Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

HAPPY END


Είχε τη φωνή των κοριτσιών που στα δεκάξι του χρόνια, παίζουν, ανέμελα ακόμα, στην πευκόφυτη αυλή σπιτιού παλιού ή στ’ ακρογιάλι, ανάμεσα σπ’ απαλά κύματα.
Την άκουσα να κατεβαίνει τη σκάλα μιλώντας στο τηλέφωνο, γέμιζε τους μέχρι πρότινος άδειους διαδρόμους της πολυκατοικίας στα πόδια της Ακρόπολης, με τη φωνή της.
Κατάλαβα πως χαμογελούσε.
Είχε πίσω της αφήσει μηχανή και αυτοκίνητο, με τα πόδια μονάχα, πως πατώντας απαλά στις άκρες των δαχτύλων σηκώνεσαι, ντύνεσαι κι αφήνεις μια πόρτα κλειδωμένη για πάντα δίχως κανείς να έχει ακούσει τα βήματα της φυγής, κάπως έτσι.
Την κοίταζα μέχρι που χάθηκε στο στενό της οδού Βάκχου.
Κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια, ποιος ξέρει ν’ απαθανατίσει ποια μορφή, εξάλλου εκείνη έμοιαζε περισσότερο με νεράιδα παρά με γυναίκα, λεπτοκαμωμένη καθώς ήταν, άφηνε την εντύπωση πως τα βήματα της ήταν αέρινα κι έτσι, πετώντας, έφθανε σε κάθε προορισμό της.

Ποτέ μέχρι την ημέρα εκείνη δεν είχα ακούσει τη φωνή μήτε και την μορφή της είχα δει σε μιαν έστω τυχαία συνάντηση στις σκάλες ή στον θάλαμο του ανελκυστήρα.
Η απόσταση και η άγνοια της ύπαρξης της που μας χώριζε χάθηκε μονομιάς από εκείνη κιόλας τη στιγμή.
Το χαμόγελο το πρωινό της άρχισα να το δέχομαι εν ήδη δεκατιανού, ήταν περίπου στις δέκα που κατέβαινε για την δουλειά κι εγώ για τον καφέ μετά της πρωινής εφημερίδος.
Το μεσημεριανό μου επιφύλασσε λίγο από το ηχόχρωμα της φωνής της, ανταλλαγή λίγων λέξεων, λιγότερων απ’ όσων επιθυμούσα στην πραγματικότητα να είναι αλλά ήταν για εμένα ειπωμένες, ήταν δικές μου, τόσο δικές μου για την ακρίβεια που ως την ώρα του απογεύματος που θα κατηφόριζε πάλι τον δρόμο, μπορούσα να κυλιέμαι πάνω και μέσα τους δίχως να φοβάμαι ότι θα μου φύγουν, έτσι καθόμουν χαμογελαστός και περίμενα την ώρα, δηλαδή, εκείνη περίμενα να περάσει από τον δρόμο που τελευταία κι εκείνος είχε ομορφύνει πολύ.
Η στιγμή όμως η ομορφότερη ήταν εκείνη του δείπνου, ήταν σα να την είχε ζωγραφίσει ο ίδιος ο Θεός.
Στέκονταν κάτω από έναν λαμπτήρα του δημόσιου φωτισμού, με φώς απαλό, ελαφρώς τρεμάμενο, στη γωνία νεοκλασικού σπιτιού, μιλώντας πάλι στο τηλέφωνο.
Έμενε εκεί, για λίγο για πολύ δε γνωρίζω να πω, εκείνο που γνωρίζω όμως καλά είναι πως την στιγμή εκείνη την βίωνα σα σε γύρισμα ταινίας.

Έμοιαζε με τραγουδίστρια αμερικάνικου καμπαρέ, τα φώτα της πίστας με το παίξιμο τους, ειδοποιούσαν πως είχε έρθει η ώρα να ανέβει επάνω και να ξεκινήσει το πρόγραμμα της.
Με βήματα αργά έπαιρνε τη θέση πλάι στον μεγάλο πέτρινο τοίχο του σκηνικού, μόλις έφθανε, σαν επιφοίτηση, έλουζε σημεία του προσώπου της το απαλό φως αφήνοντας άλλα στο παχύ σκοτάδι της νύχτας κρυμμένα, πράξη που γέμιζε μυστήριο την εικόνα κι άφηνε διάχυτο τον ερωτισμό της πρωταγωνίστριας στον χώρο.
Σιγά σιγά έμπαινε η μουσική κι έπειτα η φωνή της, έτσι καθώς αγκαλιάζονταν οι δύο έκαναν να ανοίγουν τα στόματα όλων εκείνων που είχαν έρθει να απολαύσουν την παράσταση κι έμεναν έτσι ανοιχτά με τον κίνδυνο να μπει κάποιο έντομο μέσα και να πνιγούν.
Το τραγούδι συνόδευε μια χορευτική κίνηση του χεριού από μέρους της τραγουδίστριας, πότε κοιτάζοντας τον μεγάλο τοίχο πότε τις απέναντι γυάλινες επιφάνειες που αντανακλούσαν το φως των προβολέων, άλλοτε την όλη σκηνοθεσία πλαισίωνε το χτύπημα του παπουτσιού πότε με την μύτη πότε με το τακούνι αφήνοντας έτσι την αίσθηση πως έβλεπες μια παράσταση κλακέτας, όμως ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι ολότελα δικό της.
Η παράσταση ήταν καθημερινή και διάρκειας ενός τετάρτου έως ενός τρίτου της ώρας.
Όσο τυχαίο κι αν ήταν να επιστρέφεις την στιγμή που το φεγγάρι αντανακλούσε το πορτραίτο του στα γύρω κλειστά παράθυρα, όσο οι κόρνες και τα φρένα των αυτοκινήτων να ομοίαζαν με μουσική και χειροκρότημα φανατικών θαυμαστών, διόλου τυχαίο δεν μπορούσε να είναι η παρουσία κάποιου στρογγυλοκαθισμένου στο μικρό του θεωρείο, κα την στιγμή που κάνει την εμφάνιση της η τραγουδίστρια, να τεντώνεται για να έχει πιο καλή πρόσβαση στην εξέλιξη του προγράμματος.

Δύο και κάτι εβδομάδες έπειτα απ’ όλες αυτές τις «καθόλα τυχαίες» μας συναντήσεις, τις άνευ εισιτηρίου θεάσεις αυτής της παράστασης το τέλος της οποίας δε διαφαίνονταν στο βάθος του χρόνου, ήρθε και το πρώτο όλο νάζι χαμόγελο και βλέμμα.
Λίγο έλειψε να σωριαστώ και να με μαζεύουν από τα πατώματα
Μ’ έπιασε από το χέρι αντιλαμβανόμενη την στιγμιαία μου ζαλάδα και τότε, έχοντας πια αφήσει στην άκρη το ενδεχόμενο της λιποθυμίας, βγήκαν οι μπάντες των όμορων δήμων, η κρατική ορχήστρα, οι μπάντες Στρατού, Πυροσβεστικής κι Αστυνομίας παιανίζοντας ρυθμούς πατριωτικούς, επαναστατικούς για να διαδεχθούν αργότερα άλλοι πιο ελαφρού και ρομαντικού ρεπερτορίου.
Κάθε μου αμφιβολία σβήσθηκε στην τόση συγκέντρωση οργάνων και μουσικών.
Ω, ναι, ήμουν πια πολύ σίγουρος πως ήμουν ερωτευμένος για τα καλά, είχα για την ακρίβεια δαγκώσει, μασήσει και καταπιεί την λαμαρίνα, απολαμβάνοντας τούτη τη στιγμή την ένδοξη χώνεψη της.
Μετατράπηκα σ’ ένα σχολιαρόπαιδο ετών εξήντα πέντε.
Κοκκίνιζα σε κάθε αντάμωμα των βλεμμάτων, στο άκουσμα της φωνής της μιαν ανοιξιάτικη ανθοφορία βασάνιζε γλυκά τα όργανα τα αισθητήρια της όσφρησης μου, όσο για τις μπάντες, το κάθε της άγγιγμα σηματοδοτούσε την έναρξη νέων παρελάσεων, εμβατηρίων και παλαμακιστών που ξεσπούσαν μανιωδώς στο αγαπημένο τους άθλημα παρακολουθώντας αναπόσπαστοι το όλο αυτό θέαμα.
Έχοντας μάθει πια το ρεπερτόριο τους ακολουθούσα απαλά με μια φυσαρμόνικα η οποία συνόδευε και την έναρξη του δεύτερου προγράμματος στο μυαλό μου όταν πια η παράσταση είχε λάβει τέλος.

