Τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν

Βαραίνουν τα κλειδιά των σπιτιών που ερημώνουν
σωπαίνουν στις μεταλλικές φωλιές τους
σκουριάζουν καθώς η μνήμη δακρύζει εικόνες
στις μικρές τους κυκλικές διαδρομές
καίγονται οι επιθυμίες στις ρωγμές τους
καίγονται οι ζωές τους
δεν περιμένουν πια κανέναν να επιστρέψει.

Απόψε πάλι

Απόψε πάλι ένα χέρι
χτυπά τους σωλήνες
βαθιά μες στη νύχτα
με ήχους μεταλλικούς
φωνάζει βοήθεια

βρέχει τούτη τη νύχτα
κλαίει τούτη η νύχτα
απομένει γυμνή
στην πέτρινη βροχή της
ματωμένη και ξέπνοη.

Ψυχές

Είναι ακόμη ο καιρός που μεγαλώνει η νύχτα
απλώνεται στις στέγες, στις παλιές φωτογραφίες
στις ψυχές μας απλώνεται
που μοιάζουν να υφαίνουν σκυφτές
ένα ξημέρωμα δίχως λέξεις
δίχως ποίηση και προσευχές
ώσπου πέφτουν βαριά στο πάτωμα
τα μετάλλια από τον τελευταίο πόλεμο
τότε που μόνο η ποίηση και η προσευχή
γεννούσε την ελπίδα μέσα στα χαρακώματα
και μόνο τότε δείχνουν να ξυπνούν
απ’ το μεγάλο λήθαργο της αδράνειας τους.

Σπουργίτης

Ένας σπουργίτης
μπαίνει βγαίνει επίμονα στο άδειο σπίτι
στέκεται κάποτε για λίγο
στο στρωμένο ακόμη τραπέζι της Πέμπτης
και μ’ ένα φτερούγισμα
χάνεται στο απέραντο του έξω κόσμου.

Τώρα, μια σειρήνα τρυπάει το μυαλό μου
καθώς φεύγουν σιγά σιγά οι πάγκοι της λαϊκής
κι έρχονται πίσω τους τ’ απορριμματοφόρα.