Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Ο θάνατος του σκηνοθέτη...

Ξεχνώ. Διαρκώς ξεχνώ.
Με κατηγορούν ότι αρνούμαι να θυμάμαι.
Δεν είναι αυτό.
Είναι που δεν μπορώ πια να θυμάμαι.

Αφήνω στο τραπέζι ένα σημείωμα.
«Πράξεις ημέρας επόμενης»
σαν έργο του Μπόστ
μονόπρακτο θεατρικό
ρόλος ένας:

ΕΓΩ



Χτυπώ μια πόρτα.
Δεν ανοίγει.
Κάθουμαι στο πλατύσκαλο και περιμένω.
Ανοίγω μια τσάντα που έχω φορεμένη στην πλάτη.
Πρώτα την βγάζω κι έπειτα την ανοίγω.
Υπάρχουν σκέψεις ριγμένες μέσα.
Φύλλα σημειωματάριου που δε θυμήθηκα να βάλω σε σειρά και να δέσω.

Τραβώ ένα.
«Λέξις διά την σωτηρία της ψυχής»

ΕΛΠΙΖΩ

Σκέφτουμαι τώρα πως έπρεπε να είχα γράψει απλά

ΥΠΑΡΧΩ


Επόμενη σελίδα.
«Σημείωμα προς την εργοδοσία»

Κύριε Διευθυντά (ή μήπως έπρεπε να γράψω «Αξιότιμε Κύριε Διευθυντά», ούτως ή άλλος ποτέ δεν τον πήγα, στο στομάχι μου κάθονταν)
Λοιπόν
Κύριε Διευθυντά
είναι καιρός τώρα που διαπιστώνω την δημιουργία ενός κλίματος ως προς το πρόσωπο μου στο οποίο θα μπορούσα να προσδώσω τον χαρακτηρισμό ακόμα και πρόστυχο. Και τούτο διότι παρά τις προσπάθειες που καταβάλω ώστε η επιχείρηση εις την οποία εργάζομαι επί δεκαπενταετίας μη λαμβάνοντας υπόψη την σύμβαση οκταώρου που έχομε συνάψει, και εργαζόμενος πλέον αυτού δίχως περαιτέρω αξιώσεις, δια την καλή λειτουργία και ευημερία αυτής βρίσκομαι απέναντι σε έναν πόλεμο εντυπώσεων και συκοφαντίας που σκοπό έχουν να με βλάψουν.

Δια τούτο σας αποστέλλω την παραίτηση μου.»


Άλλη σελίδα.

Ακούγονται ήχοι τακουνιών στα σκαλοπάτια, δεν την βγάζω.
Είναι η κοπέλα του πάνω ορόφου.
Αυτήν την θυμάμαι…
…κι ας η ομορφιά της με κάνει και ξεχνάω…


Χτυπάει το τηλέφωνο.
- Δεν αργώ. Να μου ανοίξουν περιμένω κι έρχομαι.

Αλήθεια, τι θέλω εδώ;
Στέκουμαι στο πλατύσκαλο.
Όμορφα.
Έξω από μια πόρτα κλειστή.
Πάλι όμορφα.
Κάτι πρέπει να θέλω.
Δε θυμούμαι.
Κι όμως κάπου το είχα σημειώσει…

Η ώρα περνάει.
Δεν φοράω ρολόι, το καταλαβαίνω από το φως του ήλιου που εισβάλει από το παράθυρο της σκάλας.

(Φωνάζει και ο σκηνοθέτης.
Φασίστας μια ζωή.
Θα παίξεις έτσι, θα παίξεις αλλιώς.
Θα παίξεις αυτό, θα παίξεις εκείνο.

- Βάλε κι αυτό!!!

- Μα μου είναι στενό…

- Έχουμε καιρό μέχρι την παράσταση, θα αδυνατήσεις!!!

- ΕΓΩ;;;;

Αγαπητέ κύριε σκηνοθέτα, σας ενημερώνω πως φεύγω από την παράσταση σας.
Ναι.
Δύο ημέρες πριν την πρόβα τζενεράλε, έτσι δεν την λέτε;

Μισό λεπτό να κατέβω κι από το παλκοσένικο σας.
- Ξέχασα μια ζακέτα.

- Ναι, με κάτι αριθμούς στην πλάτη.

- Μέσα στο συρτάρι άφησα κι ένα πιστόλι.

- Για ποίον; Μα για ποιόν άλλον, για τον σκηνοθέτη...
Τώρα, που άρχισα να θυμάμαι…





Ελληνικούς στίχους επάνω στην σύνθεση των G.H.Matios Rodriguez - P.Coutursi - E.P.Maroni θα γράψει ο Γιάννης Λιόντος, θα την ονομάσει «Χορευτής εκ Παρισίων» θα αποδώσει ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Θα συμπεριληφθεί στην συλλογή τραγουδιών του Γιάννη Λογοθέτη ¨Η Λούλα και άλλες ιστορίες» που θα κυκλοφορήσει το 2004.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Post love

«Πόσες λέξεις!!!» είπε ενθουσιασμένο το παιδί.
«Κι όλες γεννιούνται μονάχα από εικοσιτέσσερα γράμματα!!!» αποκρίθηκε η μητέρα στον αυθόρμητο ενθουσιασμό του παιδιού.



- Τι έχουν οι λέξεις μαμά. Κάποτε γελούνε και κάποτε κλαίνε!
- Οι λέξεις δεν έχουν τίποτε καρδιά μου, οι άνθρωποι καθώς τις προφέρουν αφήνουν την λύπη ή την χαρά που νιώθουν να κυλίσει στα στήθη τους κι έτσι αποκτούν τη δική τους μαγεία οι λέξεις.
- Δε καταλαβαίνω μαμά…



- Θυμάσαι; Μου έλεγες για τις λέξεις κάποτε. Πως οι άνθρωποι τους αφήνουν στα στήθη πότε την χαρά και πότε την λύπη να κυλίσει.
- Θυμούμαι παιδί μου.
- Μάνα, οι λέξεις, είναι μικρές εξομολογήσεις.
- Ναι, παιδί μου, είναι.



Ξημερώνει.
Έχω καθίσει στην γωνία εκείνη που τελειώνει ο κόσμος.
Κοίταξε να δεις, έχει θάλασσα από κάτω.
Έτσι όπως σκάει το κύμα έρχεται η φωνή του και μου γαργαλάει την ψυχή.
Όλα μιλούν τελικά.
Όλα.
Ακόμα και η σιωπές μας.
Καμιά φορά, πώς να το πω τώρα, εκείνες, φωνάζουν πιο πολύ από κάθε τι άλλο.
Τις νιώθω καθώς μπαίνω στο σπίτι και με παραφυλάει η ερημιά.
Πονάω.
Τα μηνίγγια μου πονάνε.
Νιώθω να σπάω, χίλια κομμάτια να γίνομαι.
Κι αν ξεχάσω για λίγο το μακελειό της ψυχής μου, παντοδύναμες οι λέξεις, κυρίαρχες ενός παιγνιδιού που το θύμα είμαι πάντοτε εγώ.
Έχουν ψυχή οι λέξεις, κ’ οι μικρότερες ακόμα.
Ένα «αχ» κι ένα «μη» και πόσα άλλα που τώρα αδυνατώ να προφέρω…
Ένα «έλα» κι ένα «φύγε» για κάθε τι που αγαπάς και κάποτε σε πονάει.
«Αγαπώ», τι λέξη κι αυτή!
Ταράζεται κ’ η θάλασσα στο άκουσμα της.
Την βλέπω που ανταριάζει καθώς βγαίνουν ένα ένα τα γράμματα.
« Α – Γ – Α – Π – Ω ».

Ή μήπως « Α – Γ – Α – Π – Α – Ω »;





Ο Οκτώβριος στις 10 του και η χρονιά 1998. Δίσκος νέος για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Μουσική θα συνθέσει ο Νίκος Αντύπας κι εκείνη θα αγκαλιασθεί με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Ο τίτλος Post love.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Στο βάθος του καθρέφτη σου

Αν κάνεις να αγγίξεις τον καθρέφτη βυθίζοντας στον υδράργυρο του γυαλιού τα δάχτυλα σου, θα νιώσεις του προσώπου σου τις ρωγμές.
Έχεις από χρόνια γεράσει.
Δεν το καταλαβαίνεις.
Ψέμα το ψέμα, τσιγάρο το τσιγάρο, δάκρυ το δάκρυ και μ’ ένα χαμόγελο σφηνωμένο στα χείλη εξανεμίζονται οι μέρες φύλλα ημερολογίου που σημείωσες ένα τηλέφωνο, ένα ραντεβού ή το χειρότερο που χάραξες ένα μεγάλο Χ.
Ημέρες κενές.
Γυμνές ακόμα κι από ερημιά.

Θυμάσαι τον αριθμό του τηλεφώνου σου.
Αριθμός ταυτότητας που σ’ έχει σκορπίσει.
Δεν θυμάσαι ημερομηνίες και υποχρεώσεις.
Ένα κενό μνήμης που σε ταξιδεύει.

Ένα πρωί, καθώς ξυπνάς, διαπιστώνεις πως τα υπνωτικά χάπια που αφήνεις στο κομοδίνο πλάι στο κρεβάτι έχουν τελειώσει, το περασμένο βράδυ έφεραν εις πέρας την τελευταία τους αποστολή, να σε ακουμπήσουν όμορφα σαν καλά κομμένο κουτσουράκι στο περιθώριο της ζωής σου.
Δεν έχεις όνειρα πια άλλωστε έχεις χρόνια να ονειρευθείς.
Δεν έχεις αλκοόλ στο σπίτι οπότε δεν μπορείς να ζήσεις στην παραζάλη του.
Εκεί μονάχα, στο βάθος του καθρέφτη σου, προσμένει ένας κακοζωισμένος γεράκος νεαρής ηλικίας να τον κοιτάξεις στα μάτια μήπως και αναγεννηθεί.

Απόψε, τι σκέφτεσαι να κάνεις;



Βρισκόμαστε στα 1989. Ο Emir Kusturica θα σκηνοθετήσει την ταινία «Dom za vešanje» η οποία θα γίνει ευρύτερα γνωστή με τον τίτλο «Le Temps De Gitans» σε σενάριο που θα γράψει ο ίδιος σε συνεργασία με τον Gordan Mihic.
Την μουσική της ταινίας θα αναλάβει να συνθέσει ο Goran Bregovic.
Από τον ομότιτλο δίσκο εκείνο ακούμε το «Talijanska».

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Ερμού με Αιόλου

Πηγαίνω σπίτι, πάντοτε με τα πόδια.
Ερμού με Αιόλου συναντώ έναν πλανόδιο μουσικό

παίζει και τραγούδα Άσιμο.
Κι όχι για τον Άσιμο αλλά για την διάθεση μου

που αλλάζει με το ψιχάλισμα τ’ ουρανού

αφήνω τα κέρματα της τσέπης μου.
Τα ψιλά της τσέπης μου για τα χοντρά της ψυχής μου.
Παράξενες ισορροπίες…
.

Παραπάνω, ένα παιδί σιωπηλό

δίχως να κοιτάζει στα μάτια ικετευτικά

έχει κουλουριαστεί, έχει το χέρι απλωμένο

αφήνω κάτι ακόμα.
«Περισσεύει και για μένα τίποτε;»

στα σκαλοπάτια της εκκλησίας απέναντι κάθεται άλλος ένας.
Πλησιάζοντας μου ζητά συγγνώμη για το θράσος.
.
Θράσος για ένα πενηνταράκι;
Παράξενο που έγινε το θράσος τελευταία…

.

.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Απο την παρουσίαση στον πολυχώρο της Άγκυρας

Είναι κάποια βράδια που έχεις κοντά σου πολλούς από εκείνος που αγαπάς και γνωρίζεις κι ακόμα περισσότερους από εκείνους που δεν γνωρίζεις από κοντά μα τους αγαπάς.
Μ’ εκείνη την αγάπη που δεν προσμένει κάποιο αντάλλαγμα για να δοθεί κι αντίθετα αναζητεί δρόμους ώστε κάποτε να φανερωθεί.

Ήταν εκεί ακόμα και η βροχή.
Μας αγκάλιασε λίγο πριν την έναρξη για να μας οδηγήσει ίσως στο κλίμα εκείνο που έπρεπε για να απλωθεί η ποίηση στον χώρο.
Υπό το φως των κεριών έπειτα από κάποια στιγμή, έτσι του έπρεπε άλλωστε, και με την μελωδία της βροχής.

