Μαγική Σκέψη

Κάποτε, από τις ανοιχτές πόρτες των ψυχιατρείων
θα ξεχυθούν χιλιάδες λευκά περιστέρια
θα ερημώσουν οι θάλαμοι
θα σωπάσουν οι φωνές στους διαδρόμους

ένας ήλιος θα ξεπροβάλει στις ανθισμένες αυλές τους.

Μέχρι τότε
θα μένουν αφόρετα τα παπούτσια
έξω από κάθε σκέψη μαγική.

Αγέρας θερίζει τη ζωή μας

Αγέρας θερίζει τη ζωή μας
θερίζει τις λέξεις
παιδικά παιχνίδια παρασέρνει
ξεχασμένα στο κήπο

κ’ οι εικόνες απ’ τα σχολικά βιβλία
χορεύουν στις ανοιχτές τους σελίδες
έτοιμες να ταξιδέψουν
αποδημητικά κι εκείνες πουλιά…

Ο φάρος στ' ακροτήρι Ι

Κάστρο ανίκητο ο φόβος

κάθε νύχτα οχυρώνεται στα μάτια μου

και μελετάει τον κόσμο.

Μας μετράει η νύχτα

Μας μετράει η νύχτα
τη μοναξιά μας μετράει
πατάει
πάνω στων παπουτσιών μας τα ίχνη
στην αχνάδα που αφήνουν τα πέλματα
στο πάτωμα του σπιτιού.

Οι διαδρομές μας
είναι τόσο λειψές κι αυτές.

Θα μιλήσουμε πάλι με τη νύχτα
για τις σκιές της
τις κρύες της γωνιές
τους δρόμους που ερημώνουν
και φοβάσαι να περάσεις.

Θα μιλήσουμε για τη ζωή
που σωπαίνει με τον καιρό
και καθώς κλείνουν τα θυρόφυλλα
παύει.

Μας μετράει η νύχτα
ολοένα μας μετράει
καταπίνοντας τις σιωπές
και τις κραυγές μας.

Δε μιλούμε

Τώρα
που δε μιλούμε πια
αφήνουμε τον χρόνο να σεργιανίσει μέσα μας

πίσω απ’ τους κουρασμένους καθρέφτες
τα επίσημα ρούχα μας
τα κλειδωμένα συρτάρια του γραφείου

και μόνο η ποίηση
με την παραφροσύνη της
μας συγκρατεί στο κατώφλι της λογικής μας.

Οροπέδιο, τεύχος 22, Χειμώνας 2019

Ο χειμώνας τούτος

Ο χειμώνας τούτος
μας φυλακίζει στους λεπτοδείκτες του
τραβά απότομα τα ζεστά σκεπάσματα
χτυπά τους τοίχους μ’ απόγνωση.

Τα βράδια, κάποιος τραγουδάει στη γειτονιά
κρύβει θάνατο η φωνή του
σχίζει στα δύο την ψυχή μου και τον χρόνο.

Τώρα, που μένουν κλειστά τα φώτα
ποια χαρά θα μας ξημερώσει
και ποια λύπη θα ξενυχτίσει τη σκέψη μας
σαν τους πεθαμένους;