Ότι ζήσαμε

Είμαστε ότι ζήσαμε.
Οι λυπημένες σκέψεις στην άκρη του χρόνου.
Το λευκό σύννεφο στον γαλανό ουρανό.
Οι λίγες λέξεις πάνω στο χαρτί.

Είμαστε η σκουριά της σιωπής
που κράτησε τα όνειρα στη γη
κι ολοένα διψούν για λίγο ουρανό.

Ζώντας στην απουσία

Τώρα
έχει ο ύπνος λιγοστέψει
τα μάτια παραδομένα
στο κόκκινο φως του θαλάμου
αρνούνται να κοιτάξουν τα χρόνια
το φθινόπωρο μέσα τους
κάλυψε κάθε ίχνος
με φύλλα και με βροχή.

Ζώντας στην απουσία
έμαθαν την κίνηση του ανέμου
πάνω στο σπασμένο ξάρτι
δεν πονούν τα μάτια
δεν κλαίνε
σεργιανίζουν μονάχα τις εικόνες τους
στα χρόνια που έφυγαν
ρυτιδώνοντας τις αναμνήσεις.

Έχουνε μνήμη τα σπίτια

Έχουνε μνήμη τα σπίτια
έτσι, κάθε που νυχτώνει
ξεπροβάλουν
οι κουρασμένες μορφές των κάδρων
και συνεχίζουν
εκείνο το παλιό παιγνίδι με τα χαρτιά
που άφησαν στη μέση
σκουπίζουν τον καφέ
που χύθηκε στο μάρμαρο της κουζίνας
καθώς ψήνονταν.

Έχουνε μνήμη τα σπίτια
ηχούν οι παλιές μας κουβέντες
τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα
έχουν ακόμη
το περίγραμμα του προσώπου μας
στο νοτισμένο τζάμι.

Μόνο εκείνο το παλιό γραμμόφωνο
προσμένει στο σαλόνι
ένα χέρι να το γυρίσει.

Αποχαιρετισμοί

μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου

Παραμονή Χριστουγέννων
επέμενες τόσο να κεράσεις
σα να γνώριζες
πως δε θα είχες άλλη ευκαιρία.

Ήμασταν στη παλιά μου γειτονιά
την ακόμη δική σου
«λίγο πιο πάνω είμαι, θα περπατήσω»
επέμενες και γι’ αυτό
σα να μην ήθελες
σπαραξικάρδιους αποχαιρετισμούς.

Αθήνα 20 . I . 24

Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις

Τα φύλλα πεθαίνουν καθώς τ’ αγγίζεις
γίνονται σκόνη στην ερημιά τους.

Ο ουρανός λειψός, δανεικός
αφημένος στην άκρη ενός κόσμου
που δε θυμάται και δε διψά πιά.

Και τα δέντρα, έτσι γυμνά
βγαίνουν πιο πάνω από τα σπίτια
πιο πάνω απ’ όσα γυρέψαμε
πιο πάνω απ’ τα όνειρα

και τις ζωές μας.