Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Τα μονοπάτια του φεγγαριού

Φωνάζει τ’ όνομα σου απόψε το φεγγάρι
στα μονοπάτια του τα φωτισμένα
και στις κρυφές του τις στοές.

Κι έχουν οι άνθρωποι σωπάσει στους δρόμους
έπαψαν οι κόρνες να μονολογούν το πένθιμο τους παραμύθι
ένα λευκό πουλί μονάχα
σα περιστέρι πουλί
αφήνει κάτου απ’ τα φτερά του
σκόνη χρυσή καθώς πετάει

όπως τα λόγια μου
που χαμογελούν
καθώς για εσένα μιλούνε.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου

10 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

χαμογελαστα λογια...
βγαινουν απο χαμογελαστες καρδιες...
παντα ετσι να ειναι...

νεραιδενια φιλια σου αφηνω...!

Καλυψώ είπε...

υπεροχο!!!!γεματο ερωτα και φως..
και η μουσικη που ακουγετε..ποσο καιρο ειχα να την ακουσω!!

καλο βραδυ..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Και τα λόγια και τα χαόγελα για εκέινη είναι πάντα. Υπέροχο κομμάτι... Πραγματικό έργο Τέχνης.

sourgeal είπε...

Ε, τι να σου πω... πανέμορφο..

elenitheof είπε...

Χαίρομαι που το πένθιμο παραμύθι είχε ευχάριστη κατάληξη και το λευκό περιστέρι πετά χρυσόσκονη καθώς ευτυχισμένο μιλά για την αγάπη του.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Γλυκιά μου Ναϊάδα, όπως και τα δικά σας άλλωστε!!
Να είσθε πάντοτε καλά!!!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλυψώ μου, επέστρεψα λίγο καιρό τώρα στα παιδικά μου ακούσματα.
Τα υπόλοιπα είναι ο τόπος απλά που ονειρεύθηκα…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμε μου, μόνο για εκείνη…
Και ναι , έργο τέχνης είναι όπως και κάποια ακόμα της εποχής εκείνης…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Sourgeal μου τώρα εγώ τι να πω;;;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη μου, κάποια στιγμή ξημερώνει η εποχή των θαυμάτων στη ζωή του καθενός…