Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Πότε όστρια, πότε σιρόκος

Στον άνεμο αφήνω λόγια που χορεύουν

.

πότε όστρια, πότε σιρόκος

ζαλίζουν τα σημεία στίξης και τ’ αφήνουν

στα πόδια προτάσεων παλιών

που ξέμαθαν πια να περπατάνε

.

στα υγρά του φθινοπώρου μάτια μου

να πάρουν μουσική οι λέξεις

από εκείνον τον ήχο τον παράξενο

του βιολιού μέσα απ’ το κύμα

.

πριν βρουν στην αγκαλιά σου απάγκιο.

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

4 σχόλια:

jacki είπε...

:)
Φθινοπωρινές εικόνες..

πριν βρουν την αγκαλιά σου απάγκιο.

logia είπε...

ο ήχος του βιολιού ο οικείος μου
οι λέξεις που το ταίριασμά τους αγαπώ
o Mozart η σπουδή της εφηβείας μου
οι άνεμοι κι η θάλασσα οι ζωές μας
μίλησες στη ψυχή μου σήμερα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Που δεν βρήκαν στην αγκαλιά μου απάγκιο Jacki μου.
Έτσι, για πιο σωστά…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ο Mozart το άκουσμα μου για χρόνια αρκετά, μια θέση όμως πιο κάτω από τον Bach, Λόγια μου, η θάλασσα για χρόνια ήταν το σπίτι μου και οι άνεμοι θέριζαν ζωές εκεί.

Την θάλασσα την έχασα, με πήρε μακριά της η ζωή, τους ανέμους κράτησα μονάχα…