Βαραίνουν τα βήματα για το στρατώνα
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.
Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.
Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου