Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Παλιό Λιμάνι - Ντάπια - Κουνουπίτσα

Ο δρόμος ξετυλίγονταν μπροστά μας λουσμένος το πορφυρό φως του απογεύματος.

Καλοκαίρι κι όλα τριγύρω σου ταίριαζαν εκπληκτικά με το ζεστό σου άγγιγμα, τα χρώματα, τα λόγια που έπαψαν από καιρό να είναι υποσχέσεις…

Προχωρήσαμε ως την Ντάπια, η φωνή σου παιγνίδιζε ακλουθώντας την διάθεση σου, χαθήκαμε στα σοκάκια.

Μ’ έπιανες απ’ το χέρι κι εγώ ρουφούσα τα χείλη σου σα γλυκόπιοτο κρασί.

Βγήκαμε στην Κουνουπίτσα, την γαλήνη του απόβραδου διαπερνούσε το καμπανάκι της άμαξας και το χτύπημα των πετάλων πάνω στην πέτρα.

Σταθήκαμε λίγο κι ονειρευθήκαμε πάνω στα κύματα.

- Πόσο μακριά να φθάνουν τα όνειρα σαν ταξιδεύουν καβάλα στα κύματα; -

.

Επιστρέψαμε στο Παλιό Λιμάνι πότε πιασμένοι χέρι χέρι και πότε αγκαλιασμένοι.

Σ’ εκείνο το μαύρο του ορίζοντα, ανάμεσα από τα σποραδικά φυτεμένα φώτα των απέναντι νησιών άφησα μιαν επιθυμία να φωτίσει τα χρόνια που θα έρθουν.

Το σπίτι εκείνο που λέγαμε και οι δύο, δύο παιδιά, και ταξίδια πολλά, γεμάτα από έρωτα κι αγάπη…

.
.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Είναι που καιρό τώρα βαδίζουμε στο μονοπάτι το ίδιο

Θυμούμαι που κάποτε μετρούσα τα καλοκαίρια με τους αποχαιρετισμούς που πίσω τους άφηναν να συντροφεύουν τον επερχόμενο χειμώνα…

.

Είναι που καιρό τώρα βαδίζουμε στο μονοπάτι το ίδιο, το χαρούμενο, το φωτεινό…

Τώρα τα καλοκαίρια απέκτησαν μιαν αίγλη μοναδική, απέκτησαν το άρωμα, την αίσθηση του αγγίγματος, τη μορφή σου… …είναι που και οι χειμώνες έχουν τα ίδια ρούχα μ’ εκείνα του καλοκαιριού φορεμένα και λάμπουν κι εκείνοι, κι αγγίζουν όνειρα από χρόνια παιδικά και πλάθουν όνειρα άλλα που με την φρεσκάδα τους κάνουν μαλλιά, ρούχα και ψυχές να κυματίζουν…

.

Σ’ ευχαριστώ πολύ αγάπη μου!!!