Αιώνες μοναξιάς

Τόσους αιώνες μοναξιάς
να μάθουμε ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους

μα φτιάξαμε μιαν έρημο
να τριγυρίζουμε έκπτωτοι αποζητώντας την αθανασία.

Απόμεινε η νύχτα

Απόμεινε η νύχτα
ένα σημάδι ερημικό στο διψασμένο πέλαγο.

Τόσα ναυάγια
τόσα κουφάρια ξεβρασμένα στ’ ακροθαλάσσι.

Ένα κατάρτι χιλιοσπασμένο η θύμηση
τι να φυλάξει σε τούτο τον ατέλειωτο χαμό;

Έρχονται μέρες

Έρχονται μέρες, φαγωμένες θαρρείς
απ’ το μεγάλο σαράκι της νοσταλγίας μας για κάτι πολύ μακρινό
από κείνη την ηλικία μας την παιδική
για τα παιγνίδια που δεν παίξαμε
ή που παίξαμε μα δεν προσέξαμε και σπάσαμε
για τα πρόσωπα των ανθρώπων που δε βλέπουμε πιά
για την ανεμελιά
που μας ξέφυγε σε κάποιο ταξίδι και χάθηκε με τον άνεμο.

Τούτες οι μέρες, πιο πολύ απ’ όλες
νιώθουν την ανάγκη της στοργής
κι απλώνουν το χέρι ζητιανεύοντας λίγη
απ’ τα διάπλατα ανοιχτά μάτια
εκείνων που έρχονται δίχως να γνωρίζουν.

Κάποτε θα σωπάσουμε

Κάποτε θα σωπάσουμε
βασανισμένοι απ’ τις κραυγές όσων που μας πρόδωσαν
κρυμμένοι απ’ τις λέξεις που θέλησαν να μας πονέσουν.

Θα σωπάσουμε
και κρατώντας απ’ το χέρι την παιδική μας ηλικία
θα ζωγραφίσουμε πάνω στους τοίχους
έναν ήλιο, ένα σπίτι
την μητέρα και τον πατέρα κρατημένους απ’ το χέρι
και στη μέση εμείς
μ’ εκείνα τα λουλούδια
που σα δέντρα ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό.

Θα σωπάσουμε
γιατί μιλούν με τον Θεό όσοι σιωπούν
γιατί παύουν να πονούν τα βράδια
γιατί κόβουν σα μαχαίρια οι σιωπές τους

Κι αν ξεκινήσουμε μια νύχτα για εκείνο το ταξίδι
μες στις βαλίτσες μας θα υπάρχει φυλαγμένη καλά
η παλιά μας φωνή, η δακρυσμένη.

Ζήσαμε στο σκοτάδι για χρόνια

Ζήσαμε στο σκοτάδι για χρόνια
ζούμε ακόμη
τα μάτια μας έχουν ξεθωριάσει
η σκέψη φθίνει από την πλύση
μας περιμένει στο διπλανό δωμάτιο
ο αργός θάνατος της υπομονής.

Αρνούνται τη μορφή μας οι καθρέφτες
χάνουμε το πρόσωπο μας
ο ήχος μας μονότονος
ίσως κάποτε να είχαμε κλάψει
σωπαίνουμε τώρα
αντηχεί μέσα μας το κενό.

Απ’ τ’ ανοιχτά μας χείλη
ακούγεται ένα μελίσσι να βουίζει
βυθίζοντας μέσα του ρολόγια απελπισμένα.

Άσκοπη μέρα

Πρέπει να σωπαίνεις καθώς κοιτάζεις
φθείρει την εικόνα η φλυαρία.

Καθώς επιστρέφεις
κάτω απ’ το νυχτερινό ουρανό
μια εικόνα θα σώσει την ψυχή
μια εικόνα θα μετριάσει τον πόνο
ελάχιστοι μιλούν
ελάχιστοι σμιλεύουν στη μνήμη
μικρές κουπαστές για να πιαστείς.

Βαθιά μέσα σου να σωπαίνεις
καθώς κοιτάζεις
τα χρώματα να μετράς
να μετράς και τους χτύπους
όταν η ψυχή θα πλάθει άλλες εικόνες
μη μπορώντας ν’ ανασάνει
απ’ τα υποκατάστατα μιας άσκοπης μέρας.