Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Παρασκευή είναι

Παρασκευή είναι, περιμένω το λεωφορείο της γραμμής.

Γιατί άραγε πάντα αργεί όταν το περιμένω;

.

Έχω τόσον καιρό να σε δω, νιώθω πως ξεχνώ το πρόσωπο σου.

Τα βράδια όμως επιστρέφεις, τρυπώνεις στα όνειρά μου.

Σιωπάς.

Ξαπλώνεις στο σχήμα του κορμιού μου.

Γινόμαστε ένα.

Τα δάχτυλα μας τυλίγονται, παίρνουν ένα πινέλο, ζωγραφίζουν όνειρα, της καρδιάς μας το χτύπημα το φθινοπωρινό..

.

Το ρεύμα σου με διαπερνά.

Δεν προσπαθώ από κάτι να σωθώ για τούτο αφήνομαι.

.

Έχω τριαντάφυλλα αγοράσει, κόκκινο, κήπος να μοιάζει το σπίτι μας.

Δύο αστέρια αν είχα θα έμοιαζε ουρανός το ταβάνι..

.

Θ’ ανοίξω το κρασί σε λίγο.

Τα κεριά θα ανάψω για να ‘ρθεις…

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

13 σχόλια:

Χάρις είπε...

Ξημέρωσε...κοίτα...

Φιλί

Αφροδίτη Κ. είπε...

Τα βράδια επσιτρέφεις ;
Τρυπώνεις στα όνειρα της ;
Αμφίδρομη να 'ναι η αγάπη ... ακόμα και μέσα από αποστάσεις να γεννά.

μια όμορφη μέρα να 'χεις!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ένα ολόκληρο ΣΚ στην αγκαλιά της; Αυτό θα πει ευτυχία, μαγεία του συναισθήματος και ηδονική ανάπαυλα.

logia είπε...

Πώς όλα τόσο ζωντανά στα όνειρα, πρόσωπα, χαμόγελα, αφές,
γίνονται τόσο ασαφή στην πραγματικότητα;


την καλησπέρα μου

elenitheof είπε...

Γιάννη, το όνειρο ίσως να μας απομακρύνει από την πραγματικότητα. Δηλαδή τα όνειρα μας δίνουν μια ψευδαίσθηση ελπίδας και ευτυχίας. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η πραγματική αγάπη είναι η εξής: Υποφέρω από δυσκοκοίλη. Με πονάει υπερβολικά το πόδι μου και δεν μπορώ να περπατήσω και κουτσαίνω. Λέω στο σύζυγο τους φόβους μου. Ευτυχώς που πρόλαβα και παντρεύτηκα γιατί ποιος θα με παντρευόταν τώρα έτσι όπως κατάντησα. Είμαι 40 ετών. Μου λέει πως οι άντρες προτιμούν τις μικρές, όταν του λέω για τις σχεδόν συνομήλικες φίλες μου που είναι μόνες. Τότε του λέω: Γιατί με παντρεύτηκες; Μου απαντάει πως μ' αγάπησε και μ' αγαπάει. Όταν περπατάμε μαζί είναι το στήριγμά μου. Πονάω σωματικά αλλά ψυχικά δεν εκφράζεται το πόσο ευτυχισμένη νιώθω στην αγκαλιά του. Είμαι συγκινημένη με όσα κάνει για μένα στις δύσκολες στιγμές. Τότε τον αγαπάω πιο πολύ. Κανένα όνειρο δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις έτσι.

jacki είπε...

:)
Ιωάννη μου το λεοφορείο της γραμμής ήρθε.. και την έφερε μαζί του ε;
Για την αγκαλιά με τα ζαχαρωτά μιλάω..

Το κρασί εκείνο ήταν σούπερ μα τον Τουτάτη :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ξημέρωσαν τόσα και τόσα πρωινά, Χάρις μου, κι άλλα θα ξημερώσουν…
Σ’ ευχαριστώ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αμφίδρομες οι επιστροφές και οι εισχωρήσεις…
Από κοινού διαγράφονται οι πορείες…
Να είναι όμορφη η εβδομάδα σου, Acer V

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μόνο ευτυχία Δήμε μου;
Ταξίδι δίχως τέλος, αφού αφήνει την αίσθηση του να υπάρχει στα βάθη της ψυχής…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κι όταν δε χάνονται στην ασάφεια, Λόγια μου;
Κι όταν τίποτε δεν πάει διαφορετικά από εκείνο που ονειρεύθηκες;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δεν γνωρίζω Ελένη μου τι προτιμούν οι «άντρες», οι άνθρωποι που γνωρίζω όμως, προτιμούν την ευτυχία και τούτο δεν κοιτάζει ηλικίες μα κατανόηση κι εμπιστοσύνη.
Πάνω απ’ όλα όμως το όνειρο…
Και τα όνειρα είναι πάντα ρομαντικά.

Τα πρώτα δύο αγκαλιάζουν ανάγκες, υποχρεώσεις και προβλήματα.
Το δεύτερο μας κάνει να ομορφαίνουμε ολοένα κ’ είναι ανάγκη αυτό και για τους δύο…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ήρθε, jacki μου, μα έφυγε πάλι παίρνοντας ότι μου έφερε κοντά…
Και το κρασί υπέροχο ήταν, διαλεγμένο απ’ την επιθυμία της ψυχής…
Κι ο Τουτατής και όλοι τους, μαζί μας ήταν…

logia είπε...

Τότε, Ήχε μου, ζούμε την ιδανική σχέση, τότε ζούμε μέσα στο όνειρο...