Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

Οι μνήμες πενθούν καθώς νυχτώνει

κουρνιάζουν στα χιονισμένα σκαλοπάτια των παλιών μας σπιτιών

και σπαράζουν

άλλοτε από μια επιθυμία επιστροφής

άλλοτε απ’ τις εικόνες που δεν αντέχουν να φυλάξουν

γεννούν στο γύρισμα της μέρας έναν αναστεναγμό

θαρρείς βαθύ πόνου

κι αρχίζουν ένα αργό, βασανιστικό ψιθύρισμα

ως το ξημέρωμα.

Θα σωπάσουν με τη βροχή

φοβούνται τη βροχή οι μνήμες

χάνονται στη μουσική της

κι όλα γλυκαίνουν θαρρείς κάποιο χέρι

άλλαξε τα χρώματα στους πίνακές με μιας

κι άλλο δε βλέπουν

απ’ τα βρεγμένα μα καθαρά πλακόστρωτα

απ’ τ’ ανάμενα τζάκια

απ’ τα παιδιά που χορεύουν στα νερά.

Ένα φως αχνό μας συγκρατεί

κάποιου λυχνοστάτη ξεχασμένου

από το χρόνο

και τους λυπημένους ταξιδιώτες της ζωής μας.

Read more...

Η βροχή

Είχαμε και κάτι καραβάκια
χάρτινα, απομεινάρια μιας ηλικιας παιδικής
μουσκεψαν κι αυτά απ' τη βροχή
βουλιαξαν πίσω απ' τις κουρτίνες των δωματίων
που έμειναν παντοτινά κλειστές
γιατί κατα βάθος φοβόμαστε τι θ' απομείνει
όταν όλα ξεπλυθούν απ' τη βροχή.

Read more...

Προσευχή

Έρχονται βράδια, που μια προσευχή μας κρατά στην πραγματικότητα, πίσω απ’ αυτή, ένα τρένο σφυρίζει, χάνεται απ’ ανοιχτό παράθυρο παρασέρνοντας σημειώσεις, αριθμούς τηλεφώνων που δεν χτύπησαν, τις παλιές μας φωτογραφίες..

Στο δρόμο, ένα πιάνο λυπημένο, παίζει την τελευταία του συγχορδία αποχαιρετώντας τον άγγελο που στάθηκε λίγο πλάι του πριν ανέλθει στον ουρανό.

Μια προσευχή, κάτω απ’ τις φτερούγες των αγγέλων που ανεβαίνουν ψηλά, θα σώσουν τις λεπτομέρειες που χτίζουν τη ζωή μας.

Read more...

Οι άνθρωποι στον καθρέφτη

Μείναμε λίγοι πια.

Κλείσαμε πόρτες που πίσω τους

βυθίστηκαν οι άνθρωποι στο ψέμα

σμίλεψαν στο πρόσωπο τους την αχαριστία

χάραξαν μ’ ένα μαχαίρι

πληγή βαθιά.

Χειμώνας, τρέμουν τα χέρια σα φύλλα

σα μάτια παιδικά που τα κλειδώσαν

πίσω από λέξεις, ξένες απ’ τις πράξεις

κι αφήνουν μια λύπη

ένα παράπονο στ’ αγκάλιασμα

έναν σπαραγμό που δε φανερώθηκε ακόμα.

Και τα βήματα μας γυμνά

δίχως ρίζες, δίχως αποσκευές, δίχως μνήμες

με μια τραυματισμένη αθωότητα

αγγίζουν παιχνίδια παλιά

απ’ ανθρώπους που σπάσαμε μέσ’ στον καθρέφτη

και στρέψαμε αλλού το βλέμμα.

Είναι τόση η ερημιά, κι εμείς, νικημένοι

τα βράδια δίχως ύπνο μας στοιχειώνουν

κι ολοένα χιονίζει, μεσοκαλόκαιρο τάχα

η ράχη μας καμένη απ’ τη σιωπή της ψυχής.

Δε θα ‘χει πέτρα κάτω απ’ τα πόδια μας το βήμα

καθώς θ’ ανεβαίνει προς τα νεκρά τοπία που ζωγραφίζουμε.

Read more...

Ο μέσα μου κόσμος

Κι όμως, μέσα μου υπάρχει ένας κόσμος

π΄ αφήνει ανοιχτά παράθυρα στον ήλιο

πόρτες ξεκλείδωτες στους περαστικούς

έχουν κι ένα λουλούδι στα χέρια

άλλος ένα γαρύφαλλο, άλλος γιασεμί

άλλος το νυχτολούλουδο

που δεν ευδοκίμησε στο μπαλκόνι μας

κι όμως, κάθε που νυχτώνει

αφήνει τ’ άρωμά του

κρύβεται στα διπλωμένα ρούχα

παίζει στ’ ανοιχτά ρουθούνια

κι έπειτα ξημερώνει

κι έχει μουσκέψει τα πάντα η βροχή.

Read more...