Είμαστε τόσο θλιμμένοι...

Κατά βάθος, είμαστε τόσο θλιμμένοι

αδιαφορούμε
για τους προθαλάμους των νοσοκομείων
εκεί που κάποιος πεθαίνει περιμένοντας

κοιτάζουμε με δήθεν έκπληξη
το ξεκίνημα των πολέμων
έπειτα με συμπάθεια στη μνήμη των νεκρών
ενδιάμεσα τρώμε

έξω βρέχει, πάντοτε βρέχει
και τα μάτια μας, αδιόρατα δακρυσμένα
θολώνουν όπως τα τζάμια

μένουμε με τις ερωτήσεις μας
«τι κάνεις;» «πως είσαι;»
δεν ακούμε τις απαντήσεις
σχεδόν αδιαφορούμε γι’ αυτές

λίγο, μας ζωντανεύει η μουσική
πανηγυρτζίδικη
ξυπνάει τα πιο άγρια μας ένστικτα
την επιθυμία να κυριεύσουμε
ξεφτιλίζουμε κάθε επιθυμία με το μεθύσι

σωπαίνουμε
όταν κάποιος μιλά
φανερώνει τις αδυναμίες του
στην εποχή των λιονταριών
δε φανερώνεις αδυναμίες

έπειτα κοιμόμαστε
έχοντας αυτή τη θλίψη στα μάτια
τη μάθαμε τόσο καλά
και στον καθρέφτη μας
μοιάζει ευτυχία.

Μουσκεμένες διαταγές

Θα μας κοιτάζουν οι ναύτες
στα βαθιά νερά, πλάι στις άγκυρες
να φθάνουμε στο τέλος της διαδρομής
ντυμένοι τα όμορφά μας ρούχα
με τα χρυσά κουμπιά μας
τα όπλα που μας κούρασαν
τα στρατιωτικά σακίδια
τις μουσκεμένες διαταγές.

Είναι σιωπηλός ο βυθός
δε θυμάσαι λίγο μετά
ποιο το λιμάνι που άφησες
ποιο το λιμάνι που πήγαινες
μόνο το φεγγάρι από ψηλά
πασχίζει να φωτίσει το σκοτάδι.

Το φως στο καντήλι

Μας στοιχειώνει ο χτύπος του ρολογιού

τα βήματα στις σκάλες καθώς σβήνουν

οι μοναχικές μέρες.

Θα κρατήσουμε χαμηλά τα φώτα

να μας κρατήσουν συντροφιά οι σκιές

πριν λιγοστέψει το φως στο καντήλι.