Καθώς βραδιάζει, βαραίνει ο ήχος των τρένων που ταξιδεύουν
σέρνουν πίσω τους τις υποσχέσεις του Οκτώβρη καθώς ξεψυχάει
πηγαίνοντας ν’ ανταμώσουν τη μεγάλη χίμαιρα της ζωής μας
οι λιγοστοί επιβάτες, ο άγρυπνος ελεγκτής
τα σιωπηλά φώτα των σταθμών που ξεχάσθηκαν πιά
σβήνουν σιγά σιγά τη μνήμη εκείνη
που κράτησε μέσα μας ζωντανή την επιθυμία τόσα χρόνια.
2 σχόλια:
Δεν υπάρχουν βράδια πια, δεν υπάρχουν πρωινά, κάτι να περιμένω, κάτι να ελπίζω, ρυθμική επανάληψη και σχεδόν μια αυτόματη στενόχωρη επαλήθευση παιδικών μοτίβων. Δύο ημέρες μονάχα -διπλανές- σηματοδοτούν την αλλαγή, την ώρα εκείνη που το πόδι πατά γκάζι-φρένο, γκάζι-φρένο. Μονάχα στροφές έχει αυτός ο δρόμος, ανηφόρες, κατηφόρες κι ένα τυφλό σημείο επάνω σε στροφή καθώς χτυπάει ο ήλιος μες τα μάτια και σχεδόν μαντεύω κάθε φορά τη λευκή γραμμή της ασφάλτου. Μία λάθος εκτίμηση κι έχω φύγει ευθεία, στο κενό. Κι ύστερα η ανάσα επανέρχεται. Κι όμως, καρτερώ τούτη τη διαδρομή. Αγαπώ τα ψηλά δέντρα, τον ήλιο που παιχνιδίζει μέσα τους, τρέμω τα σημεία πλάι στην άκρη του γκρεμού και οι ανεμογεννήτριες ένδειξη του αυχένα της διαδρομής. Έχω φισκάρει τη ζωή μου τόσο που σχεδόν πνίγομαι κι αυτές είναι οι στιγμές μου να αναπνέω. Σήμερα ήταν η τελευταία από αυτές τις ημέρες, απο βδομάδα πάλι. Να μην περιμένεις τίποτα είναι σχεδόν θάνατος και το να περιμένεις πάντα καταδίκη. Δε ξέρω αν ακούγομαι στενάχωρη απόψε. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα κι ευγνωμονώ που είμαι ακόμη εδώ. Καλό μήνα Ήχε, με υγεία και όλα όσα αγαπάς και χαίρεσαι.
Είναι η ζωή αυτή. Ταξιδεύεις ήρεμα κάποτε και σε μια στιγμή στα όρια και οριακά κρατάς τις ισορροπίες ή έτσι τουλάχιστον πιστεύεις..
Τίποτε σίγουρο.
Μόνο η αγωνία για το τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή.
Να μη ζεις περιμένοντας, είναι ο χρόνος που χάνεται δίχως κάτι να μας προσφέρει.
Να ζεις κάνοντας στάσεις, όχι παύσεις, όταν πρέπει.
Καμία ημέρα δεν είναι ίδια, κάθε μία που ξημερώνει είναι μια νέα αρχή για τα καινούργια και τα παλιά της ζωής μας.
Δημοσίευση σχολίου