Ξαπλώναμε στην ταράτσα

Ξαπλώναμε στην ταράτσα τα καλοκαίρια
κοιτάζαμε τ’ αστέρια
μιλούσαμε για εκείνα που θέλαμε να ‘ρθουν.
Μύριζε η γειτονιά ροδάκινο
απ’ την απέναντι ροδακινιά
και παιδική ευτυχία.
Η ανεμελιά του καλοκαιριού
κ' η αιωνιότητα της παιδικής ηλικίας
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
μπροστά μας ο κάμπος
άπλωνε τα σπαρτά του
ως την άκρη του ορίζοντα
ως εκεί
που έφθανε κ’ η ψυχή μας.

Λέξεις μικρές

Δεν έχω άνεση με τους ανθρώπους
ας όλοι πιστεύουν το αντίθετο.

Μαθαίνω τη σιωπή απ’ τις λέξεις
τις νύχτες απ’ τα τρένα
άλλοτε έρημα
κι άλλοτε
ασφυκτικά γεμάτα με αγνώστους
κι οι σταθμοί, ξένοι οι περισσότεροι.

Κλείνω σε λέξεις μικρές
απλές στιγμές
μα ίσως σπουδαίες.

Έτσι με γνώρισαν όσοι θέλησαν
έτσι χάθηκαν όσοι δεν μπόρεσαν
και τα χέρια σφιγμένα πάνω στο χαρτί
να μετρούν αποστάσεις
ανάμεσα στα γράμματα
αποστάσεις
ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ένα με τις λέξεις

Με ποδιά
στις σχολικές φωτογραφίες
με στολή στις επόμενες
απ’ τα δεκαεννιά κι έπειτα
δύο επι δύο για ταυτότητα
και τα αντίγραφα αρκετά.
Να μη ξεχνώ.
Τα κλειστά κουτιά
τα πλοία που φεύγουν
δίχως επιστροφή
τα τρένα που κάνουν
τον τελευταίο τους τραμπαλισμό
τα νέα σπίτια
τις παλιές κλειδωμένες πόρτες.
Να μη ξεχνώ.
Τις πρωινές αναφορές
τα σκονισμένα άρβυλα
τις σκέψεις που πονούν
στο τέλος της μέρας.

Τώρα πια
έγινα ένα με τις λέξεις
για τούτο ματώνουν πάλι
οι παλιές πληγές.

Τα τετράδια των απουσιών

Γεμίζουν τα τετράδια των απουσιών
μα εμείς
επιστρέφουμε στις παιδικές μας μνήμες
ανασαίνουμε απ’ αυτές
φυλούν προσεχτικά
την ανεμελιά της ψυχής μας
τις σκανδαλιές
τα όνειρα
τις τύψεις για κάτι
που ίσως δεν έπρεπε.

Τα ροδάκινα της απέναντι αυλής
ευωδιάζουν ακόμη
τα καρπούζια του κάμπου
έχουν την ίδια γλυκιά γεύση.

Όμως τα τετράδια γεμίζουν
κ’ οι σιωπές μας πληθαίνουν
επίλογος
μιας ζωής πληθωρικής.

Σωπαίνουν οι άνθρωποι

Σωπαίνουν οι άνθρωποι
απέναντι στα μεγάλα τους όνειρα
πρόσωπα μοιάζουν
λαξευμένα σε μάρμαρο
δεν αντιδρούν στο πέρασμα της ζωής
μήτε στη φθορά της.

Λιγοστεύουν μονάχα
καθώς γέρνουν επάνω τους τα φεγγάρια
δακρυσμένα από έρωτα
ολοστρόγγυλα και μεγάλα.

Το ημιυπόγειο της Νικολάου Πλαστήρα

Έγινε αποθήκη
το ημιυπόγειο της Νικολάου Πλαστήρα
πετάχτηκαν τα κεριά του
τα χαρτιά που ξεχάσθηκαν στο τραπέζι
κλείστηκαν σε κούτες τα βιβλία
κι αφέθηκαν στο χρόνο.

Άλλαξαν οι νύχτες
χρόνια ξενιτεμένες
μιλούν για άλλα όνειρα
για άλλες διαδρομές.

Και τ’ άρβυλα φθαρμένα
τους απομένει λίγο ακόμη να φορεθούν
κανένα σπίτι δε τα χωρά
καμιά ψυχή.

Ο ήχος τους μόνος
και ξένος
έμαθε να πονά και να ριζώνει
στα χνάρια της κάθε ημέρας
σβήνοντας κάθε ανάμνηση όμορφη.

Προθάλαμος στρατιωτικού νοσοκομείου

Οι λυπημένες μορφές των νοσοκομείων
οι ξεχασμένες απ’ τη ζωή τους
κι απ’ τις χαρές της
στέκουν κοιτάζοντας μιαν άλλη ζωή
ελπίζοντας σ’ ένα ξημέρωμα
δίχως το λευκό των σεντονιών
δίχως τη σιωπή των θαλάμων
την παγωνιά των εξεταστηρίων.

Οι λυπημένες μορφές
οι ξεχασμένες κι απ’ τη ζωή τους
στα δίχως αύριο λόγια
των νυχτερινών τους εξομολογήσεων
ελπίζουν ακόμη
σε μιαν ελπίδα ξεθωριασμένη.

Ανείπωτες λέξεις

Οι ανείπωτες λέξεις μας κατατρέχουν
αχρηστεύουν τη μέθοδο της αναπνοής μας
σβήνουν μουδιασμένες τις νύχτες
αφήνουν μία αίσθηση κενού στα στήθη
αρνούμενες πεισματικά την αθανασία
μιας εξομολόγησης νυχτερινής.

Επιλεκτική μνήμη

Έβρεξε απόψε, ημέρα Κυριακή
ημέρα εξομολόγησης των παιδιών
μετά τη λειτουργία
μα η μνήμη λειψή, επιλεκτική
θυμάται μόνο τα λυπημένα
ξεπλύθηκαν απ’ τη βροχή
τα τραπέζια της Κυριακής
τα φορτωμένα δέντρα του χωριού
τα παλιά μας παιχνίδια
οι μουσικές του καλοκαιριού
τα σχολικά λευκώματα.

Κάθε Κυριακή

φεύγοντας από την εκκλησία
ένας παλιός συμμαθητής
τραβάει το σκοινί της καμπάνας
σα για μνημόσυνο των περασμένων ημερών
και το φεγγάρι
χαλασμένο πιά
προσμένει τη στιγμή της απολησμονιάς

για ν' ανατείλει.

Βλέπω το φόβο

Βλέπω το φόβο όταν σωπαίνω
φοβούνται οι ώρες
φοβούνται οι νύχτες μη ξαποστάσω
και δεν έχω τίποτε πια να πω με τα πουλιά

κουβαλώ τη μνήμη των ημερών
εκείνων που έζησα
κι εκείνων που μου διηγήθηκαν
άνθρωποι που σχεδόν χάθηκαν
με βαραίνουν στην πλάτη
στις σκέψεις
στα βήματα

δεν οδηγώ
φοβάμαι τις σκέψεις που με παίρνουν

φοβάμαι τις πόρτες που ανοίγουν
και πίσω τους υπάρχει ένας κόσμος σκοτεινός
κι έτσι
σωπαίνω
να μη σκορπίσω
από αδέξιους ανέμους.