tag:blogger.com,1999:blog-85824403804064886032024-03-13T02:44:16.325+02:00Ήχος Πλάγιος. Μόνος...Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.comBlogger527125tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-79909664547573286562024-03-08T21:44:00.000+02:002024-03-08T21:44:01.892+02:00Έχουνε μνήμη τα σπίτια<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Έχουνε μνήμη τα σπίτια <br />έτσι, κάθε που νυχτώνει <br />ξεπροβάλουν <br />οι κουρασμένες μορφές των κάδρων <br />και συνεχίζουν <br />εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά <br />που άφησαν στη μέση <br />σκουπίζουν τον καφέ <br />που χύθηκε στο μάρμαρο της κουζίνας <br />καθώς ψήνονταν. <br /><br />Έχουνε μνήμη τα σπίτια <br />ηχούν οι παλιές μας κουβέντες <br />τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα <br />έχουν ακόμη <br />το περίγραμμα του προσώπου μας <br />στο νοτισμένο τζάμι. <br /><br />Μόνο εκείνο το παλιό γραμμόφωνο <br />προσμένει στο σαλόνι <br />ένα χέρι να το γυρίσει.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-8789174823346227742024-02-06T12:42:00.000+02:002024-02-06T12:42:03.331+02:00Αποχαιρετισμοί<div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Παραμονή Χριστουγέννων <br />επέμενες τόσο να κεράσεις <br />σα να γνώριζες <br />πως δε θα είχες άλλη ευκαιρία. <br /><br />Ήμασταν στη παλιά μου γειτονιά <br />την ακόμη δική σου <br />«λίγο πιο πάνω είμαι, θα περπατήσω» <br />επέμενες και γι’ αυτό <br />σα να μην ήθελες <br />σπαραξικάρδιους αποχαιρετισμούς. <br /><br />Αθήνα 20 . I . 24</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-53427964486121681842024-01-09T20:37:00.004+02:002024-01-09T20:40:20.749+02:00Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις <br />γίνονται σκόνη στην ερημιά τους. <br /><br />Ο ουρανός λειψός, δανεικός <br />αφημένος στην άκρη ενός κόσμου <br />που δε θυμάται και δε διψά πιά. <br /><br />Και τα δέντρα, έτσι γυμνά <br />βγαίνουν πιο πάνω από τα σπίτια <br />πιο πάνω απ’ όσα γυρέψαμε <br />πιο πάνω απ’ τα όνειρα <br /><br />και τις ζωές μας. <br /></span><br /> Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-12494819609879898342023-11-20T20:57:00.002+02:002023-11-20T21:01:56.455+02:00της Εμμέλεια <span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Σωπαίνουμε τώρα <br />καθώς πια δε μιλάς <br />δε ψελλίζεις πια το «Happy Birthday to You» <br />τρέχεις μονάχα <br />με τα καινούργια σου παπούτσια <br />ν’ αγγίξεις το ουράνιο τόξο <br />σε τόπους που μόνο οι άγγελοι φθάνουν. <br /><br />Πίσω απ’ το φως του φεγγαριού<br />νοικιασμένο σπίτι η ζωή μας <br />δίχως φως πια στα σκοτεινά του δωμάτια <br />δίχως στολίδια στις μέρες που θα έρθουν. <br /><br />Κοιτάμε τώρα πια το ηλιοβασίλεμα <br />μ’ άλλα μάτια <br />μακριά απ’ τα δικά σου <br />και δίχως το γέλιο σου. <br /><br />Στο βάθος του δρόμου<br />σ’ ένα ταξίδι δίχως αποσκευές<br />δίχως όνειρα<br />θ’ αποχαιρετίσουμε τα φύλλα της ψυχής σου<br />που σκόρπισαν <br />και πίσω πιά δε γυρίζουν. <br /></span><br /> Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-53330291526201257952023-11-13T21:24:00.002+02:002023-11-13T21:24:07.959+02:00Βροχές του Νοέμβρη<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Μένουμε γυμνοί στις βροχές του Νοέμβρη <br />απροετοίμαστοι πάντα <br />μετρούμε τις σταγόνες <br />μετρά η μέσα μας φωνή <br />τις σιωπές μας. <br /><br />Κι ώρα μεσάνυχτα <br />- πάντα μεσάνυχτα - <br />αργοσαλεύουν σκέψεις <br />που σκούριασαν στο πέρασμα του χρόνου. <br />Με τα σπασμένα χέρια τους <br />χαράζουν στους τοίχους της ψυχής μας <br />όνειρα ύπνου μεσημβρινού <br />μικρές στεντόρειες κραυγές <br />που κρύβουν μέσα τους το όνομα μας. <br /><br />Έχουμε κατά βάθος ξεχάσει την ύπαρξη μας <br />σε κάθε μας κίνηση <br />ο θόρυβος της λύπης <br />συνοδεύει τα βήματα μας.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-8539978907791461212023-10-03T19:50:00.001+03:002023-10-03T19:50:06.216+03:00Θα ‘ρθει ένα Σάββατο<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Μας κρατάνε οι μνήμες <br />μέσα στα γυμνά πολυβολεία<br />με τα πρησμένα πόδια <br />πατάμε κάτω τις προδομένες μέρες.<br /><br />Κανείς δε πιστεύει πως πονάμε<br />κανείς δε πιστεύει πως στερεύει κι άλλο η ψυχή μας.<br /><br />Ο αγώνας μεγάλος να κρατηθούμε <br />να φυλάξουμε ακέραιο ότι μας έσωσε<br />τόσες και τόσες φορές<br />σε τόσες και τόσες πολιορκίες.<br />Το χαμόγελο μας.<br /><br />Κι έχουμε φυλαγμένο στη τσέπη του χιτωνίου <br />ένα γράμμα παλιό<br />μετρημένο σε όλες του τις διαστάσεις<br />διαβασμένο<br />πότε κρυφά και πότε μεγαλόφωνα.<br />Ανάμεσα στις λέξεις του η ψυχή μας.<br /><br />Και θα ‘ρθει ένα Σάββατο <br />που θα ‘χει πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου<br />κι εμείς, αποκαμωμένοι από τις κλαγγές των όπλων<br />θα προσευχόμαστε για εκείνη τη σωτηρία<br />που πάντα ελπίζουμε πως θα ‘ρθει<br />κι όμως ξεχνούμε να σπρώξουμε <br />προς εκεί την ψυχή μας.</span><br />Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-72682596055353192022023-09-20T00:17:00.006+03:002023-09-20T00:17:49.143+03:00Νύχτες στην πόλη<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Είναι γιατί δε μπορώ να ξεχάσω <br />για τούτο τις νύχτες τριγυρνώ στην πόλη <br />ξυπόλητος όπως όσοι ξέχασαν τα λογικά τους <br />σε μια στιγμή του χρόνου <br />και ξεμάκρυναν ξεχνώντας το πού και το γιατί <br />για τούτο ζωγραφίζω στους τοίχους <br />πουλιά αποδημητικά <br /><br />για τούτο μια μέρα <br />θα μείνουν μόνο οι λέξεις οι γραμμένες <br />σε χαρτί λευκό, τσαλακωμένο <br />και δύσκολα θα βγαίνουν απ’ τα χείλη σας οι λέξεις <br />λυγμοί και βόγγοι <br />καθώς θα μαθαίνετε ανάγνωση απ’ την αρχή <br />και τη ζωή.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-62904282911113889132023-09-09T23:59:00.005+03:002023-09-09T23:59:44.262+03:00Σώπασαν οι δρόμοι<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Σώπασαν οι δρόμοι <br />απέμειναν σβηστοί οι φανοστάτες <br />νυχτερινά ταξίδια που δεν άρχισαν <br />και χάθηκαν στο βούρκο οι προσδοκίες τους <br /><br />στάζει δάκρυα ακόμη η ψυχή μας <br />φυλλοροεί <br /><br />απέμεινε μόνο <br />το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη <br />να μαρτυρά το τέλος <br />της πιο αθώας μας ηλικίας.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-49332580283563516652023-09-05T21:28:00.006+03:002023-09-05T21:29:04.327+03:00Αφιλόξενος βράχος<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Χρονίσαμε πάνω στον αφιλόξενο βράχο <br />κλείσαμε τα μάτια καθώς μας άγγιζε <br /> ο θαλασσινός αγέρας <br />αφέθηκαν στα χέρια του οι αισθήσεις. <br />Μοιραζόμαστε τώρα τις λέξεις <br />τις μνήμες, τα χνάρια στο σκληρό τοπίο. <br />Αύριο, ένα κύμα βουβό <br />θα μετρήσει πάλι τη ζωή μας <br />σβήνοντας από παντού το πέρασμά μας.