Τα βαπόρια έλυναν κάβους
κι έσβηναν αργά μέσα στη νύχτα.
Κοίταζε με δέος το τελευταίο τους ίχνος
ακούγοντας το σφύριγμα τ’ αποχαιρετισμού.
Το γραφείο μικρό
τρία επί τρεισήμισι
ίσα που έφτανε για τα χαρτιά
για την ψυχή του δεν έφτανε
μόλις που χώραγε εκείνη στο πέλαγο.
Άνοιξε τα μεγάλα συρτάρια
άφησε να ξεχυθούν λέξεις
και σχέδια φυλακισμένα
άνοιξε τα παράθυρα
να γεμίσει το γραφείο
απ’ τη βραδινή αύρα της θάλασσας
άφησε ανοιχτή την πόρτα
με βήματα αχνά
χάθηκε στη μελωδική σιωπή του απόβραδου.
Έσβησε.
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2022
Παιδική ηλικία
Όμως εμείς
θα μείνουμε κλεισμένοι στο σεντούκι του παππού
με τα παλιά ρούχα του ανθρακωρυχείου
τις τσακισμένες φωτογραφίες
και την πρώτη τσολιαδίστικη φορεσιά μας.
Όλα αλλάζουν γύρω
και μόνο εκεί απέμεινε λίγη από τη στοργή
της παιδικής μας ηλικίας.
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2022
Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις
Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις
τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς
καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες
οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες
ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια
κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων
γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης
εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο.
Κι απομένουμε απελπισμένοι
όπως οι ταξιδευτές
τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης
μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο
των γυμνασιακών μας χρόνων
είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο
περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους
για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.
τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς
καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες
οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες
ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια
κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων
γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης
εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο.
Κι απομένουμε απελπισμένοι
όπως οι ταξιδευτές
τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης
μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο
των γυμνασιακών μας χρόνων
είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο
περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους
για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)