Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Λησμόνησα τις νύχτες

Οι μέρες είναι ζεστές πια

σμιλεύουν ευκολότερα τα χέρια τον πηλό.

.

Πλάθω το πρόσωπό σου.

.

Μετρώντας αντίστροφα το κύλισμα των ωρών

αφήνω κεριά αναμμένα εκεί όπου θ’ ακουμπήσεις τ’ απαλά σου πέλματά

χτενίζω με τ’ ακροδάχτυλα τις άκρες των πήλινων μαλλιών σου

χαράζω τις πτυχές τους

χαράζω τους παφλασμούς των ονείρων σου επάνω τους.

.

Μια μετάξινη ανταύγεια ανασαίνει βαθιά πάνω στο στήθος

– Θεέ μου, πόσο όμορφο έπλασες τούτο τον κόσμο

και κράτησες φτωχούς τους ανθρώπους μακριά του;

.

Λησμόνησα έτσι τις νύχτες

έμαθα να ραγίζω με φως τα σκοτάδια

χώρεσα την μορφή σου μέσα τους

έσπειραν εντός σου μιαν ηλιαχτίδα τα σκοτάδια τρυφερή.

Αυτό ήταν λοιπόν

υποκλίθηκε κι ο ήλιος του μεσονυκτίου στην ύπαρξη σου

και τα φεγγάρια τα πανσέληνα

στο προσκέφαλο σου καταδύονται.

.

.

.

.

Μουσικό θέμα Cantabile του Carlo Modiconi αποδίδει ο Κώστας Κοτσιώλης.

Στοιχεία του εξαίρετου μουσικού θα βρείτε στην διεύθυνση:

http://www.naxosguitarfest.gr/BIOS/Kostas_Kotsiolhs.htm

12 σχόλια:

Δημητρης είπε...

Καλησπέρα,
Έτσι απλά για χαιρετισμό και ενημέρωση πέρασα να πω, πως έχω αλλάξει σπιτικό και όταν θέλεις θα μπορείς να με βρίσκεις εδώ:
http://nostou-algos.blogspot.com
να είσαι καλά!

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΡΙΑ είπε...

ΗΧΕ ΜΟΥ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑΛΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΝ ΘΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ (– Θεέ μου, πόσο όμορφο έπλασες τούτο τον κόσμο

και κράτησες φτωχούς τους ανθρώπους μακριά του; )ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

Vasiliki Rimpa είπε...

Είμαι καινούργια στη παρέα σου ..πέρασα κάποιες νύχτες προσπαθώντας να σε γνωρίσω μέσα απο τη σελίδα σου ...

θέλω να σου κάνω μια ερώτηση ...

Ήχος - Πλάγιος - Μόνος ...αν ήσουν χρώμα , τι χρώμα θα ήσουν ?

Ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

http://www.mariatweety.blogspot.com
TA LOGIA EILIKRINA EINAI PERITTA
MIA MIKRI KOPELITSA MAS 8ELEI DIPLA TIS GIA NA SINEXISEI TON ADIKO AGONA
DIADOSTE TO
FILIKA MARILENA

ion είπε...

τόσο όμορφο για καλημέρα..
ζεστή γραφή ήχε μου έχεις σήμερα..

**
καλη σου ημέρα***

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

"Αυτό ήταν λοιπόν

υποκλίθηκε κι ο ήλιος του μεσονυκτίου στην ύπαρξη σου

και τα φεγγάρια τα πανσέληνα

στο προσκέφαλο σου καταδύονται".

Ίσως ότι πιο τρυφερό έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Καλημερίζω σε!

υ.γ. Πρώιμο καρπούζινο χαμόγελο!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα Δημήτρης.
Ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση, όμορφο και το νέο σπίτι.
Να είσαι κι εσύ καλά.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου
Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλώς όρισες Βασιλική.
Επικίνδυνες αυτές οι γνωριμίες…

Αν ήμουν χρώμα, θα θελα πολύ να είμαι εκείνο του καθρεφτίσματος των νερών μιας σπηλιάς πάνω στην οροφή της, που δημιουργεί μιαν μικρή ηλιαχτίδα από μια ρωγμή του βράχου…
Μα νιώθω απλά πως είμαι ένα ζεστό φθινοπωρινό καφέ, όπως εκείνο των φίλων που αγγίζουν την γη στα μέσα του Οκτώβρη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ πολύ Μαριλένα.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ίον μου
Μια καλημέρα στο βαθύ απόγευμα σου αφήνω, ίσως γιατί οι μέρες μας είναι τόσο αλλόκοτες πια, ίσως γιατί δεν έχουν αρχή και τέλος…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πρώιμο, πρώιμο Καναρίνι μου!!!
Σαν τα αγγίγματα τα καυτά του καλοκαιριού από τα χέρια του Μάη…