Νυχτερινοί μαυροπίακες
Νύχτα
είναι και το χρώμα έχει σαπίσει πάνω στους μαυροπίνακες,
οι ασκήσεις προπαίδειας
και τα ρήματα
χάνονται σιγά σιγά από την παιδική μου ηλικία.
Ξοπίσω
τους ο επιστάτης του σχολείου, φαλακρός,
μ’ ένα πουκαμισάκι θαλασσί, θυμίζει τους
αυστηρούς
μα κάποτε αδιάφορους ελεγκτές
των τρένων.
Ταξίδεψα
πολλές φορές μαζί τους.
Κι
έχουν την ίδια θλίψη στα μάτια τους.
Κι
εκείνα κι εγώ.
Σαράντα
χρόνια σιωπής κι ενός κουνήματος ρυθμικού,
θαρρείς νανουρίσματος.
Κ’
οι μαυροπίνακες πάντα εκεί, όπως οι νύχτες,
καταπίνουν μία μία τις κιμωλίες
χρόνια
κι εξακολουθούν να με κοιτάζουν το ίδιο λαίμαργα.
Θα
ζήσω!!! – Μ’ ακούτε;
Θα
ζήσω!!!
Read more...
