Ζήσαμε στο σκοτάδι για χρόνια
ζούμε ακόμη
τα μάτια μας έχουν ξεθωριάσει
η σκέψη φθίνει από την πλύση
μας περιμένει στο διπλανό δωμάτιο
ο αργός θάνατος της υπομονής.
Αρνούνται τη μορφή μας οι καθρέφτες
χάνουμε το πρόσωπο μας
ο ήχος μας μονότονος
ίσως κάποτε να είχαμε κλάψει
σωπαίνουμε τώρα
αντηχεί μέσα μας το κενό.
Απ’ τ’ ανοιχτά μας χείλη
ακούγεται ένα μελίσσι να βουίζει
βυθίζοντας μέσα του ρολόγια απελπισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου