις θα με φέρουν πίσω τα βήματα μου.
Το ίδιο νιώθω με τους ανθρώπους, είναι πολλές οι φορές που πιάνοντας τους από το χέρι νιώθω το είδος της επαφής, πράγματα για εκείνους, ακόμα και λόγια, πράξεις, εικόνες που έχουν κρύψει βαθιά μέσα τους.
Δεν μιλώ σχεδόν ποτέ για αυτά, τ’ αφήνω και ποτίζουν μέσα μου.
Βάρος μεγάλο μα δε γίνεται διαφορετικά.

Τα όνειρα μου έχουν κάτι το παράξενο.
Ονειρεύομαι καταστάσεις που με τον καιρό θα ζήσω, άνθρωποι, κινήσεις, συζητήσεις.
Λένε πως τα όνειρα δεν έχουν ενεργοποιημένη καμία αίσθηση.
Τα δικά μου έχουν γεύση, όσφρηση, συναισθήματα.
Τη στιγμή που βγαίνουν ακόμα κι αυτά είναι ίδια.

Πιστεύω στα μάγια, το μάτι και την γλωσσοφαγιά.
Έχω δει τα αποτελέσματα τους πάνω στους ανθρώπους.
Μπαίνοντας σ’ έναν χώρο αν υπάρχει κάτι από αυτά το νιώθω, με χτυπάει.
Δεν είμαι προληπτικός, δεν υπήρξα ποτέ, εξάλλου ο αριθμός που με συνοδεύει σε πολλές μου πράξεις είναι το δεκατρία.

Ταξίδεψα πολύ και κατά πως φαίνεται θα εξακολουθήσω.
Δεν είναι δική μου η επιθυμία αλλά προκύπτει.
Παρ’ ότι Βόρειος οι πόλεις που αγάπησα είναι η Αλεξανδρούπολη, το Γύθειο, η Μονεμβάσια, η Ναύπακτος, η Ύδρα, το Ναύπλιο, η Σάμος.
Υπάρχουν κι άλλες που δε μ’ έβγαλαν ακόμα τα βήματα μου, κυρίως νησιά.
Άλλες όπως οι Σέρρες, η Δράμα, το Κιλκίς, η Πάτρα μου δημιουργούν μεγάλη υπερένταση.
Έζησα κυρίως στη Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή, την Σάμο, την Κόρινθο, την Πάτρα.
Θα ήθελα κάποτε να ζήσω σπιτάκι χαμηλό κοντά σε λίμνη, ποτάμι ή θάλασσα.

Ερωτεύθηκα πρώτη φορά στα δεκαπέντε μου, σ’ ένα ταξίδι μου στην Πελοπόννησο, στο Τολό.
Μια Πειραιώτισσα κι ολυμπιακό.
Για τους έρωτες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δε μίλησα ποτέ μήτε και θα μιλήσω.
Τώρα απλά περιμένει με τις αισθήσεις σ’ εγρήγορση η ψυχή μου..

Γράφω για όλα αυτά, με όλα αυτά.
Βγάζω από μέσα μου εκείνα που με βαραίνουν, βγάζοντας τα κρατώ μόνο τα χαρούμενα.
Για τούτο μπορώ ακόμα και χαμογελώ.
Μπορώ ακόμα κι αστειεύομαι με τα δύσκολα κι ας παραπονούμαι.
Παραπονούμαι συχνά.
Κάποτε εύχομαι η ψυχή μου να μην έχει ανάγκη την γραφή.

Καθώς ξημερώνει, νιώθω πάντοτε την επιθυμία να παίξω κιθάρα.
Δεν έμαθα ποτέ μου κιθάρα.
Απόκτησα μία προπαραμονή Χριστουγέννων του 2002, στη Σάμο.
Από τότε δεν βρίσκω χρόνο – τούτο τουλάχιστον προφασίζομαι, αν και ισχύει για μεγάλες περιόδους κατά την επιστροφή μου στην Θεσσαλονίκη – ώστε να πάρω μερικά μαθήματα.

Οι αλήθειες μου οι πιο μεγάλες είναι εκείνες που για να τις πεις χρησιμοποιείς λόγια απλά και είναι αθώες.
Τις έχω φυλαγμένες σε ύφασμα βελούδινο για έναν άνθρωπο.

24 σχόλια:

fish eye είπε...

να ονειρευεσαι, να ταξιδευεις, να ερωτευεσαι..

να αγαπησεις και να αγαπηθεις σου ευχομαι..

αξιζεις!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αχ... πολύ τυχερός θα είναι τελικά αυτός ο ανθρωπος....
Καλό σου Σ.Κ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

lakis είπε...

Πολλές φορές είναι λυτρωτικό το να μιλάμε για τις αλήθειες μας. Έπαιξα κι εγώ και δεν έχασα:)

Ανώνυμος είπε...

ΕΥΧΑΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΟΥ ΗΧΕ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ.

ΥΣΤΕΡ.ΠΑΝΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΣΥΝΡΟΦΕΥΕΙ ΤΟ BLOG SOY CLAP

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Την Έδεσσα σε ποια κατηγορία πόλεων την εντάσσεις; :))

Την καλησπέρα μου!

Συννεφούλα είπε...

ευαίσθητες οι αλήθειες σου
ηχούν μες το σκοτάδι...
μία κιθάρα κι ένα όνειρο
ώθηση για να ζήσεις...

Την καλησπέρα μου

Μαργαρίτα είπε...

χαίρομαι που έμαθα κάποιες αλήθειες σου ήχε μου,
εκπέμπουν εσένα και ρίχνουν
απαλό φως στην πονεμένη σου
ψυχή.. διαβάζοντάς σε ένιωσα
πολλά.. απλά κι αθώα..
μ' αρέσει αυτός ο τρόπος!

Να είσαι καλά καλέ μου
κι εύχομαι τα καλύτερα να' ρθουν

Καλό σου απόγευμα :) ***

Μαρινα ..... είπε...

καλημεραααα!!!!
κι ευχαριστω που ....
ακολουθησες παιχνιδια...

παρακολουθωντας σε...εμαθα τι αληθειες σου...
τις αναγνωριζω πια...

γκρινιαρη...!!!!!
χαμογελαστε μου ποιητη....!!!!!
θλιμμενα μου ματια....!!!!!!

"δεν υπαρχουν μαγια ποιητη μου....
μονο ψυχες μαγεμενες....και παντα για το καλο...."


ειιι....ποιητη!!!!!!!


σε αγαπαω....
φιλι...Κυριακης Ηλιολουστης...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φεγγαραγκαλιά μου σ’ ευχαριστώ.

Στα πιο όμορφα των χρωμάτων και των μολυβιών που ζωγραφίζεις να κυλιστεί η ψυχή σου και στην πραγματικότητα να ζήσει τον ζωγραφισμένο σου κόσμο.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου, εντυπώσεις απ’ τα ταξίδια σου στη Σάμο περιμένω.
Το γλαρόπουλο που ήταν;

Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λάκη πάντοτε είναι λυτρωτικό.
Δεν κατάλαβα ποτέ όμως γιατί μονάχα στην παιδική και στην υπερήλικη περίοδο της ζωής μας μιλούμε οι περισσότεροι για τις μεγάλες μας αλήθειες.
Τα χρόνια τα ενδιάμεσα είναι που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη από αυτές.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι εσύ Φάντασμα μου που θα μας γράψεις τις αλήθειες σου;
Να είσαι καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αχ Ψυχή μου, που να εντάξω μια πόλη πανέμορφη που μ’ έβγαλε ο δρόμος μου μονάχα ως περαστικό;
Είναι από εκείνες που με ηρεμούν όμως, όπως το Αμύνταιο, η Καβάλα, η Κέρκυρα,η κάθε πόλη για λόγους άλλους.

Όμορφη να έχεις Κυριακή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς όρισες Συννεφούλα.
Αν κάποτε μάθω κιθάρα θα είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε.
Ευχαριστώ την Ηρώ που μου την πούλησε, και την Κατερίνα που μου την προξένεψε.
Εύχομαι μονάχα κάποτε να κάτσει το συνοικέσιο με την μουσική.

Μια καλησπέρα κι από εμένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαργαρίτα μου τις ψυχές πολλές φορές τις πονούμε κ’ οι ίδιοι, κι εγώ συνεισέφερα σε τούτο.
Και τούτο μια αλήθεια.
Όταν δεν πετά μακριά όσα σε αγκιστρώνουν τότε φταις.

Σ’ ευχαριστώ πολύ, και ναι τα πιο όμορφα θα έρθουν, σε όλους μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου τι θα μπορούσα να σου αρνηθώ;
Όχι πες μου!

Γκρινιάρης, όπως το παιγνίδι που παίζαμε παιδιά και τώρα ακόμα όταν μας πιάνει το ανθρώπινο μας.

: -))))))))))))))))))))))))

Φτάνει αυτό ή θέλεις κι άλλο;

Σου χω πεί για τα μάγια.
Μα οι μαγεμένες ψυχές είναι πιο πολλές, τις ανταμώνεις κάθε μέρα στο διάβα σου.

Ειιιι... Ποιήτρια μου έλειψες το ξέρεις;
(όμορφο παλαβάκι!!!)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Ηχε μου Γλυκόηχε, γλυκέ του ήχου ΄Ηχε,
Εγώ στη Σάμο "ταξίδεψα" ...το Σ/Κ μόνο με το Μαμαλάκη....
Ζήλεψα τα κατιμέρια με το πετιμέζι...
;-)

Το γλαρόπουλο ήταν σε στρατόπεδο στο Βαθύ "τί να δω σε μάνα εκεί μέσα κλεισμένος"...) και το δωράκι του θα το δεις στη σελίδα μου.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Fri είπε...

Μόλις σε 'ανακάλυψα'...
Μια περίεργη αίσθηση μου άφησε η γραφή σου. Δεν ξέρω αν είναι γλυκιά ή πικρή, ξέρω πως θα επιστρέψω γιατι νομίζω πως θέλω να σε γνωρίσω...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα :)

Fatale είπε...

Ηχε Σαλονικιε..
σαν να σε γνωρίζω καλύτερα τώρα με τόσες αλήθειες που έγραψες..!!


τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουν ρθει..λέει η Χαρούλα και εύχομαι να είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για όλους μας.

Καλό απόγευμα !!

Unknown είπε...

Οι μεγάλες αλήθειες είναι πικρές
αψέντι στα χείλη και φιλί του τελυταίου αντίο

φιλιά πολλά καλέ μου φίλε

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου πάντοτε ευτυχισμένη θα σου ευχηθώ.

Ελπίζω ένα καράβι κάποτε να σας περάσει κι από εκεί.
Είναι πραγματικά όμορφο νησί.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντοτε εδώ.
Μ’ ένα μειδίαμα αν το θέλεις στα χείλη και μιαν ελπίδα.

Καλώς όρισες Fri.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Fatale μου, μια αλήθεια πιο κοντά ήρθαμε όλοι.

Τα καλύτερα είναι εκείνα που δεν ήρθαν ακόμα και τα ομορφότερα δεν θα γραφούν ποτέ.
Η ζωντανή μας ελπίδα για ένα βλέμμα καθαρό θα σώζει πάντοτε.

Να είσαι πάντοτε καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Λία μου εξακολουθούν όμως να έχουν τις αξίες και τις αίγλη τους.
Κι ας φαρμακώνουν.
Έχουν φυλαγμένες εντός τους όλες τις απαντήσεις που χρειάζεται η ψυχή.
Να είσαι πάντοτε καλά.