Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

τα γέρικα δέντρα

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα
απ' τους ανέμους που ταξίδεψαν τα μικρά τους φύλλα
τις λέξεις που κρύφθηκαν ανάμεσα τους
τις μνήμες από ζευγάρια που φιλήθηκαν
γερμένα πάνω απ' τις ρίζες τους.

Κι έρχονται ηλιοβαμμένα πρωινά
με λίγο νερό που έχει λιμνάσει στην άκρη της αυλής
να σε υποδεχτούν, να σου θυμίσουν
πως άλλα κάθε φορά ο χρόνος φέρνει
δεν επιστρέφει, μήτε παγώνει.

Κι όπως διάβασες κάποτε ένα γράμμα ερωτικό
έτσι τώρα μαθαίνεις απ' την αρχή ανάγνωση
για να μπορέσεις κάποτε να κλείσεις σ' ένα γράμμα
τη ευτυχία που έζησες και τη σιωπή που πότισες
τη μνήμη να μη θυμάται (;) όταν πόνεσες.

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα
πάνω απ’ τα βλέφαρα που κλείνουν
μ’ ένα κρυφό χαμόγελο στην αγκαλιά τους
κι ακουμπούν τρυφερά μιαν άνοιξη ανθισμένη
μιαν ανάσα ελεύθερη πάνω απ’ το κρυφό τους χαμόγελο.

2 σχόλια:

Εκείνη.. είπε...

Μπορεί άραγε η μνήμη να μην θυμάται όταν όνεσε...

οχι η δική μου..

Τι όμορφα που στολίζετε τις σελίδες με λέξεις.. και τις ψυχές..

Καλό ξημέρωμα..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

θυμάται πάντοτε η μνήμη, κάποτε μονάχα καταφέρνει να τακτοποιήσει έτσι εκείνα που θυμάται ώστε να μην πονάνε τόσο πολύ πια...