Ταξίδια νυχτερινά

Κάποιο βράδυ

θα ξεπροβάλει απ’ τον καθρέφτη η μορφή μας

γερασμένη, με μια ρυτίδα βαθιά στο μέτωπο της

θα ξεχωρίζεις μέσα της το μεγάλο ταξίδι

τις κερδισμένες παρτίδες,

                                        ταξίδια νυχτερινά

που κράτησαν ανοιχτά τα μάτια

έκαναν τα χέρια να τρέμουν

εκείνο το βράδυ

θα μάθουμε για τις χαμένες παρτίδες

τα βήματα που μας έβγαλαν σ’ άλλους δρόμους

τις λησμονημένες μας λέξεις…

θα ‘ναι κρύο το βράδυ

κι έξω στο πάρκο

τα σκυλιά θα παίζουν το δικό τους μοναχικό παιχνίδι.

Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

κουρνιάζουν στα χιονισμένα σκαλοπάτια των παλιών μας σπιτιών

και σπαράζουν

άλλοτε από μια επιθυμία επιστροφής

άλλοτε απ’ τις εικόνες που δεν αντέχουν να φυλάξουν

γεννούν στο γύρισμα της μέρας έναν αναστεναγμό

θαρρείς βαθύ πόνου

κι αρχίζουν ένα αργό, βασανιστικό ψιθύρισμα

ως το ξημέρωμα.

Θα σωπάσουν με τη βροχή

φοβούνται τη βροχή οι μνήμες

χάνονται στη μουσική της

κι όλα γλυκαίνουν θαρρείς κάποιο χέρι

άλλαξε τα χρώματα στους πίνακές με μιας

κι άλλο δε βλέπουν

απ’ τα βρεγμένα μα καθαρά πλακόστρωτα

απ’ τ’ ανάμενα τζάκια

απ’ τα παιδιά που χορεύουν στα νερά.

Ένα φως αχνό μας συγκρατεί

κάποιου λυχνοστάτη ξεχασμένου

από το χρόνο

και τους λυπημένους ταξιδιώτες της ζωής μας.