Έμαθα πως ήταν φωτογράφος, φωτογράφιζε τον καιρό εκείνο πρόσωπα από την καθημερινότητα της πόλης κι έτσι, κουβέντα την κουβέντα μου έκανε την πρόταση να φωτογραφηθώ από τον δικό της φακό και να αποτελέσω μέρος της έκθεσης που ετοίμαζε.
Να λοιπόν που σαν απόστρατος της εκπαίδευσης θα γινόμουν μοντέλο για φωτογράφιση…

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στην καρδιά του Νοέμβρη κι εγώ, βρέθηκα να κορδώνομαι πλάι στις απεικονίσεις μου του ενός μήνα πριν, εκείνη με αποτύπωνε με το βλέμμα της που έμοιαζε κηρύθρα που ήθελα πολύ να κλέψω το περιεχόμενο της.
Αργότερα βρεθήκαμε να πίνουμε σ’ ένα μπαρ που θύμιζε κατά πολύ το σκηνικό της παράστασης που βίωνε η ψυχή μου κάθε βράδυ κι ομολογώ πως δυσκολεύτηκα πολύ να το εντοπίσω.
Κρατήθηκα λοιπόν από την λεπτή κλωστή της ισορροπίας κι εξομολογήθηκα τα πάντα με την αγωνία ενός δεκαπεντάχρονου εξηνταπεντάρη σε μια δεκαεξάχρονη τριανταπεντάρα όπως αποδείχθηκε συζήτηση τη συζήτηση.

Η ιστορία θα μπορούσε να έχει ένα τέλος πολύ ευχάριστο, με εκείνη κι εμένα να διαβαίνουμε το κατώφλι μιας εκκλησίας ή Δημαρχείου, μ’ ένα δύο παιδιά να μπουσουλάνε στα πόδια μας κι εμένα να διανύω μια δεύτερη νεότητα.
Όμως όπως όλοι οι άγγελοι έτσι κι εκείνη έπρεπε να επιστρέψει στον παράδεισό της, έβαλε πλώρη λοιπόν για την άλλη άκρη του Ατλαντικού όπου ήταν η ζωή της λίγο μετά το τέλος της έκθεσης, αφήνοντας μου δώρο τις φωτογραφίες, λίγα ανακατέματα μαλλιών και κάποια χαμόγελα.

Κάπως έτσι άλλωστε τελειώνουν και οι ταινίες με εναλλακτικό happy end, όπου δηλαδή το happy αντικαθίσταται με το χάπι της πίεσης και της καρδιάς αλλά το end παραμένει end.

12 σχόλια:

jacki είπε...

