Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Ο ήχος της βροχής

Πες μου, θυμάσαι πόσο μόνη νιώθει η ψυχή όταν βρέχει και δεν έχει που να γύρει;

Κοίταξε με πως στέκω στο άγγιγμα της βροχής!
Σμίγουν σκέψεις, σταγόνες και σιωπές μέσα στη νύχτα.

Σμίγει η ψυχή μου με το όνειρό…
Αφήνουν ίχνη στο βρεμένο χώμα τα βήματα του χορού.

Θυμάσαι πως είναι να χορεύεις βαλς στη βροχή;
Θυμήσου τα βήματα…
Τα αγγίγματα νιώσε τα βρεγμένα.

Το φιλί που ίδρωσε μέσα στα χείλη και ξεστράτισε…



2 σχόλια:

anima είπε...

Σ΄ό,τι πιότερο ο λογισμός αποζητά να λησμονήσει
η ψυχή έχει τους δικούς νόμους
Ανυπότακτους και ανερμήνευτους
Μόνο έτσι υπάρχει.Μόνο έτσι θυμάται

Τότε που βόλτες στη βροχή έβγαινε
Για να εξαγνιστεί και να καθαρθεί

Με ένα άγγιγμα.Με ένα φιλί
Με μια αγκαλιά.Με ένα κορμί που μούσκευε χορεύοντας στους ρυθμούς της.Με οδηγό του ένα άλλο σώμα

Θυμάται κι ονειρεύεται
Θυμάται λησμονώντας
Κάτι τέτοιες νύχτες ...

Καλησπέρα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πώς να ξεχάσει η ψυχή;
Είναι η μνήμη και η ανάσα μας.
Το βήμα στα πόδια.

Κι όσα βράδια όμοια ήρθαν κάποτε
τα συνόδευαν τα δάκρυα
ένα χαμόγελο τώρα
πικρό έστω
βοηθά μέχρι το ξημέρωμα

μόνο το άγγιγμα αλλάζει τις διαδικασίες
βοηθά την αναπνοή
βοηθά το όνειρο…

Χαίρουμαι που το ταξίδι σου σε έβγαλε κι από εδώ Anima μου.
Καλώς όρισες το λοιπόν.