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-24259698510668419102023-08-28T22:39:00.004+03:002023-08-28T22:39:21.398+03:00Σκοτάδι<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ένα ξύλο που ραγίζει <br />ένας τριγμός που πονάει τη μνήμη <br />ένας άνθρωπος που στέκεται μόνος απέναντι στον άνεμο. <br /><br />Λιώνει η κουρτίνα αν αφεθεί στο άγγιγμα του αγέρα <br />λιώνει ο χρόνος σμίγοντας με τα πεσμένα στο πάτωμα φύλλα. <br /><br />Δε θα βάψουμε και φέτος τη βάρκα που έχασε τη νιότη της. <br /><br />Περιμένουμε καρτερικά τη βροχή <br />ίσως αυτό, προσφέρει μια τελειότητα στο σκοτάδι.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-46744742640202233862023-05-29T23:23:00.004+03:002023-10-03T18:52:54.237+03:00Δρόμοι <span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Έχει βραδιάσει.<br />Στο μυαλό μου <br />γυροφέρνουν ονόματα παλιών συμμαθητών<br />ο Γιάννης, ο Δημήτρης, η Μαρία, η Χριστίνα, η Ελπινίκη …<br />και μοιάζουν αιώνες τα χρόνια που έχω να τους δω.<br />Στριμώχνω τις αναμνήσεις στις παλιές φωτογραφίες.<br />Ποδόσφαιρο στα διαλείμματα <br />και καυγάς με τη διπλανή τάξη λίγο πριν το μάθημα.<br />Μετά το σχολείο<br />στο μαγαζί των γονιών μου<br />Γραβιάς, αδιέξοδο τότε, είχε και μια αλάνα.<br />Θεσσαλονίκη του ’80 <br />με τις αλάνες της ακόμη<br />νεοκλασικά που δόθηκαν αντιπαροχή<br />και τώρα, μήτε αλάνες έμειναν<br />μήτε και νεοκλασικά<br />τεράστιες πολυκατοικίες που σου κλέβουν τον ήλιο<br />και μαζί μ’ αυτόν, όλες τις παιδικές αναμνήσεις.<br /><br />Επιστρέφουν όλα απόψε <br />θαρρείς η ανάγκη μου να κρατηθώ από κάπου<br />τα επαναφέρει.<br /><br />Λίγες ημέρες για την Πανσέληνο <br />κι η Αθήνα<br />κοντά σαράντα χρόνια από τότε<br />φανερώνει το μικρό πράσινο ποδήλατο<br />που όργωνα τους δρόμους <br />έχοντας μια όμορφη ελευθερία <br />να κοιμάται στα στήθη μου.<br /><br />Τώρα πονάω <br />για όλα πονάω<br />για τις παλιές φωτογραφίες που χάθηκαν<br />για τις συγγνώμες που δε ζήτησα<br />και τώρα πια δε μπορώ<br />για τα παιχνίδια που δεν έκανα<br />για τις φορές που λιποψύχησα<br />για τα όνειρα, που άφησα όνειρα.<br /><br />Και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.<br />Δεν έχω πια μακριά σπαστά μαλλιά <br />μήτε κι εκείνο το χαμόγελο των δεκαεπτά μου χρόνων.<br />Κουράσθηκα πια.<br />Μοιάζω μ’ εκείνα τ’ αστέρια <br />που βλέπεις απ’ το παράθυρο σου <br />να πέφτουν κάποιο βράδυ<br />και κάνεις μιαν ευχή <br />-τι παιχνίδι κι αυτό με την ελπίδα-.<br /><br />Δευτέρα σήμερα, άλλη μια.<br />Ημέρα υπ’ αρίθμ 10042 μιας θητείας ατελείωτης<br />και οι λέξεις μου <br />πιο γυμνές από ποτέ<br />όπως και η ψυχή μου<br />κι ο άνεμος δυνατός<br />σπάζει μέσα μου τα παλιά ποτήρια<br />σκορπίζει τα χαρτιά μου<br />σκορπίζει και τη ψυχή μου<br />στις τέσσερεις άκρες του ορίζοντα.<br /><br />Το ρολόι έχει σωπάσει <br />στο τζάμι ακουμπισμένο το πρόσωπο μου<br />μετράω τ’ αυτοκίνητα στο διπλανό δρόμο<br />από κάπου δραπετεύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι<br />κάπου ελπίζουν να φτάσουν.