Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Τυλίγομαι μέσα στις σκέψεις

Τυλιγμένες κουβάρι οι σκέψεις, κυλούν ανάμεσα στα πόδια καθώς εκείνα αγγίζουν το πάτωμα.
Δε μιλούν, χτυπούν μονάχα πάνω στο σημείο που χτυπούσαν πριν, ξανά και ξανά.
Μέσα στην καταχνιά της ψυχής, η σιωπή του απλώνει τα χέρια και ξηλώνει τις αφίσες των δρόμων, τις ταπετσαρίες των σπιτιών, τα χρόνια τα παρελθόντα.

Παραπατώ και στα πέτρινα σοκάκια της σιωπής τούτης τα βήματα κρύβονται.
Πως γίνεται να κρατηθείς όταν αδυνατείς να προχωρήσεις να πιάσεις το σκοινί;

Χρόνια τώρα σε κρατώ απ’ το χέρι.
Χρόνια τώρα ανασαίνεις τις λυπημένες ανάσες που εκβάλουν στα στήθη μου.
Γονατίζεις, βυθίζεις τα χέρια σε τούτο το νερό το λυπημένο, νίβεις το πρόσωπο, γεννάς μια χαρούμενη καλημέρα.
Μου φωνάζεις απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο του δωματίου, με προσφωνείς με πόσα υποχωριστικά.
«Μοιάζουμε τόσο πολύ» μου είπες κάποτε.
Μα έχω λυπημένα τα χείλη πια, κι εσύ τόσο πολύ χαμογελάς, κι ας μέσα μου ζεις, κι ας ανασαίνεις τις δικές μου ανάσες…

Τυλίγομαι μέσα στις σκέψεις, μέσα σε νύχτες που κούρνιασαν στις γωνιές των δρόμων.
Τυλίγομαι ένα μικρό κουρασμένο κουρέλι και ξεμακραίνω μικρός και φτωχότερος από τους πονεμένους.

13 σχόλια:

MARIA ANDREADELLI είπε...

"Πιοτό δεν ήπια απόψε
ποτέ δεν πίνω
μεθώ μονάχη ξεφεύγοντας
απ’ τα παλιά τα δάκρυα
των πόνων που μου χαρίστηκαν.
Μη με κοιτάτε σα να βλέπετε αμαρτία
Εγώ είμαι ακόμα
Ζω σ’ αυτό το σώμα αλλιώς..."

Μου το θύμισες…πολλά μου το θυμίζουν τελευταία…ένα απόσπασμα γεμάτο απορία.
Σύντομη πανσέληνος λίγο μετά τη γέμιση για λίγο πριν τη χάση.

Να θυμάσαι: εκεί μακριά πλουτίζουν…

Rusty_Rocker είπε...

Η αστείρευτη ομορφιά της μελαγχολίας... :-)

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΑ ΔΙΝΕΙΣ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΜΕΤΥΛΙΓΕΙ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Unknown είπε...

Γιάννη μου σου εύχομαι ότι επιθυμείς γι αυτές τις άγιες μέρες.
Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

η εκδίκηση της θράκας

Αναπαμένη η θράκα σε εκδικούνταν, έριξες ένα λιόφυλλο
ένα πράσινο μάτι έλαμψε, δεν αγαπούσες το πράσινο
ούτε τις κόκκινες φλόγες μόνο τη στάχτη αγαπούσες
συμφιλιώνονταν με τη γκρίζα απόχρωση της ζωής σου.
Η θράκα είναι κόκκινη, η στάχτη είναι γκρίζα
την αγαπούσες, την αγαπούσες φριχτά, δεν ήθελες
να τη προδώσεις…
Πήρες νερό, το ανακάτεψες με τη στάχτη ήθελες να
βγάλεις το δικό σου μείγμα για να λουστείς.
Δούλεψες το μείγμα με τα χέρια σου ως τον αγκώνα
έφτανε ο πόνος, τον αγαπούσες….
Έκλαψες λίγο αλλά δεν πειράζει
Ήρθες να ντύνεις το σώμα σου με την γκρίζα στάχτη
έγινες ένα σύννεφο και χαμογέλασες!
Την ζωή σου την είχες τάξει στον ουρανό έγινες
σύννεφο δικαιώθηκες:
«Ποιος δίνει σημασία στα ασήμαντα;»

genna είπε...

Να τυλιχτείς και στην Ανάσταση...

να φέρει χαρά και Υγεία

Σας αφήνω την Αγάπη μου!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Στιγμή παράξενη της ψυχής Poetic μου, κάθε τι σε φέρνει πιο κοντά σε κάτι που γυρεύει εκείνη.
Τα εντός μας είναι που μας κρατούν ζωντανούς ακόμα κι αν είναι πάθη.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Rusty Rocker κρύβει μια μαγεία νομίζω, όπως κάθε τι καταστροφικό…
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ανώνυμη/ε πρόσεχε, αυτό μονάχα, και σ’ ευχαριστώ.

Ένα όνομα μήπως υπάρχει για να σε προσφωνώ;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Μαρίνα μου πόσες ψυχές τύλιξες μ’ έναν μανδύα να μην πονούνε και πόσες οι φορές που πόνεσες εσύ για εκείνες, αναλογίστηκες;

Σε φιλώ γλυκιά μου.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κλειώ μου κατανυκτικές, οικογενειακές και όμορφες γιορτές να περάσεις

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ελένη
Σμιλεύοντας την πέτρα καμιά φορά γινόμαστε πέτρα πριν να μαλακώσουμε και νιώσουμε όλες τις λεπτομέρειες της ξανά και ξανά ώστε να χωρέσουμε ανάμεσα τους τις πτυχές των προσώπων.

Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Προσπαθώ, προσπαθώ Genna μου...
Εύχομαι εσύ να τα καταφέρεις πραγματικά.

Έχεις και την δική μου αγάπη.