Είναι κι εκείνα τα σπασμένα φτερά
πλάι στον καθρέφτη που μας κοιτάζουν
κι εκείνο το είδωλο που ξεμακραίνει
κι εκείνο το είδωλο που ξεμακραίνει
καθώς νυχτώνει
και χάνονται οι φωνές στο σκοτάδι
κι αλήθεια
πότε μιλήσαμε για τα μεγάλα ταξίδια
για εκείνα που ξεκίνησαν εν’ απόγευμα καλοκαιριού
και δεν τέλειωσαν ακόμα
μήτε και που θα τελειώσουν ποτέ
για τα δανικά μας ρούχα
όταν ξεμείναμε κάποιο βράδυ μετά από μεθύσι
και που δεν αλλάξαμε από τότε
κουβέντα
με τον σωτήρα μας, θαρρείς από
ντροπή
από αποστροφή για την
εξομολόγηση που έφερε το μεθύσι
κι εκείνα τα φτερά, τα
γκριζαρισμένα φτερά
στέκουν πάντα εκεί, όπου
κοιτάξεις
κ’ ίσως θα ‘ναι πάντα 15 Οκτώβρη
και θα γεννιέμαι ξανά και ξανά
στον ίδιο πάντα καθρέφτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου