Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Δυο παραβολικά κείμενα και μια πραγματικότητα


Ι

Σαν ήμουνα παιδί, γνώρισα μια μικρούλα λεμονιά.
Κρατιόμασταν από το χέρι και τρέχαμε στους μαχαλάδες του χωριού και στις πλατείες.
Είχε ανθάκια, μικρά στολίδια στα μαλλιά της μα έτσι που, καθώς μικρό παιδί ήταν, απ’ αγκαλιά έμπαινε σ’ άλλη αγκαλιά, στόλιζαν εκείνα τα ρούχα της κι όπου εκείνα είχαν ακουμπήσει.
Ορφάνεψε από άνθη.
Σκλήρυναν τα χέρια της, τα πόδια, απέκτησε βλέμμα μελαγχολικό.
«Πρόσφερα τόσο απερίσκεπτα τα όμορφα μου δώρα» εξομολογήθηκε ένα βράδυ που δροσερό στα πόδια της έριχνα νερό.
Είδα εκείνο το βράδυ να δακρύζει το φεγγάρι στο νερό που είχα στα χέρια μου.


ΙΙ

Μια φορά, συνάντησα έναν γέροντα λυπημένο.
Εργάζονταν στις αλυκές απέναντι από το σπίτι.
Στα χέρια του είχε τα κοψίματα του αλατιού.
Δε γνώριζα το πρόσωπο του.
«Διψώ» μου είπε και ήταν η ώρα η πιο δύσκολη του μεσημεριού.
Τράβηξα απ’ τη ζώνη το παγούρι.
Δεν ακούμπησε στα χείλη, έριξε δύο γουλιές στην μέσα πλευρά του στήθους.
Είδε την απορία στα μάτια μου.

«Στο λίγο του ανέμου και του νερού, αρχίζει η ζωή» άφησε ξοπίσω του την φράση να ανασαίνει καθώς βυθίζονταν στο λευκό το χαμόγελο του.


ΙΙΙ

Θα ‘μουν κάπου είκοσι χρονών.
Στις στρατιωτικές αποσκευές κουβαλούσα τα βήματά μου.
Δίχως μεταμέλεια εκείνα λοξοπατούσαν στις ανηφοριές των βουνών και σε σκαλοπάτια στρατιωτικών θαλάμων που έζησα.

Απόγευμα Μαρτίου, λουσμένο από την αναζήτηση ενός λιποτάκτη.

Είδα την Παναγία να με κοιτάζει από το εικόνισμα της σε θάλαμο που μέτρησε διαφορετικά την ζωή του αμούστακος στρατιώτης και την έσβησε.

Συναντηθήκαμε ξανά, χρόνια μετά και μακριά από εκεί, στους δεύτερους χαιρετισμούς.
Άφησε πάνω μου το ίδιο λυπημένο βλέμμα.

Στα τριάντα τρία μου σήμερα, με βήματα αλλαγμένα και μάτια που κούρασαν φλόγες ριπής πυροβόλου όπλου, πυροδοτήσεις πυραύλων, κι εκρήξεις ναρκών.
Κρύβω ένα «ευχαριστώ» στις προσευχές μου κι ένα «σε παρακαλώ» κι ας σχεδόν όλες τις Κυριακές απέχω από την λειτουργία.

4 σχόλια:

jacki είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά να προσπαθήσεις για μια σχέση που θέλεις να έχεις..
Είτε με κάποιο κορίτσι.. είτε με την Παναγία και τη λειτουργία..

Ποτέ..
Η ζωή όλη απλώνεται μπροστά σου.

Καλή σου μέρα.

anima είπε...

Μέσα απ΄τη λύπη πάντα ξεπροβάλλει η χαρά

Αυτό να μην το ξεχνάς
Όπως ότι και το θλιμμένο βλέμμα Της
αγάπη κρύβει πάντα
Αρκεί να μπορείς να την αισθανθείς
Και να της αφεθείς...

Καληνύχτα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ποτέ δεν είναι αργά Σαγήνη μου.
Ποτέ όμως…

Να είσαι πάντοτε χαμογελαστή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Περιμένω Anima, περιμένω κι ελπίζω…

Μα πιο πολύ αφήνομαι…