Απόβραδο

Τα βαπόρια έλυναν κάβους
κι έσβηναν αργά μέσα στη νύχτα.

Κοίταζε με δέος το τελευταίο τους ίχνος
ακούγοντας το σφύριγμα τ’ αποχαιρετισμού.

Το γραφείο μικρό
τρία επί τρεισήμισι
ίσα που έφτανε για τα χαρτιά
για την ψυχή του δεν έφτανε
μόλις που χώραγε εκείνη στο πέλαγο.

Άνοιξε τα μεγάλα συρτάρια
άφησε να ξεχυθούν λέξεις
και σχέδια φυλακισμένα
άνοιξε τα παράθυρα
να γεμίσει το γραφείο
απ’ τη βραδινή αύρα της θάλασσας

άφησε ανοιχτή την πόρτα
με βήματα αχνά
χάθηκε στη μελωδική σιωπή του απόβραδου.
Έσβησε.

Παιδική ηλικία

Όμως εμείς 

θα μείνουμε κλεισμένοι στο σεντούκι του παππού

με τα παλιά ρούχα του ανθρακωρυχείου

τις τσακισμένες φωτογραφίες

και την πρώτη τσολιαδίστικη φορεσιά μας.

Όλα αλλάζουν γύρω 

και μόνο εκεί απέμεινε λίγη από τη στοργή

της παιδικής μας ηλικίας.

Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις

Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις
τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς
καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες
οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες
ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια
κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων
γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης
εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο.

Κι απομένουμε απελπισμένοι
όπως οι ταξιδευτές
τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης
μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο
των γυμνασιακών μας χρόνων
είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο
περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους
για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.

Τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν

Βαραίνουν τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν
σωπαίνουν στις μεταλλικές φωλιές τους
σκουριάζουν καθώς η μνήμη δακρύζει εικόνες
στις μικρές τους κυκλικές διαδρομές
καίγονται οι επιθυμίες στις ρωγμές τους
καίγονται οι ζωές τους
δεν περιμένουν πια κανέναν να επιστρέψει.

Απόψε πάλι

Απόψε πάλι ένα χέρι
χτυπά τους σωλήνες
βαθιά μες στη νύχτα
με ήχους μεταλλικούς
φωνάζει βοήθεια

βρέχει τούτη τη νύχτα
κλαίει τούτη η νύχτα
απομένει γυμνή
στην πέτρινη βροχή της
ματωμένη και ξέπνοη.

Ψυχές

Είναι ακόμη ο καιρός που μεγαλώνει η νύχτα
απλώνεται στις στέγες, στις παλιές φωτογραφίες
στις ψυχές μας απλώνεται
που μοιάζουν να υφαίνουν σκυφτές
ένα ξημέρωμα δίχως λέξεις
δίχως ποίηση και προσευχές
ώσπου πέφτουν βαριά στο πάτωμα
τα μετάλλια από τον τελευταίο πόλεμο
τότε που μόνο η ποίηση και η προσευχή
γεννούσε την ελπίδα μέσα στα χαρακώματα
και μόνο τότε δείχνουν να ξυπνούν
απ’ το μεγάλο λήθαργο της αδράνειας τους.

Σπουργίτης

Ένας σπουργίτης
μπαίνει βγαίνει επίμονα στο άδειο σπίτι
στέκεται κάποτε για λίγο
στο στρωμένο ακόμη τραπέζι της Πέμπτης
και μ’ ένα φτερούγισμα
χάνεται στο απέραντο του έξω κόσμου.

Τώρα, μια σειρήνα τρυπάει το μυαλό μου
καθώς φεύγουν σιγά σιγά οι πάγκοι της λαϊκής
κι έρχονται πίσω τους τ’ απορριμματοφόρα.

