Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Πότε θα ‘ρθεις;

- Έχουμε και κήπο στη ταράτσα!!!

- Δε θέλουμε να δούμε την πόλη…

- Τι να σας φέρω τότε;

- Έναν φυσικό πορτοκάλι και μια Kaiser σας παρακαλώ.

Έτοιμα, είπε, κι απομακρύνθηκε βιαστικά και χαμογελαστά.

.

- Έρχεσαι συχνά εδώ;

- Καθώς μπαίνει η Άνοιξη και μέχρι το Φθινόπωρο.

- Όμορφα είναι!

- Πράγματι!

.

- Μου αρέσει να περπατάμε μαζί…

- Θα ήταν άδεια η πόλη δίχως εσένα…

- Θέλω στη αγκαλιά μου να σ’ έχω.

- Μα δεν έχεις μάθει ν’ αγκαλιάζεις.

- Να με μάθεις θέλω, και ν’ ανασαίνω πάλι βαθιά να με μάθεις…

- Θα σε μάθω…

.

- Πρέπει τώρα να φύγω…

- Άρχισε να αδειάζει η πόλη…

- Θα ξανάρθω.

- Κι ως τότε;

- Μοναξιά… και για μένα μοναξιά…

- Ερημιά… παντού ερημιά…

.

- Να ‘σουν εδώ απόψε!

- Το θέλω πολύ να ‘μαι εκεί.

.

- Πότε θα ‘ρθεις;

- Ανάσα μου, δεν είπαμε;

- Είπαμε, μα μου λείπεις…

6 σχόλια:

Bουλα. είπε...

- Ανάσα μου, δεν είπαμε;

- Είπαμε, μα μου λείπεις…
Υπέροχο!Καληνύχτα Γιάννη!

logia είπε...

είναι ερημιά η μοναξιά σαν φεύγει ο άλλος άθελά μας
είναι ανάσα ή ζωή σαν είναι δίπλα μας

lakis είπε...

Αποκόμματα ζωής γεμάτα ουσία. Μέρα καλή

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να ξημερώνεις όμορφα Βούλα!!!
Σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πνοή και ξεδίψασμα μας Λόγια μου.
Κι έπειτα πάλι ερημιά, πάλι μοναξιά…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Έτσι, έτσι Λάκη…
Νύχτες όμορφες να έχουμε!