Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Οι γύρω δρόμοι

Άρχισαν να νυχτώνουν οι δρόμοι γύρω απ’ το σπίτι


κι ήταν ακόμα δώδεκα το μεσημέρι


το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν κατεβασμένο


κανείς δεν μπορούσε να μας μιλήσει


επ’ έξω ακούγονταν το χτύπημα ενός μπαστουνιού


όποιος κι αν ήταν ξεμάκρυνε πια


στο μέσα δωμάτιο


η πόρτα ήταν μισάνοιχτη


μέσα στην ησυχία του παράδοξου


ακούσαμε ένα κλάμα παιδικό


ήταν οι λέξεις μας


τα μάτια μας


τα χέρια μας


που έκλαιγαν


προδομένα απ’ το ανέκφραστο


μιας ολόκληρης εποχής.

7 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ποιητής είσαι, μπορείς ν’ ακούς και τις λέξεις να κλαίνε, και να βλέπεις τους γύρω δρόμους να σκοτεινιάζουν το καταμεσήμερο...
Αλλά αυτή η «ησυχία του παράδοξου» μού έκατσε στο λαιμό...

Summertime Blues είπε...

παράδοξο
παράταιρο
αλλά σημαντικά επίκαιρο.
καυτηριάζει τα σημεία.

κάθε μέρα όλο και κάτι μαθαίνουμε
είτε με χαρά είτε με πόνο.
καλή εβδομάδα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο... Ακόμα ακούω το μπαστούνι και την προδοσία της εποχής μας...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι τότε, Άσκαρ, που αρχίζουν όλα κι αλλάζουν μορφή, είναι η ώρα της συνειδητοποίησης…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλή σου εβδομάδα, Summertime Blues, ποτέ κανένα «μάθημα» όσες φορές κι αν το διδαχθείς δεν θα λάβεις την ίδια γνώση πόσο μάλλον κάτι νέο…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Δείμο, η κλαγγή είναι το θέμα πότε θα ακουστεί...

candy's τετραδιάκι είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!