Μιλούμε κάποτε δυνατά, στο κενό
όπως ο άνεμος στα σπίτια που γκρέμισαν
κι ας έζησαν κάποτε παιδιά μέσα τους
που μέσα τους γέρασαν
κι ας γνώρισαν τραγούδια
κι ας λούστηκαν από τα χρώματα του φεγγαριού
καθώς ζέσταινε τον τόπο το καλοκαίρι.
Μιλούμε δυνατά κάποτε
θαρρείς μεσοπέλαγο βαπόρι
που εξομολογείται τα βράδια
στην ποδιά των κυμάτων
δίχως κανείς να μαντεύει
το ταλάντεμα της μοναξιάς
στην απέραντη σιωπή του σκοταδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου