Οκτώβρη μήνα

Έρχεται παγωμένος ο Βαρδάρης
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.

Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.

Θητεία

Λιμάνια αφημένα στο κύμα
ξενυχτισμένα απ’ τις κλαγγές των όπλων
φύλαξαν τα παλιά μου ρούχα
τα σχισμένα ποιήματα
τ’ αγυάλιστα άρβυλα.

Το ρολόι θα χτυπήσει στις πέντε
η στολή βαραίνει ολοένα στο διπλανό κάθισμα.

Το σκυλί με συνοδεύει στη βραδινή έφοδο
μια σιωπή διαπεραστική στις λέξεις μου
κι η τέταρτη μέρα της δημιουργίας λειψή.

Διψώ.

Τα στρατόπεδα έκλεισαν με τα χρόνια
δίχως νερό πια η μνήμη.

Διψώ.

Κι ο χρόνος αποκαμωμένος
γέρνει στις παλιές διαταγές
που ξόδεψαν την ψυχή μου.

Κι εκείνο το δέντρο της Ροδοπόλεως
ποτισμένο με τα δάκρυα
μιας νύχτας παγωμένης, βροχερής
κι αιώνιας…

Λέξεις αλλόκοτες

Λέξεις αλλόκοτες με βασανίζουν
κάθε χρόνο ίδια μέρα
μοιάζουν με νότες που δε βγαίνουν
με βήματα που δε βγάζουν πουθενά

και καθώς γέρνει πάνω μου το φεγγάρι
τούτο το ίδιο βράδυ
σταματάει ο κόσμος
και ξυπόλητος κατεβαίνω στη σιωπή.

Παλιά ημερολόγια

Μοιράσαμε τόσο ανεπιτήδευτα τις λέξεις
σαν ήμαστε παιδιά
τώρα σωπαίνουν οι νύχτες
τρέφονται απ’ τη μοναξιά μας
νικηθήκαμε από την παιδική μας επιθυμία
για κάτι αληθινό.

Κλέβουμε αθόρυβα ώρες
απ’ τα σκισμένα φύλλα των παλιών ημερολογίων
ελπίζοντας πως κάποτε θα επιστρέψουμε
σ’ εκείνη την παιδική ηλικία
να πάρουμε πίσω τις λέξεις
ν’ αφήσουμε γαλανό τον ουρανό
στην πιο αθώα μας εποχή.

Τα ρέστα

Τώρα πιά
μάθαμε να ζούμε με τις απουσίες μας
στον καθρέφτη
ν’ ανταμώνουμε το παλιό μας πρόσωπο
νέο ακόμη και χαμογελαστό.

Μα τις νύχτες
κάποιος μας καρφώνει εμφατικά
σ’ ένα ξύλινο μεγάλο σταυρό.
Κι ο χτύπος του σφυριού
ματώνει τις σιωπές
που κάποτε
μας κράτησαν ζωντανούς.

Τώρα πια
αδυνατούμε στα αυτονόητα
κι ότι έχει απομένει
είναι τα ρέστα της ψυχής μας.

Λυγίζουν οι λέξεις

Γραφείο γωνιακό
καταπίνει την καθημερινότητα μου.
Λυγίζουν οι λέξεις
λιτανεύουν έναν πόνο αλλόκοτο
σα μοναξιά.

Εκείνο το παιδί που υπήρξα κάποτε
στέκεται απέναντι και με κοιτάζει.
Κάθε που απλώνει το χέρι να με κρατήσει
μια ελπίδα γεννιέται μέσα μου.

Απουσία

Κατά βάθος φταίνε οι νύχτες
κρύβουν συστηματικά τα μάτια
κρατούν σιωπηλά τα χείλη.
Έτσι, παίρνει καιρό η αποκάλυψη
της απουσίας μας.

Το παλιό βιβλίο

Ξαποσταίνουν σιγά σιγά τα χρόνια μέσα στα μάτια
συνωστίζονται οι λυπημένες μέρες
σαν ήλιοι του μεσονυκτίου λάμπουν οι χαρούμενες
ξεχνούμε ονόματα
θυμόμαστε όμως τα παιδικά μας παιχνίδια.

Φυλλορροούν οι λέξεις των παλιών ημερολογίων
δυσκολεύονται κ’ οι σελίδες στο γύρισμά τους.

Οι τσάντες, αφημένες στο ίδιο δωμάτιο της ψυχής
με τα τελευταία βιβλία, τα δώρα του αποχαιρετισμού
κι ένα γράμμα που έμεινε αδιάβαστο.

Τα βράδια, ένα βιβλίο παλιό, χαμηλόφωνα μου μιλάει
γυρεύει κι εκείνο ανθρώπους
μα μέσα στις λειψές του σελίδες κανείς δεν υπάρχει
κι έτσι κανείς δεν αποκρίνεται

για τούτο μέσα του
διψάει ολοένα η μοναξιά.

Εκδοχές

Σε όλες μας τις εκδοχές
έχουμε μέσα μας τη μοναξιά
για τούτο τις νύχτες
πιο πολύ τότε
γυρεύουμε μιαν αγκαλιά.

Μέρες καλοκαιριού

Ήταν κι εκείνες οι μέρες του καλοκαιριού
που κατηφόριζες Αγία Τριάδα να μας δεις
δύο κουβέντες να πούμε
από εκείνες που σου έλειπαν
και τώρα μας λείπουν οι δικές μας.

Μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου