Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Έκπτωτος


Ότι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.
Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.

«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.

Οι δρόμοι μοιάζουν ν’ αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.

Κλείνω σ’ ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.

Επιστρέφοντας θ’ αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.

Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.
Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.
Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.
Και Τη μοναξιά..

7 σχόλια:

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Δυστυχώς,Ήχε μου,αδυνατώ να διαβάσω το κείμενό σου! Υπάρχει αυτό το διαφημιστικό, που δυσκολεύει κατά πολύ την ανάγνωση.

Την καλησπέρα μου,όπως και νά'χει:)

νικόλας είπε...

Ιωάννη μου...
όμορφα πικρό
σωστά μελετημένο

κλείνω μετά από μια κουραστική μέρα
τον υπολογιστή με τελευταία στάση εσένα

όταν πραγματικά θέλεις, βγάζεις διαμάντια
καληνύχτα κι απ τους δυό μας

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΛΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕ ΑΞΙΖΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΞΑΛΟΥ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΔΑΚΡΥΣΕΙΣ ΜΕΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ?ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΨΕΙΣ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

Ανώνυμος είπε...

*ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΟΣΤ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΟΡΡΥ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΩΣ ΑΝΩΝΥΜΟ

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Την αγάπη μου Ψυχή μου για το πέρασμα σου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σιωπηλέ κι αγαπημένε μου Νικόλα όπως το λεμόνι στις άκρες των χειλιών…

Σ’ ευχαριστώ.
Από καρδιάς σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σχοινοβάτρια μου στις μοναξιές μετριέται η ζωή μας.
Τα υπόλοιπα ίσως κάποτε αμφισβητηθούν.
Την αγάπη μου.