Φέρνω στη μνήμη
τα παιδικά σου γέλια
και τα παιγνίδια του καλοκαιριού
που μου εμπιστεύθηκες πλάι στο κύμα.
Το πέτρινο πατρικό σου σπίτι
το κοριτσίστικο δωμάτιο
το κουζινάκι της αυλής
τον γκρίζο μεγάλο γάτο
τις μπούκλες τις φουντωτές σου.
Καπνίζει πάντα το τζάκι του σπιτιού
όλο χαμόγελα και φωτεινές αγκαλιές
στέκουμαι στην είσοδο της αυλής πριν μπω.
Προσεύχομαι.
Είναι το σπίτι που μεγάλωσες…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου