Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Μυρίζει χαμομήλι ο τόπος, αγιάζει τα βήματα μας...

Πότε παύεις να πονάς;
Μυρίζει χαμομήλι ο τόπος, αγιάζει τα βήματα μας, αγιάζει τη μυροβόλο σκέψη μας, αγιάζει την θλίψη.
Η άγια θλίψη μας.
Σηκώνω στα χέρια σταυρωμένη την ψυχή μου.
Σηκώνω έναν κόσμο που κοίμισα στα όνειρα μου, που κοίμισε τα όνειρα του στα όνειρά μου.
Πλέκουν οι νύχτες ρούχο βαρύ κ’ οι κτιστάδες σε μαρμάρινα σπίτια φυλακίζουν χάρτινα τα πρόσωπα μας.

Τι θυμάσαι από τούτο τον κόσμο;

Έχω θυμιάσει τους χώρους που έζησα, όχι με την παρουσία μου μα για την παρουσία μου…
Θυμούμαι ένα ηλιοβασίλεμα, θυμούμαι το φτερούγισμα κάποιου πουλιού στα ξύλινα δοκάρια της σκεπής.
Θυμούμαι το αέρινο περπάτημα της γυναίκας που αγάπησα.
Ένα δάκρυ θυμούμαι.
Ταξιδεύω στα λαγούμια που ανοίγει στο χώμα.
Στη στοές που ανοίγει στο σώμα της ψυχής μου.

Παράμερα χάσκει με το στόμα ανοιχτό η πιο παιδική μας ανάγκη.
Για αγάπη.
Όχι εκείνη που έχουμε μα εκείνη που δε βρήκαμε τον τρόπο να κερδίσουμε ή να κλέψουμε.
Μεγάλη ανάγκη.
Διαχρονική ανάγκη τυλιγμένη με ευχές και δώρα εορταστικού χαρακτήρα.

Τούτες τις γιορτές να θυμηθώ…
Τούτες τις γιορτές πρέπει…

Τίποτε δεν πρέπει και τίποτε δεν θα θυμηθώ.
Ότι νιώθω μονάχα.
Η εσχάτη προδοσία έχει το άρωμα του αίματος του θυσιασμένου που δεν δόθηκε ο ίδιος σε προσφορά.
Η μοναξιά έχει το βάρος των βημάτων μας.
Η λύπη το χρώμα των ματιών μας.

Πότε παύεις να πονάς;
Ρωτώ, γιατί πάντα στην πίσω τσέπη του παντελονιού υπάρχει σα σκονάκι η λύπη να θυμίζει τις εξισώσεις που ξέχασες, τα γινόμενα και τα υπόλοιπα των πράξεων που διαδραματίσθηκαν έστω πριν πολλά χρόνια και κάποτε, κάποτε μονάχα, ένα μικρούλι άθροισμα βρίσκεται να γυροφέρνει στις κενές πια θέσεις ενός τρένου που αδιάκοπα ταξιδεύει…

Τούτες οι γιορτές μ’ ένα παιγνίδι παραμάσχαλα παιδικό, κι ένα όνειρο να σπρώχνει με βέργα ξύλινη μια γυμνή ρόδα ποδηλάτου σ’ έναν δρόμο χωμάτινο.

Χωμάτινους δρόμους βρίσκω μονάχα στην ψυχή μου πια…





Είναι στα χρόνια που ο Παύλος θα τραγουδήσει Μαρκόπουλο και θα χτυπηθεί από το σύστημα για την αλλαγή στην μουσική του πορεία και που ο Μιχάλης Κατσαρός θα θέσει θεμέλια για τον κόσμο εκείνων που αντιστέκονται.
«Δεν ήρθα να καταργήσω το νόμο / δεν κρατώ τη ρομφαία / κυκλοφορούσα αιώνες μέσα στους ήχους σας» θα γράψει αφήνοντας να διαρρεύσει από τις λέξεις το σύνθημα μια επανάστασης που τελικά αναρωτιέμαι πόσοι κατάφεραν ή πιο σωστά θέλησαν να ακούσουν…

12 σχόλια:

iLiAs είπε...

καλη Ανασταση Ιωαννη!
Να περασεις ομορφα και χαρουμενα τις μερες του Πασχα :)
Να εισαι καλα Ήχε :)

Συβίλλα είπε...

Στη γη ξαπλώνω
και ενός πυρήνα τη ζέστη
ερωτεύομαι
δεν είναι η Ανάσταση εδώ
μου λέει η Γη
Ανάσταση είναι όπου
πια
του κέντρου μου τη ζέστη
δεν θα αναζητάς
για να κρυφτείς
του κόσμου...

Φιλί

katerina είπε...

Στους χωμάτινους δρόμους ανθίζουν πασχαλιες.....
Καλή Ανάσταση-ανάταση,Ηχε μου,ευλογημένη ναναι τούτη η πασχαλια για σένα και για όλους!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Τούτη την ΄Ανοιξη όταν ανοίξεις το σκονάκι εύχομαι να μη βρεις προδοσίες, μοναξιές και λύπες, αλλά εκπληρωμένα πολλαπλάσια των ονείρων σου και των προσδοκιών σου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Μαργαρίτα είπε...

Χριστός Ανέστη!Απ' τη λαμπάδα της καρδιάς
ανάβω τη δική σου
φλόγα αγάπης και χαράς
να έχεις στη ζωή σου

Να είσαι πάντα καλά ήχε μου ***

Unknown είπε...

Καλέ μου Ήχε ....


σε βρήκα πάλι ... ήρθα να κουρνιάσω ξανά στους στιχους σου να βρω κάτι να με κρατήσει όταν διαλύονται τα πάντα γύρω μου ....

γι αυτο χανομαι ....

γιατι ολα ειναι παραπανω απ οσο αντεχω και τα Ποιηματα μου τα πεταξα για μηνες απο κοντα μου ...
Νομιζω πως είμαι καλυτερα και ξανασχοληθηκα επιτελους με το αραχνιασμένο μου νεραιδοσπιτακι .... ίσως απλά βρηκα τις λέξεις που το ξεκλείδωσαν .... -αν υποθέσουμε πως καταφερα να κλειδωθω έξω απο τον κοσμο μου ....-

σε θελω παλι διπλα μου



φιλακια γλυκα


Κυβελη

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σ’ ευχαριστώ πολύ Ηλία.
Χαρούμενες οι γιορτές μου δεν ήταν, μα μήτε και γιορτές ήταν.
Για τούτο και η αποχή μου από τις ευχές.

Να είσαι και να περνάς πάντοτε καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι όμως Συβίλλα μου ακόμα την ζέστη γυρεύω…
Σε φιλώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κατερίνα μου εύχομαι να πέρασες ομορφότερα απ’ όσο ήλπιζες τούτες τις μέρες.
Έτσι έρχεται και η ανάταση.

Να είσαι καλά γλυκιά μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλαρένια μου αλίμονο καλή μου, πάλι εκείνα βρίσκω.
Έχω ξεχάσει βλέπεις να μαγειρεύω κι όλο μου φεύγουν λάθος υλικά στην συνταγή…

Να είσθε όλοι σας καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλυκιά μου Μαργαρίτα!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ καρδιά μου.
Κι εσύ να είσαι πάντοτε ευτυχισμένη και χαμογελαστή!!!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κυβέλη μου να θυμάσαι πως την δύναμη την αντλούμε μονάχα από τα εντός μας κρυμμένα.
Όχι σε λόγια που έγραψαν κάποτε κάποιοι άλλοι.
Σ’ ευχαριστώ όμως.

Να προσέχεις, ε;