Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Ξύλινο τρενάκι

Το γλυκό στο βάζο έχει τελειώσει

το παιδί επίμονα μου ζητάει λίγο κυδώνι.

Τ’ αφήνω να παίζει στο σαλόνι μ’ ένα τρενάκι ξύλινο

πετάγομαι στο μπακάλικο της γειτονιάς

γλυκό κυδώνι μ’ αμύγδαλο λευκό.

Δε θέλω, μου λέει, δεν είναι σπιτικό.

.

Κι αργά τα βράδια με παίρνουν τα δάκρυα

ο καθρέφτης στο μπάνιο φανερώνει το πρόσωπο μου.

Δεν θυμούμαι τούτα τα μάτια πια.

Τούτα τα χείλη…

.

Στο πάνω διαμέρισμα μένει κάποιος άγνωστος

στο κάτω, άλλος ένας.

Μιαν εποχή παλιά γνωριζόμασταν οι γειτόνοι

έχουμε κλειστά πατζούρια τώρα και κουρτίνες τραβηγμένες.

.

Το ημερολόγιο δείχνει Φθινόπωρο

δε γνωρίζει το παιδί ποια μέρα είναι αυτη

ρωτάει

κι όπως βρέχει έξω

βρέχει στα μάτια του.

.

Κι αργά τα βράδια

η ίδια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό

η ίδια καταιγίδα πάντα στα μάτια…

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

13 σχόλια:

jacki είπε...

Φθινόπωρο στον έρωτα

.. είπε...

κι όπως βρέχει έξω,
βρέχει στα μάτια μας.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Όμορφη σου ημέρα jacki μου.
Γνωρίζω πως είσαι στίχος του τραγουδιού.
Ως τίτλο όμως δεν είχα σκεφτεί ποτέ να τον χρησιμοποιήσω.
Για τούτο λέω «μιας φίλης».

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Και στην ψυχή μας Λίλα.

Καλώς όρισες!

goofyMAGOUFH είπε...

Σε κείνο το συρτάρι
που δεν ανοίγει συχνά
είναι φυλαγμένο το βάζο με το γλυκό,
Ήχε Πλάγιε. Μοναδικέ!

elenitheof είπε...

Κι εγώ κλαίω γιατί νιώθω μοναξιά εδώ στην Αθήνα. Στη δουλειά μου νιώθω μοναξιά γιατί νιώθω πως με περιφρονούν. Είναι δύσκολο να κάνω νέες φιλίες γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα. Τα ξαδέλφια και τα φιλικά πρόσωπα τα συναντώ σπάνια γιατί έχουν δουλειές, υποχρεώσεις ή ίσως να μη θέλουν την παρέα μου και προτιμούν άλλες παρέες. Κανείς δε με παίρνει τηλέφωνο.
Εγώ όμως τους σκέφτομαι και τηλεφωνώ σε όλους. Όταν τους τηλεφωνώ, λένε δεν μπορούν.
Μια ξαδέλφη μου που ποτέ δεν μου τηλεφωνά, όταν πήγα επίσκεψη σπίτι της, έλεγε σε μια ξαδέλφη μας ότι θα της τηλεφωνήσει να βγούνε ενώ σ' εμένα λέει ότι δεν προλαβαίνει.
Ίσως φταίει και το φθινόπωρο που δακρύζουν οι ψυχές γιατί κάνουν συννεφιασμένες σκέψεις κι όχι φωτεινές και χαρούμενες. Ο ήλιος της ψυχής κρύβεται πίσω από τα σύννεφα της λύπης.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

δεν γνωριζει τις εποχες...
μονο τις βροχες...
το παιδι...που δεν μεγαλωσε ποτε...

νεραιδενιο φιλι!!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο το φθινόπωρο στο κείμενό σου..μελαγχολικό, αλλά τόσο γλυκό..σαν αγαπημένο γλυκό του κουταλιού!

Καλησπέρα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλυκιά μου GoufyMAGOUFH, νιώθω να έχουν χαθεί τελευταία τα κλειδιά…

Την αγάπη μου σου αφήνω.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων Ελένη μου.
Και πώς να τους κρίνεις για αυτό…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πάντα μικρό το παιδί, με το παντελόνι λερωμένο στα γόνατα και τις παλάμες γδαρμένες…

Σε φιλώ ψυχή μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δίχως αμύγδαλο μονάχα, Νέο Κορίτσι, εκείνο μας το έκλεψε ο δάσκαλος την ώρα του μαθήματος.

Αποσπούσε, είπε, την προσοχή μας….

Ανώνυμος είπε...

Μη σε νοιάζει..θα φέρω εγώ αμύγδαλα να βάλω σ΄όλα τα βάζα! (..κι η προσοχή ας μην είναι αμέριστη...)