<br /><br />Μα όπως έρχονται οι δρόμοι <br />έτσι συνεχίζουν <br />και το ταξίδι, ποτέ δε τελειώνει. </span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-78425196092670034902023-05-26T21:53:00.003+03:002023-05-26T21:53:30.752+03:00Το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Μυρίζουμε δάκρυα <br />και μοναξιά μυρίζουμε <br />στις παγωμένες σκιές των δέντρων <br />Μάη μήνα <br />με τις τσέπες σκισμένες <br />και τα γόνατα φθαρμένα <br />απ’ τις γονυκλισίες και τις προσευχές. <br />Πάνω απ’ τα κεφάλια μας πετάει <br />το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών <br />δίχως κάπου να σταματά. <br />Κάνει κύκλους <br />περιμένοντας το τελευταίο μας βλέμμα. <br /><br />Είμαστε κάποτε δεκαοκτώ χρονώ <br />με παντελόνια ακόμη κοντά <br />και χέρια δυνατά απ’ τις αθλοπαιδιές. <br />Στοχεύαμε ψηλά τα πουλιά <br />τα μαυροπούλια <br />που μας σκοτείνιαζαν τον ουρανό <br />άλλοτε τα τρομάζαμε <br />κι άλλοτε έπεφταν <br />διαγράφοντας έτσι μια πτώση θανάτου. <br />Ήρθε η σειρά μας τώρα. <br /><br />Άμα κοιτάξεις καλά <br />εκεί ψηλά <br />θ’ ανταμώσει το βλέμμα <br />μ΄ ότι πίσω σου προσπάθησες ν’ αφήσεις. <br />Εκείνο <br />που όσο περνούν τα χρόνια πλησιάζει <br />και σα το κοράκι <br />ξεσκίζει την ψυχή μας.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-34096274421762284372023-03-21T21:36:00.003+02:002023-03-21T21:36:40.765+02:00Δάνειο του χρόνου<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Κι όλο με ρωτάς <br />πως έχασα τ’ όνομά μου <br /><br />μα έγιναν βρώμικοι οι δρόμοι σου <br />με αίματα στάσιμα στα σκοτεινά τους <br /><br />έχουν τα χέρια απλωμένα οι απόκληροι <br />κάτι γυρεύουν <br />κάτι χάνουν στη ζητιανιά τους <br /><br />κ’ οι νύχτες <br />ένα παράξενο δάνειο του χρόνου <br />πίσω από κλειστά παράθυρα <br />κόβει φέτες τη ψυχή μου <br />ρίχνοντας κομμάτια ουρανό <br />στους επιλήσμονες.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-3246862402874830242023-03-02T20:31:00.003+02:002023-03-02T20:31:32.924+02:00Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους, χορεύουν και ταξιδεύουν, και φτάνουν στους μακρινούς τους προορισμούς. <br />Άλλοτε με δάκρυα χαράς στα μάτια, άλλοτε λύπης, άλλοτε με σκέψεις που ζυμώθηκαν στο ταξίδι. <br />Γεμίζουν μνήμες τα τρένα, χνάρια επιβατών που πάλι θα ταξιδέψουν. <br />Κι όλο ταξιδεύουν τα τρένα, όλο ταξιδεύουν.<br />Μία φορά μονάχα, δε φθάνουν σ’ εκείνο τον μακρινό τους προορισμό. <br />Λιώνουν στις γραμμές εκείνα τα τρένα, κεράκια που θα σβήσουν παίρνοντας μαζί τους το φως. <br />Λιώνουν μαζί τους οι λέξεις των ανθρώπων, τα χνάρια, οι ψυχές τους. <br />Λιώνουν μαζί τους και οι ζωές εκείνων που έμειναν πίσω στο σταθμό αποχαιρετώντας. <br />Λιώνουν οι ψυχές μας, όχι απ’ το χέρι που έπραξε, από τα μάτια λιώνουν, που έκλεισαν για να μη δουν. <br /><br />Χορεύουν τα τρένα στον δικό τους σκοπό. <br />Χορεύουν καθώς χάνονται στο σκοτάδι. <br />Χορεύουν πριν χαθεί το τραγούδι τους στη σιωπή.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-15350647107180638202022-12-31T00:00:00.002+02:002023-02-10T18:21:19.650+02:00Απόβραδο<span style="font-size: medium;">Τα βαπόρια έλυναν κάβους <br />κι έσβηναν αργά μέσα στη νύχτα. <br /><br />Κοίταζε με δέος το τελευταίο τους ίχνος <br />ακούγοντας το σφύριγμα τ’ αποχαιρετισμού. <br /><br />Το γραφείο μικρό <br />τρία επί τρεισήμισι <br />ίσα που έφτανε για τα χαρτιά <br />για την ψυχή του δεν έφτανε <br />μόλις που χώραγε εκείνη στο πέλαγο. <br /><br />Άνοιξε τα μεγάλα συρτάρια <br />άφησε να ξεχυθούν λέξεις <br />και σχέδια φυλακισμένα <br />άνοιξε τα παράθυρα <br />να γεμίσει το γραφείο <br />απ’ τη βραδινή αύρα της θάλασσας <br /><br />άφησε ανοιχτή την πόρτα <br />με βήματα αχνά <br />χάθηκε στη μελωδική σιωπή του απόβραδου. <br />Έσβησε.