Μου αρέσει η ευχάριστη διάθεσή σου..
Πολύ κινηματογραφικό..
Σούπερ και η ηρωίδα..
Μαγκάκι πραγματικό και την παραδέχομαι.
Φωτογραφική έχω..
Αλλά αέρινη δε με λες..
Χμμμ οδός Βάκχου.. ούτε από αυτό έχω..
Εγώ πότε θα γίνω πρωταγωνίστρια;
:))))))))))))))

Περίμενε λέω κι έφτασα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πετάξου εσύ…
Έχω έτοιμες τις κάμερες, τα φώτα που τρεμοπαίζουν.
Για νεοκλασικό θα χρησιμοποιήσουμε τα σπίτι της άνω πόλης…

Για την Βάκχου, δεν βαριέσαι;
Τόσες οδούς έχουμε…

Τον ρόλο σου τον έχω φυλαγμένο.
Έκθεση όμως πότε θα κάνεις;;;;

logia είπε...

όμορφη ιστορία...
πώς συναντιούνται οι δρόμοι μοναχικών ανθρώπων στα σοκάκια της μεγαλούπολης...
πώς δυο ζεστές ανθρώπινες υπάρξεις από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, μπορούν να πλησιάσουν χωρίς χυδαιότητα...
κι αυτό που μένει, εκτός από το χάπι και το end, είναι σίγουρα μια γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο
σαν από παγωτό βανίλια...

anima είπε...

Αρκεί που ξαναέγινε έφηβος
Που ερωτεύτηκε με την ορμή ενός δεκαπεντάχρονου

Που έζησε όμορφες στιγμές
Κι ας έφυγε εκείνη

Κάπως έτσι δεν συμβαίνει πάντα;

Το end να γράφεται, με έναν από τους δυό να φεύγει για αλλού;

Τουλάχιστον έζησε για λίγο happy

Καλό κυριακάτικο happy απόγευμα

υ.γ.Και να σκεφτείς,κάπου εκεί γύρω σεργιανούσα χθες βράδυ...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

οσο κι αν πιστευω στα happy end εχω αρχισει να νιωθω πως ειναι εξωπραγματιικα...
πως παντα εκεινο που θα μενει θα ειναι το ανεκπληρωτο για να γεμιζει κενα του μυαλου και της ζωης με χιλια "αν"...

εκεινα τα ονειρα που γινονται παντα με ανοιχτα ματια...λιγακι υγρα...
υστερα η αυλαια πεφτει...

η πραγματικοτητα μπροστα μας...

νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Ένα μόνο θα ρωτήσω:
το απόλαυσες;

Μαργαρίτα είπε...

Το ευχάριστο είναι που σε βλέπω και πάλι ερωτευμένο ήχε μου και με διάθεση πολύ ανεβασμένη!!!

Αυτό και μόνο δίνει ώθηση σε έναν ποιητή για να γράφει και να δημιουργεί...

Όμορφο να είναι το βράδυ σου ***

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι η καθαρότητα των ανθρώπων, που όσο, Λόγια, παράξενο κι ακούγεται γνωρίζω πολλούς που την έχουν.
Μήτε βανίλια γνωρίζω να πω αν είναι αλλά ζωή είναι σίγουρα, κι εκείνη θαρρώ πως έχει γεύσεις τόσες ώστε να αρκούν ο καθένας να γευθεί κι από μία…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αρκεί άραγε Anima μου;
Είναι πάντοτε αρκετό;
Και το όνειρό;
Που πάει το όνειρο;

υ.γ. πάντοτε κάπου εκεί τριγυρνάμε, μα μήτε την τραγουδίστρια βλέπουμε, μήτε και το μαγεμένο κοινό της…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νεράιδα μου τα παραμύθια θα μας σώσουν κάποτε, το είπα και θα το λέω πάντοτε…
Και πίσω από την πεσμένη αυλαία πάλι βρεγμένα είναι τα μάτια.

Να είσαι καλά!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αν πω ναι GoofyMAGOUFΗ μου θα μου πεις να γράψω άλλο ένα κι έπειτα άλλο ένα και πάει λέγοντας;…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαργαρίτα μου, γλυκιά μου Μαργαρίτα…

Πόση σιωπή τούτο τον καιρό τον τελευταίο άραγε να με συνοδεύει;
Θα μάθει άραγε ποτέ κανείς;

Για έρωτα μονάχα, μήτε κουβέντα…