Επιθυμία

Καθώς βραδιάζει, βαραίνει ο ήχος των τρένων που ταξιδεύουν
σέρνουν πίσω τους τις υποσχέσεις του Οκτώβρη καθώς ξεψυχάει
πηγαίνοντας ν’ ανταμώσουν τη μεγάλη χίμαιρα της ζωής μας
οι λιγοστοί επιβάτες, ο άγρυπνος ελεγκτής
τα σιωπηλά φώτα των σταθμών που ξεχάσθηκαν πιά
σβήνουν σιγά σιγά τη μνήμη εκείνη
που κράτησε μέσα μας ζωντανή την επιθυμία τόσα χρόνια.

Αιώνες μοναξιάς

Τόσους αιώνες μοναξιάς
να μάθουμε ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους

μα φτιάξαμε μιαν έρημο
να τριγυρίζουμε έκπτωτοι αποζητώντας την αθανασία.

Απόμεινε η νύχτα

Απόμεινε η νύχτα
ένα σημάδι ερημικό στο διψασμένο πέλαγο.

Τόσα ναυάγια
τόσα κουφάρια ξεβρασμένα στ’ ακροθαλάσσι.

Ένα κατάρτι χιλιοσπασμένο η θύμηση
τι να φυλάξει σε τούτο τον ατέλειωτο χαμό;

Έρχονται μέρες

Έρχονται μέρες, φαγωμένες θαρρείς
απ’ το μεγάλο σαράκι της νοσταλγίας μας για κάτι πολύ μακρινό
από κείνη την ηλικία μας την παιδική
για τα παιγνίδια που δεν παίξαμε
ή που παίξαμε μα δεν προσέξαμε και σπάσαμε
για τα πρόσωπα των ανθρώπων που δε βλέπουμε πιά
για την ανεμελιά
που μας ξέφυγε σε κάποιο ταξίδι και χάθηκε με τον άνεμο.

Τούτες οι μέρες, πιο πολύ απ’ όλες
νιώθουν την ανάγκη της στοργής
κι απλώνουν το χέρι ζητιανεύοντας λίγη
απ’ τα διάπλατα ανοιχτά μάτια
εκείνων που έρχονται δίχως να γνωρίζουν.

Κάποτε θα σωπάσουμε

Κάποτε θα σωπάσουμε
βασανισμένοι απ’ τις κραυγές όσων που μας πρόδωσαν
κρυμμένοι απ’ τις λέξεις που θέλησαν να μας πονέσουν.

Θα σωπάσουμε
και κρατώντας απ’ το χέρι την παιδική μας ηλικία
θα ζωγραφίσουμε πάνω στους τοίχους
έναν ήλιο, ένα σπίτι
την μητέρα και τον πατέρα κρατημένους απ’ το χέρι
και στη μέση εμείς
μ’ εκείνα τα λουλούδια
που σα δέντρα ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό.

Θα σωπάσουμε
γιατί μιλούν με τον Θεό όσοι σιωπούν
γιατί παύουν να πονούν τα βράδια
γιατί κόβουν σα μαχαίρια οι σιωπές τους

Κι αν ξεκινήσουμε μια νύχτα για εκείνο το ταξίδι
μες στις βαλίτσες μας θα υπάρχει φυλαγμένη καλά
η παλιά μας φωνή, η δακρυσμένη.

Ζήσαμε στο σκοτάδι για χρόνια

Ζήσαμε στο σκοτάδι για χρόνια
ζούμε ακόμη
τα μάτια μας έχουν ξεθωριάσει
η σκέψη φθίνει από την πλύση
μας περιμένει στο διπλανό δωμάτιο
ο αργός θάνατος της υπομονής.

Αρνούνται τη μορφή μας οι καθρέφτες
χάνουμε το πρόσωπο μας
ο ήχος μας μονότονος
ίσως κάποτε να είχαμε κλάψει
σωπαίνουμε τώρα
αντηχεί μέσα μας το κενό.

Απ’ τ’ ανοιχτά μας χείλη
ακούγεται ένα μελίσσι να βουίζει
βυθίζοντας μέσα του ρολόγια απελπισμένα.

Άσκοπη μέρα

Πρέπει να σωπαίνεις καθώς κοιτάζεις
φθείρει την εικόνα η φλυαρία.

Καθώς επιστρέφεις
κάτω απ’ το νυχτερινό ουρανό
μια εικόνα θα σώσει την ψυχή
μια εικόνα θα μετριάσει τον πόνο
ελάχιστοι μιλούν
ελάχιστοι σμιλεύουν στη μνήμη
μικρές κουπαστές για να πιαστείς.

Βαθιά μέσα σου να σωπαίνεις
καθώς κοιτάζεις
τα χρώματα να μετράς
να μετράς και τους χτύπους
όταν η ψυχή θα πλάθει άλλες εικόνες
μη μπορώντας ν’ ανασάνει
απ’ τα υποκατάστατα μιας άσκοπης μέρας.

Μεθοδικά

Αφήνουμε τους δρόμους να μας κατακλύζουν
μας περιφέρουν ως τρόπαια
από βιτρίνα σε βιτρίνα
από μπαρ της μοδός σε εναλλακτικά καφέ
σε όμορφα αυτοκίνητα
και πολυσύχναστες παραλίες
με ξύλινες ξαπλώστρες και φαντεζί ομπρέλες

επιστρέφοντας
οι στάσεις γεμάτες
σώματα ιδρωμένα στα λεωφορεία
κι απελπισία
λεφτά δανικά που γυρεύουν επιστροφή
και το ξυπνητήρι ρυθμισμένο στις 5.

Μεθοδικά μας φυλακίζουν.

Αναζητηση

Κλείνουν κουρασμένα τα μάτια
κάτω απ’ το φλογισμένο
Μαγιάτικο φεγγάρι.

Λέξεις τριγυρίζουν μέσα τους
πόρτες ανοίγουν στις σιωπές
πόρτες κλείνουν
αφήνουν γυμνή την ψυχή
στο άγγιγμα του σκοταδιού.

Τι γυρεύουμε καθώς νυχτώνει;
Τι γυρεύω;

Βρεγμένο το φεγγάρι επιστρέφει...

Βρεγμένο το φεγγάρι επιστρέφει μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στα μαλλιά του. Πίσω απ’ τις γρίλιες μετρά τη βροχή κι αφήνει τα χάρτινα καραβάκια του να ταξιδέψουν ως την απέναντι γωνιά. Δε θυμάται πια τα ονόματα των δρόμων, έτσι εκείνα ταξιδεύουν στο άγνωστο.
Οι περασμένες μας λέξεις σκέκουνται στις άκρες των βιβλίων, φοβούνται τη βροχή, φοβούνται μη χαθούν κι εκείνες στο άγνωστο κλεισμένες σ’ ένα μπουκάλι.

Κοίταξε πως κλαίει το φεγγάρι…
Κοίταξε πως κλαίει ο ουρανός…

Μια υπόσχεση λησμονιάς θα μας συντροφεύει στο αποψινό ταξίδι, κι ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο για να επιστρέψουμε στην παιδική μας αθωότητα…

Νύχτες

Λιγοστεύουν οι νύχτες
δραπετεύουν απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα

αφήνοντας στο συρματόπλεγμα
ένα κουρέλι σκοτεινό ουρανό.

Ξημέρωσε των Βαΐων

Ξημέρωσε των Βαΐων
πλησιάζει η μέρα της προδοσίας
μ’ ένα σταυρό στα χέρια
κάθουμαι στην παλιά μου θέση
- κουρασμένη από την επανάληψη
φθαρμένη από τα χρόνια -
αναβλύζει ένα σύγνεφο απ’ τα μάτια μου
βρέχει, ολοένα βρέχει
βουλιάζουν οι αλλοτινές πόλεις
ξεβάφουν οι παλιές εικόνες
μόνο τα κύματα απομένουν
παφλάζουν στο σκουριασμένο σκαρί
που με κουβαλάει.

Στο κομοδίνο
η συνενοχή μου στη θλίψη των ημερών
δε θα μιλήσω πάλι στην προδοσία
δε θ’ αντιδράσω
υπομονετικά θα περιμένω το φιλί
κι ο Ιούδας στον καθρέφτη μου
για λίγο θα χαμογελάσει
προσμένοντας τη δική του καταδίκη.

Το ταλάντεμα της μοναξιάς

Μιλούμε κάποτε δυνατά, στο κενό
όπως ο άνεμος στα σπίτια που γκρέμισαν
κι ας έζησαν κάποτε παιδιά μέσα τους
που μέσα τους γέρασαν
κι ας γνώρισαν τραγούδια
κι ας λούστηκαν από τα χρώματα του φεγγαριού
καθώς ζέσταινε τον τόπο το καλοκαίρι.

Μιλούμε δυνατά κάποτε
θαρρείς μεσοπέλαγο βαπόρι
που εξομολογείται τα βράδια
στην ποδιά των κυμάτων
δίχως κανείς να μαντεύει
το ταλάντεμα της μοναξιάς
στην απέραντη σιωπή του σκοταδιού.

Τα μάτια των παιδιών μας

Τις νύχτες γέρνει τα βλέφαρα μας το αίμα των ανθρώπων.
Τυφλοπατούμε ως να φθάσουμε στην άκρη του μικρού μας κόσμου, εκεί που «ξεπλένει» την ψυχή μας ο χρόνος.
Στις γωνιές των δρόμων, πολυβόλα μας σκοτώνουν.
Μας σκοτώνουν για το φύλο.
Μας σκοτώνουν για την καταγωγή.
Μας σκοτώνουν για τη διαφορετικότητα.
Για το χρώμα μας σκοτώνουν.
Για τη γλώσσα, για τις ιδέες, για τον τρόπο μας ν’ αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.
Κι εμείς, μαριονέτες στο θέατρο τους, σκοτωνόμαστε για τις δικές τους ιδέες.
Σκοτωνόμαστε για τα δικά τους συμφέροντα.
Σκοτωνόμαστε για τους δικούς τους επεκτατισμούς.
Κι έπειτα, σε όμορφα διπλωμένες σημαίες, που δε ματώθηκαν για καμία ελευθερία, όμορφα γυαλισμένα μετάλλια μας θυμίζουν πως κάποτε ζήσαμε.
Και τα συντρίμμια των ζωών και των σπιτιών μας παντού, σε νικητές και νικημένους.
Κι ο φόβος του θανάτου στα μάτια των παιδιών μας.
Αυτόν το φόβο δεν τον ξεχνάς.
Δεν τον αφήνεις στην άκρη.
Σε στοιχειώνει.

Μια φορά, ας καταλάβουμε τη διαφορά να πεθαίνεις σ’ ένα λιβάδι κατάφυτο από πολύχρωμα λουλούδια και του να σκοτώνεσαι από μια σφαίρα γεμάτος τρόμο.

Τελευταία εξομολόγηση

Τι θυμάσαι από τον σκληρό ήλιο του καλοκαιριού
και τι απ’ το χιόνι που πάγωσε τις ψυχές μας;

Λησμονήσαμε τα ονόματα των ανέμων
το χρώμα των σύγνεφων στον ουρανό
τις φωνές των πουλιών πριν το φθινοπωρινό τους ταξίδι.

Εκείνο το μαχαίρι μονάχα, δεμένο στο πόδι καθώς είναι
στάζει ακόμα λέξεις από την τελευταία μας εξομολόγηση.

Το πίσω δωμάτιο

Τρία ποτήρια σπασμένα σήμερα
λειψό το νερό στο τραπέζι
διψούν οι κινήσεις μας
η σιωπή στεγνώνει τα χείλη

και το πίσω δωμάτιο
πάντοτε σκοτεινό παραμονεύει
τα μισά μας βήματα
τις βουβές μας λέξεις να καταπιεί.