Καλέ μου φίλε Δείμο, δε τόλμησα να μάθω μουσική, έχω αφημένα στην άκρη του δωματίου έγχορδα, κρουστά και πνευστά, τα μολύβια της ζωγραφικής μου τα άφησα χρόνια τώρα στην άκρη, αν το θέλεις τα φοβήθηκα κι αυτά. Μου λένε πως έμαθα να γράφω κι ίσως να ‘ναι που πολύ δεν μιλώ, μα και πάλι σκοντάφτω στις δασείες και τις περισπωμένες μου...
Κ’ είναι φορές που αναρωτιέμαι τι την θέλω τούτη μου την γραφή την παλιομοδίτικη...
2 σχόλια:
Δεν ξέρω αν τελικά ζωγραφίζεις με κιμωλία στους τοίχους ή αν απλά συνθέτεις με τέτοια μοναδική μουσικότητα ήχους -φθόγγους- φωνηέντων και συμφώνων.
Καλέ μου φίλε Δείμο, δε τόλμησα να μάθω μουσική, έχω αφημένα στην άκρη του δωματίου έγχορδα, κρουστά και πνευστά, τα μολύβια της ζωγραφικής μου τα άφησα χρόνια τώρα στην άκρη, αν το θέλεις τα φοβήθηκα κι αυτά.
Μου λένε πως έμαθα να γράφω κι ίσως να ‘ναι που πολύ δεν μιλώ, μα και πάλι σκοντάφτω στις δασείες και τις περισπωμένες μου...
Κ’ είναι φορές που αναρωτιέμαι τι την θέλω τούτη μου την γραφή την παλιομοδίτικη...
Δημοσίευση σχολίου