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-42781446071883916002022-12-20T15:40:00.005+02:002022-12-20T15:40:16.859+02:00Παιδική ηλικία<div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Όμως εμείς </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">θα μείνουμε κλεισμένοι στο σεντούκι του παππού</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">με τα παλιά ρούχα του ανθρακωρυχείου</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">τις τσακισμένες φωτογραφίες</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">και την πρώτη τσολιαδίστικη φορεσιά μας.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Όλα αλλάζουν γύρω </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">και μόνο εκεί απέμεινε λίγη από τη στοργή</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">της παιδικής μας ηλικίας.</span></div><div><br /></div> Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-81178739431995617172022-12-03T23:55:00.003+02:002022-12-03T23:55:23.673+02:00Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις <br />τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς <br />καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες <br />οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες <br />ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια <br />κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων <br />γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης <br />εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο. <br /><br />Κι απομένουμε απελπισμένοι <br />όπως οι ταξιδευτές <br />τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης <br />μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο <br />των γυμνασιακών μας χρόνων <br />είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο <br />περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους <br />για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-47226699005159376882022-11-20T22:51:00.002+02:002022-11-21T17:29:16.389+02:00Τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Βαραίνουν τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν <br />σωπαίνουν στις μεταλλικές φωλιές τους <br />σκουριάζουν καθώς η μνήμη δακρύζει εικόνες <br />στις μικρές τους κυκλικές διαδρομές <br />καίγονται οι επιθυμίες στις ρωγμές τους <br />καίγονται οι ζωές τους <br />δεν περιμένουν πια κανέναν να επιστρέψει.</span><br /> Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-51479123977348065192022-11-10T22:08:00.004+02:002022-11-10T22:08:36.950+02:00Απόψε πάλι<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Απόψε πάλι ένα χέρι <br />χτυπά τους σωλήνες <br />βαθιά μες στη νύχτα <br />με ήχους μεταλλικούς <br />φωνάζει βοήθεια <br /><br />βρέχει τούτη τη νύχτα <br />κλαίει τούτη η νύχτα <br />απομένει γυμνή <br />στην πέτρινη βροχή της <br />ματωμένη και ξέπνοη.