Τυφλοπατούμε ως να φθάσουμε στην άκρη του μικρού μας κόσμου, εκεί που «ξεπλένει» την ψυχή μας ο χρόνος.
Στις γωνιές των δρόμων, πολυβόλα μας σκοτώνουν.
Μας σκοτώνουν για το φύλο.
Μας σκοτώνουν για την καταγωγή.
Μας σκοτώνουν για τη διαφορετικότητα.
Για το χρώμα μας σκοτώνουν.
Για τη γλώσσα, για τις ιδέες, για τον τρόπο μας ν’ αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.
Κι εμείς, μαριονέτες στο θέατρο τους, σκοτωνόμαστε για τις δικές τους ιδέες.
Σκοτωνόμαστε για τα δικά τους συμφέροντα.
Σκοτωνόμαστε για τους δικούς τους επεκτατισμούς.
Κι έπειτα, σε όμορφα διπλωμένες σημαίες, που δε ματώθηκαν για καμία ελευθερία, όμορφα γυαλισμένα μετάλλια μας θυμίζουν πως κάποτε ζήσαμε.
Και τα συντρίμμια των ζωών και των σπιτιών μας παντού, σε νικητές και νικημένους.
Κι ο φόβος του θανάτου στα μάτια των παιδιών μας.
Αυτόν το φόβο δεν τον ξεχνάς.
Δεν τον αφήνεις στην άκρη.
Σε στοιχειώνει.
Μια φορά, ας καταλάβουμε τη διαφορά να πεθαίνεις σ’ ένα λιβάδι κατάφυτο από πολύχρωμα λουλούδια και του να σκοτώνεσαι από μια σφαίρα γεμάτος τρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου