Ξημέρωσε των Βαΐων

Ξημέρωσε των Βαΐων
πλησιάζει η μέρα της προδοσίας
μ’ ένα σταυρό στα χέρια
κάθουμαι στην παλιά μου θέση
- κουρασμένη από την επανάληψη
φθαρμένη από τα χρόνια -
αναβλύζει ένα σύγνεφο απ’ τα μάτια μου
βρέχει, ολοένα βρέχει
βουλιάζουν οι αλλοτινές πόλεις
ξεβάφουν οι παλιές εικόνες
μόνο τα κύματα απομένουν
παφλάζουν στο σκουριασμένο σκαρί
που με κουβαλάει.

Στο κομοδίνο
η συνενοχή μου στη θλίψη των ημερών
δε θα μιλήσω πάλι στην προδοσία
δε θ’ αντιδράσω
υπομονετικά θα περιμένω το φιλί
κι ο Ιούδας στον καθρέφτη μου
για λίγο θα χαμογελάσει
προσμένοντας τη δική του καταδίκη.

Το ταλάντεμα της μοναξιάς

Μιλούμε κάποτε δυνατά, στο κενό
όπως ο άνεμος στα σπίτια που γκρέμισαν
κι ας έζησαν κάποτε παιδιά μέσα τους
που μέσα τους γέρασαν
κι ας γνώρισαν τραγούδια
κι ας λούστηκαν από τα χρώματα του φεγγαριού
καθώς ζέσταινε τον τόπο το καλοκαίρι.

Μιλούμε δυνατά κάποτε
θαρρείς μεσοπέλαγο βαπόρι
που εξομολογείται τα βράδια
στην ποδιά των κυμάτων
δίχως κανείς να μαντεύει
το ταλάντεμα της μοναξιάς
στην απέραντη σιωπή του σκοταδιού.