Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Τα πλοία του χειμώνα

Από τα παιδικά μου παραμύθια ως σήμερα

μπερδεύω τους δράκους με τους κακούς

και τους ανέμους με τις λιακάδες…

.

.

Στο λιμάνι ξεπροβοδούν τα μεγάλα πλοία

οι μανάδες, οι γυναίκες, οι αδελφές

λίγο πιο πίσω οι ερωμένες

κι απ’ τα μπαλκόνια

έχοντας το κεφάλι στραμμένο

πότε στην ανοιχτή θάλασσα

πότε στα πιο βαθιά τ’ ουρανού

γυναίκες μαυροφορεμένες

κουνώντας ένα μαντίλι λευκό

να εξευμενίσουν τη θάλασσα του Χειμώνα.

.

Και φεύγουν τα πλοία

κι αλλάζουν οι εικόνες μέσα στα μάτια

τα όνειρα αλλάζουν και τα τραγούδια τα νυχτερινά

στην κουπαστή και στα υγρά αμπάρια

και χορεύουν τα κύματα

τα κατάρτια μαζί τους

οι λέξεις στα χείλη και στα γράμματα τα μουσκεμένα.

.

Και σαν έρχονται πίσω

δένουν πάλι δυνατά οι καδένες στα ντόκ

και ξεπροβάλουν σ’ εκείνο το τσούρμο των γυναικών

πρόσωπα, με μόνη διαφορά μεταξύ τους

το χρώμα των ματιών

με ίδιο το μπέρδεμα των μαλλιών με τ’ αλάτι

ίδιο το φάγωμα της αρμύρας στο ρούχο

ίδιο το ράγισμα του κορμιού από το κύμα.

.

.

…κι εκείνος ο δράκος των παιδικών παραμυθιών

έρχεται πάντα και μου μιλάει

«δεν ήμουν εγώ που έριξα τα κάστρα

τότε, στα οχτώ σου χρόνια

μήτε που βούλιαξα τα πλοία τα πειρατικά σου

λίγο μετά…»

και ποιόν να πιστέψω πια

έχει τόσο βρέξει εδώ

που γίνηκαν θάλασσες οι σκέψεις

και πήραν πάλι μακριά τα καράβια.

2 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάλι ταξίδια φαντάζεσαι;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Τα ταξίδια που γύρεψα τώρα πια με συντροφεύουν στην αρχή ως στόχος κι έπειτα ως μια ανάμνηση και μια υπόσχεση επιστροφής… , όλα τους με τον πιο όμορφο άνθρωπο για οδηγό και σύντροφο μου, τη Νίκη μου…

Άλλο είναι φίλε μου Δείμο που με κάνει και γράφω έπειτα από τόσον καιρό σιωπής, όχι απλά μιαν επιθυμία ταξιδιού…

Καλή χρονιά σας εύχομαι με την ελπίδα τα πούμε κι από κοντά…