Μας κατάπιε ο χρόνος
κι ας έμειναν στο πρώτο τους χρώμα τα μαλλιά
αρυτίδωτα τα χέρια και το μέτωπο
χίλια χρόνια τώρα
η ψυχή μας λυγισμένη
πάνω στο κίτρινο χαρτί της
σαν σε φύλλα ημερολογίου
ζωγραφίζει κλουβιά
φυλακισμένα πουλιά
και θάλασσες τρικυμισμένες
και άπειρα ναυάγια μέσα τους.
1 σχόλιο:
Ναι, ο χρόνος έχεις αυτή την ιδιότητα καμιά φορά, και μας καταπίνει, φτύνει, προσπερνά αλλά όταν αλλάζει το σακάκι του μπορεί να γίνει και πιο λαμπρός.
Δημοσίευση σχολίου