Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Post love

«Πόσες λέξεις!!!» είπε ενθουσιασμένο το παιδί.
«Κι όλες γεννιούνται μονάχα από εικοσιτέσσερα γράμματα!!!» αποκρίθηκε η μητέρα στον αυθόρμητο ενθουσιασμό του παιδιού.



- Τι έχουν οι λέξεις μαμά. Κάποτε γελούνε και κάποτε κλαίνε!
- Οι λέξεις δεν έχουν τίποτε καρδιά μου, οι άνθρωποι καθώς τις προφέρουν αφήνουν την λύπη ή την χαρά που νιώθουν να κυλίσει στα στήθη τους κι έτσι αποκτούν τη δική τους μαγεία οι λέξεις.
- Δε καταλαβαίνω μαμά…



- Θυμάσαι; Μου έλεγες για τις λέξεις κάποτε. Πως οι άνθρωποι τους αφήνουν στα στήθη πότε την χαρά και πότε την λύπη να κυλίσει.
- Θυμούμαι παιδί μου.
- Μάνα, οι λέξεις, είναι μικρές εξομολογήσεις.
- Ναι, παιδί μου, είναι.



Ξημερώνει.
Έχω καθίσει στην γωνία εκείνη που τελειώνει ο κόσμος.
Κοίταξε να δεις, έχει θάλασσα από κάτω.
Έτσι όπως σκάει το κύμα έρχεται η φωνή του και μου γαργαλάει την ψυχή.
Όλα μιλούν τελικά.
Όλα.
Ακόμα και η σιωπές μας.
Καμιά φορά, πώς να το πω τώρα, εκείνες, φωνάζουν πιο πολύ από κάθε τι άλλο.
Τις νιώθω καθώς μπαίνω στο σπίτι και με παραφυλάει η ερημιά.
Πονάω.
Τα μηνίγγια μου πονάνε.
Νιώθω να σπάω, χίλια κομμάτια να γίνομαι.
Κι αν ξεχάσω για λίγο το μακελειό της ψυχής μου, παντοδύναμες οι λέξεις, κυρίαρχες ενός παιγνιδιού που το θύμα είμαι πάντοτε εγώ.
Έχουν ψυχή οι λέξεις, κ’ οι μικρότερες ακόμα.
Ένα «αχ» κι ένα «μη» και πόσα άλλα που τώρα αδυνατώ να προφέρω…
Ένα «έλα» κι ένα «φύγε» για κάθε τι που αγαπάς και κάποτε σε πονάει.
«Αγαπώ», τι λέξη κι αυτή!
Ταράζεται κ’ η θάλασσα στο άκουσμα της.
Την βλέπω που ανταριάζει καθώς βγαίνουν ένα ένα τα γράμματα.
« Α – Γ – Α – Π – Ω ».

Ή μήπως « Α – Γ – Α – Π – Α – Ω »;





Ο Οκτώβριος στις 10 του και η χρονιά 1998. Δίσκος νέος για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Μουσική θα συνθέσει ο Νίκος Αντύπας κι εκείνη θα αγκαλιασθεί με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Ο τίτλος Post love.

10 σχόλια:

Aggelos Spyrou είπε...

Οι σιωπές ξεκουφαίνουν, αλήθεια, κάποιες στιγμές.

Η θάλασσα όμως είναι πλατιά.

Πάντα μιλάει ασυναίρετα.

Καλησπέρα!!! :)

Μαρινα ..... είπε...

..επισης
κι η " θλιψη¨" σου, "μιλαει" πιοτερο ψυχη μου....
και μιλαει ομορφια....

ασυναιρετο παντα
πρεπει σε καποιες λεξεις....

και μια λεξη...ΕΝΑ ΡΗΜΑ
μονο το
ασυναιρετο του "πρεπει" ....
παντα...παντα....


φιλω....
ψυχη μου να χαμογελας!!!!!

santos είπε...

"Έχουν ψυχή οι λέξεις, κ’ οι μικρότερες ακόμα."

Mα ναι.. οι λεξεις ειναι ζωντανοι οργανισμοι... γεννιουνται απο το συναισθημα, ζουν οσο χρειάζεται πριν ψιθυρυσουν τα μηνυματα της καρδιας, της ψυχης και πεθαινουν στο περας της σκεψης... κι ισως θαφτουν μαζι με τους φθογγους και γραφτουν, για να θυμιζουν πως καποτε ειχαν ειπωθει... διχως ομως να ειν' ικανες ν' αγγιξουν την τελειοτητα του συναισθηματος της πρώτης φορας... μετενσαρκώνονται ωστοσο διαιωνιζοντας την εναλλαγη του φορτιου τους...
Σαγρέδος Χρήστος

Μαργαρίτα είπε...

« Α – Γ – Α – Π – Α – Ω » καλύτερα,
γεμίζει το στόμα σου, ξεχειλίζει,
γεμίζει χελιδόνια ο ουρανός
και η πλαγιά λουλούδια..

μα και...

" Π - Ο - Ν - Α - Ω "
σύννεφα έρχονται θαρρείς
βροχή που εξαγνίζει..

Ν' αφήνεσαι στις λέξεις ήχε μου,
κι αυτές σε αγαπούνε!!!

Ένα όμορφο σ/κ να έχεις ***

katerina είπε...

Υπέροχο ,ήχε μου!!Πόση αλήθεια εχουν τα λόγια σου...!
Οι σιωπές μιλούν.... κι αυτή η περίεργη λεξούλα πώς φωνάζει ακόμα κι όταν σιωπάμε...!
Νάχεις ένα όμορφο βράδυ ήχε μου!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γνώση ποτισμένη από χρόνια Άγγελε στα μονοπάτια της ψυχής μου.

Τόσο πλατιά γίνεται όμως η θάλασσα που κάποτε δεν καταφέρνουμε μήτε με το βλέμμα να κουμαντάρουμε σαν εικόνα…
Να είσθε πάντοτε καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου πόσο όμορφα μπορούν άραγε να μιλούν οι θλίψεις;
Δεν γνωρίζω πια τι πρέπει τι δεν πρέπει
που πάει τι και γιατί πάει

χαμογελώ όσο γίνεται όχι όσο μπορώ γιατί θα ήταν πιο μικρό το χαμόγελο και η διάρκεια του…

Εσύ να γελάς, και να ξεσηκώνεις όπως μοναδικά κάνεις.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Χρήστο είναι τα κύτταρα ότι των φράσεων μα τις ψυχής μας, για τούτο έχουν ψυχή και για τούτο κάνουν όσα αναφέρεις.
Να είσαι πάντοτε καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ναι Μαργαρίτα μου
να γεμίζει και η ψυχή
όπως κάνει και με το πονάω
στα πεινάω και διψάω
κυρίως εκείνο το διψάω

Διψούμε για αγάπη.
Έτσι δεν είναι;

Την αγάπη μου σου δίδω.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου
Στάζει στο περβάζι της ψυχής αφήνοντας μια σκουριά γύρω της αν δεν έρθει ένα χέρι να ξεπλύνει την ζημία της…
Να ξημερώνεις όμορφα.