Νύχτες στην πόλη

Είναι γιατί δε μπορώ να ξεχάσω
για τούτο τις νύχτες τριγυρνώ στην πόλη
ξυπόλητος όπως όσοι ξέχασαν τα λογικά τους
σε μια στιγμή του χρόνου
και ξεμάκρυναν ξεχνώντας το πού και το γιατί
για τούτο ζωγραφίζω στους τοίχους
πουλιά αποδημητικά

για τούτο μια μέρα
θα μείνουν μόνο οι λέξεις οι γραμμένες
σε χαρτί λευκό, τσαλακωμένο
και δύσκολα θα βγαίνουν απ’ τα χείλη σας οι λέξεις
λυγμοί και βόγγοι
καθώς θα μαθαίνετε ανάγνωση απ’ την αρχή
και τη ζωή.

Σώπασαν οι δρόμοι

Σώπασαν οι δρόμοι
απέμειναν σβηστοί οι φανοστάτες
νυχτερινά ταξίδια που δεν άρχισαν
και χάθηκαν στο βούρκο οι προσδοκίες τους

στάζει δάκρυα ακόμη η ψυχή μας
φυλλοροεί

απέμεινε μόνο
το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη
να μαρτυρά το τέλος
της πιο αθώας μας ηλικίας.

Αφιλόξενος βράχος

Χρονίσαμε πάνω στον αφιλόξενο βράχο
κλείσαμε τα μάτια καθώς μας άγγιζε
         ο θαλασσινός αγέρας
αφέθηκαν στα χέρια του οι αισθήσεις.
Μοιραζόμαστε τώρα τις λέξεις
τις μνήμες, τα χνάρια στο σκληρό τοπίο.
Αύριο, ένα κύμα βουβό
θα μετρήσει πάλι τη ζωή μας
σβήνοντας από παντού το πέρασμά μας.

Σκοτάδι

Ένα ξύλο που ραγίζει
ένας τριγμός που πονάει τη μνήμη
ένας άνθρωπος που στέκεται μόνος απέναντι στον άνεμο.

Λιώνει η κουρτίνα αν αφεθεί στο άγγιγμα του αγέρα
λιώνει ο χρόνος σμίγοντας με τα πεσμένα στο πάτωμα φύλλα.

Δε θα βάψουμε και φέτος τη βάρκα που έχασε τη νιότη της.

Περιμένουμε καρτερικά τη βροχή
ίσως αυτό, προσφέρει μια τελειότητα στο σκοτάδι.

Το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών

Μυρίζουμε δάκρυα
και μοναξιά μυρίζουμε
στις παγωμένες σκιές των δέντρων
Μάη μήνα
με τις τσέπες σκισμένες
και τα γόνατα φθαρμένα
απ’ τις γονυκλισίες και τις προσευχές.
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας πετάει
το λυπημένο κοράκι των παιδικών παραμυθιών
δίχως κάπου να σταματά.
Κάνει κύκλους
περιμένοντας το τελευταίο μας βλέμμα.

Είμαστε κάποτε δεκαοκτώ χρονώ
με παντελόνια ακόμη κοντά
και χέρια δυνατά απ’ τις αθλοπαιδιές.
Στοχεύαμε ψηλά τα πουλιά
τα μαυροπούλια
που μας σκοτείνιαζαν τον ουρανό
άλλοτε τα τρομάζαμε
κι άλλοτε έπεφταν
διαγράφοντας έτσι μια πτώση θανάτου.
Ήρθε η σειρά μας τώρα.

Άμα κοιτάξεις καλά
εκεί ψηλά
θ’ ανταμώσει το βλέμμα
μ΄ ότι πίσω σου προσπάθησες ν’ αφήσεις.
Εκείνο
που όσο περνούν τα χρόνια πλησιάζει
και σα το κοράκι
ξεσκίζει την ψυχή μας.

Δάνειο του χρόνου

Κι όλο με ρωτάς
πως έχασα τ’ όνομά μου

μα έγιναν βρώμικοι οι δρόμοι σου
με αίματα στάσιμα στα σκοτεινά τους

έχουν τα χέρια απλωμένα οι απόκληροι
κάτι γυρεύουν
κάτι χάνουν στη ζητιανιά τους

κ’ οι νύχτες
ένα παράξενο δάνειο του χρόνου
πίσω από κλειστά παράθυρα
κόβει φέτες τη ψυχή μου
ρίχνοντας κομμάτια ουρανό
στους επιλήσμονες.

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους, χορεύουν και ταξιδεύουν, και φτάνουν στους μακρινούς τους προορισμούς.
Άλλοτε με δάκρυα χαράς στα μάτια, άλλοτε λύπης, άλλοτε με σκέψεις που ζυμώθηκαν στο ταξίδι.
Γεμίζουν μνήμες τα τρένα, χνάρια επιβατών που πάλι θα ταξιδέψουν.
Κι όλο ταξιδεύουν τα τρένα, όλο ταξιδεύουν.
Μία φορά μονάχα, δε φθάνουν σ’ εκείνο τον μακρινό τους προορισμό.
Λιώνουν στις γραμμές εκείνα τα τρένα, κεράκια που θα σβήσουν παίρνοντας μαζί τους το φως.
Λιώνουν μαζί τους οι λέξεις των ανθρώπων, τα χνάρια, οι ψυχές τους.
Λιώνουν μαζί τους και οι ζωές εκείνων που έμειναν πίσω στο σταθμό αποχαιρετώντας.
Λιώνουν οι ψυχές μας, όχι απ’ το χέρι που έπραξε, από τα μάτια λιώνουν, που έκλεισαν για να μη δουν.

Χορεύουν τα τρένα στον δικό τους σκοπό.
Χορεύουν καθώς χάνονται στο σκοτάδι.
Χορεύουν πριν χαθεί το τραγούδι τους στη σιωπή.

Απόβραδο

Τα βαπόρια έλυναν κάβους
κι έσβηναν αργά μέσα στη νύχτα.

Κοίταζε με δέος το τελευταίο τους ίχνος
ακούγοντας το σφύριγμα τ’ αποχαιρετισμού.

Το γραφείο μικρό
τρία επί τρεισήμισι
ίσα που έφτανε για τα χαρτιά
για την ψυχή του δεν έφτανε
μόλις που χώραγε εκείνη στο πέλαγο.

Άνοιξε τα μεγάλα συρτάρια
άφησε να ξεχυθούν λέξεις
και σχέδια φυλακισμένα
άνοιξε τα παράθυρα
να γεμίσει το γραφείο
απ’ τη βραδινή αύρα της θάλασσας

άφησε ανοιχτή την πόρτα
με βήματα αχνά
χάθηκε στη μελωδική σιωπή του απόβραδου.
Έσβησε.

Παιδική ηλικία

Όμως εμείς 

θα μείνουμε κλεισμένοι στο σεντούκι του παππού

με τα παλιά ρούχα του ανθρακωρυχείου

τις τσακισμένες φωτογραφίες

και την πρώτη τσολιαδίστικη φορεσιά μας.

Όλα αλλάζουν γύρω 

και μόνο εκεί απέμεινε λίγη από τη στοργή

της παιδικής μας ηλικίας.

Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις

Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις
τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς
καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες
οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες
ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια
κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων
γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης
εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο.

Κι απομένουμε απελπισμένοι
όπως οι ταξιδευτές
τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης
μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο
των γυμνασιακών μας χρόνων
είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο
περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους
για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.