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-37016681894388163852022-11-07T21:46:00.003+02:002022-11-07T21:46:21.420+02:00Ψυχές<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Είναι ακόμη ο καιρός που μεγαλώνει η νύχτα <br />απλώνεται στις στέγες, στις παλιές φωτογραφίες <br />στις ψυχές μας απλώνεται <br />που μοιάζουν να υφαίνουν σκυφτές <br />ένα ξημέρωμα δίχως λέξεις <br />δίχως ποίηση και προσευχές <br />ώσπου πέφτουν βαριά στο πάτωμα <br />τα μετάλλια από τον τελευταίο πόλεμο <br />τότε που μόνο η ποίηση και η προσευχή <br />γεννούσε την ελπίδα μέσα στα χαρακώματα <br />και μόνο τότε δείχνουν να ξυπνούν <br />απ’ το μεγάλο λήθαργο της αδράνειας τους.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-59325765342466247882022-11-03T16:33:00.004+02:002022-11-03T16:33:44.957+02:00Σπουργίτης<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ένας σπουργίτης <br />μπαίνει βγαίνει επίμονα στο άδειο σπίτι <br />στέκεται κάποτε για λίγο <br />στο στρωμένο ακόμη τραπέζι της Πέμπτης <br />και μ’ ένα φτερούγισμα <br />χάνεται στο απέραντο του έξω κόσμου. <br /><br />Τώρα, μια σειρήνα τρυπάει το μυαλό μου <br />καθώς φεύγουν σιγά σιγά οι πάγκοι της λαϊκής <br />κι έρχονται πίσω τους τ’ απορριμματοφόρα.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-73848358550909514452022-10-16T20:43:00.005+03:002022-10-16T20:43:45.102+03:00Επιθυμία<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Καθώς βραδιάζει, βαραίνει ο ήχος των τρένων που ταξιδεύουν <br />σέρνουν πίσω τους τις υποσχέσεις του Οκτώβρη καθώς ξεψυχάει <br />πηγαίνοντας ν’ ανταμώσουν τη μεγάλη χίμαιρα της ζωής μας <br />οι λιγοστοί επιβάτες, ο άγρυπνος ελεγκτής <br />τα σιωπηλά φώτα των σταθμών που ξεχάσθηκαν πιά <br />σβήνουν σιγά σιγά τη μνήμη εκείνη <br />που κράτησε μέσα μας ζωντανή την επιθυμία τόσα χρόνια.</span><br /> Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-83442143671289848912022-07-18T23:19:00.005+03:002022-10-16T20:44:32.535+03:00Αιώνες μοναξιάς<p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Τόσους αιώνες μοναξιάς <br />να μάθουμε ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους <br /><br />μα φτιάξαμε μιαν έρημο <br />να τριγυρίζουμε έκπτωτοι αποζητώντας την αθανασία.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-44149264117841162412022-07-02T09:14:00.007+03:002022-10-16T20:44:41.487+03:00Απόμεινε η νύχτα<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Απόμεινε η νύχτα<br />ένα σημάδι ερημικό στο διψασμένο πέλαγο. <br /><br />Τόσα ναυάγια <br />τόσα κουφάρια ξεβρασμένα στ’ ακροθαλάσσι. <br /><br />Ένα κατάρτι χιλιοσπασμένο η θύμηση <br />τι να φυλάξει σε τούτο τον ατέλειωτο χαμό;</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8582440380406488603.post-4104926479891838362022-06-26T23:13:00.003+03:002022-10-16T20:44:54.744+03:00Έρχονται μέρες<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Έρχονται μέρες, φαγωμένες θαρρείς <br />απ’ το μεγάλο σαράκι της νοσταλγίας μας για κάτι πολύ μακρινό <br />από κείνη την ηλικία μας την παιδική <br />για τα παιγνίδια που δεν παίξαμε <br />ή που παίξαμε μα δεν προσέξαμε και σπάσαμε <br />για τα πρόσωπα των ανθρώπων που δε βλέπουμε πιά <br />για την ανεμελιά <br />που μας ξέφυγε σε κάποιο ταξίδι και χάθηκε με τον άνεμο. <br /><br />Τούτες οι μέρες, πιο πολύ απ’ όλες <br />νιώθουν την ανάγκη της στοργής <br />κι απλώνουν το χέρι ζητιανεύοντας λίγη <br />απ’ τα διάπλατα ανοιχτά μάτια <br />εκείνων που έρχονται δίχως να γνωρίζουν.</span>Ήχος Πλάγιος. Μόνος...http://www.blogger.com/profile/01438004762782532523noreply@blogger.com0