Το χειροκρότημα σας ζεστό για την Ελένη Γκίκα και τον Δημήτρη Βαρβαρήγο που μίλησαν για την συλλογή, ζεστό και για τον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο που μίλησε και συντόνισε την παρουσίαση.
Η Μαρίνα Γκάτσου και ο Νικόλας Τελλίδης με τις αισθαντικές τους φωνές μας έβαλαν στην ψυχή της συλλογής αφήνοντας μας ανοιχτό το εισιτήριο του ταξιδιού προς όποιο νοσταλγούμε προορισμό.
Και κάπου εκεί, ήρθε η βροχή να παραδώσει το σκήπτρο της μουσικού αγκαλιάσματος του χώρου στον Γιάννη Νανόπουλο.

Το να πω ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.
Όπως είπα και στο πολυχώρο της Άγκυρας, έγινα αποδέκτης της μεγάλης αγάπης σας τόσο πριν τόσο και μετά την έκδοση της ποιητικής συλλογής.
Γνώρισα ανθρώπους πολύτιμους από εδώ μέσα όχι για να μπορέσει να πουληθεί ένα βιβλίο αλλά για να μπορέσει η ψυχή να πάει παρακάτω.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους.


Όλα τα τραγούδια έχουν την δική τους ιστορία.
Το «Νέο Κύμα» του αγαπημένου Νιόνιου το άκουγα για χρόνια από μια κασέτα της μαμάς.
Ένα τραγούδι που φανερώνει μερικές μικρές μου αλήθειες…

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Πλατεία Κοτζιά

Πλατεία Κοτζιά, πλάι στο παλιό Δημαρχείο, ξενοδοχείο Classical, κι απέναντι, στο κτήριο του ΗΣΑΠ μπροστά από την Εμπορική τράπεζα, ξενοδοχείο τα… αστέρια.
Σ’ ένα καρότσι μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ ολόκληρη η περιουσία συσκευασμένη σε σακούλες λευκές με το μεγάλο και καθαρό πάντοτε έμβλημα του δήμου.
Ακριβώς πίσω από το δημαρχείο έντονη οσμή από ούρα, μούχλα και απλυσιά, χώρων κι ανθρώπων.
Πιο πίσω ακόμη πιο έντονες οι οσμές.
Και μια ταμπέλα πάνω από μια πόρτα μικρή, σκέτο «ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ» αναγράφει κι αν κοντοσταθείς θα ακούσεις τη φωνή μια γυναίκας από τις άλλες, να σε προσκαλεί λέγοντας σου «φίλε, έλα λίγο μέσα…» αφήνοντας μια υπόσχεση να πλανηθεί στον χώρο για την πρόσκαιρη απόλαυση που θα ακολουθήσει, να αναμιχτεί με εκείνη του πολυκαιρισμένου σπέρματος.
Εισβάλει στα ρουθούνια εμποδίζοντας κάθε τι άλλο να ομορφύνει την ατμόσφαιρα.
Ένα στενό αριστερά οι φυλές του κόσμου σ’ ένα διαρκές αλισβερίσι ήχων αρωμάτων και πραγμάτων.
Έτσι, για τον καλλωπισμό των εντυπώσεων θα μπορούσες να πεις πως μπορείς να περάσεις από μέσα τους δίχως να έχεις σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά σου, όπως κάνεις περνώντας μέσα από κάθε τι που δακτυλοδεικτούμενα θα προσφωνούσες γκέτο, είτε λιγότερο είτε περισσότερο απροκάλυπτα έχει αφεθεί να υπάρχει μπροστά στα μάτια σου.

Το γκέτο οι ανθρώπινες τα κάνουν συμπεριφορές.
Ένα κατοστάρικο στην τσέπη, ένα ρούχο αλλιώτικο, μια καταγωγή από μια χώρα κάπου αλλού, και μη ξεγελιέσαι, τον επαρχιώτη πάντα επαρχιώτη θα τον αποκαλούν όχι μόνο εδώ μα παντού και θα σχολιάζουν πάντοτε την προφορά του, και τον μετανάστη παράνομο και αλήτη, και τον τρανσέξουαλ πουστάρα του κερατά όταν δεν θα κάνει εκείνο που επιθυμούν μα ακόμα κι όταν θα το κάνει.
Αλήθεια, πότε τελευταία αντικρίσαμε εκείνο τον τρανσέξουαλ στον αντικατοπτρισμό του καθρέφτη μας που όλο άλλα υπόσχεται κι άλλα κάνει όχι μόνο στους ξένους μα και στον ίδιο μας τον εαυτό;
Πότε τελευταία αντικρίσαμε τον μετανάστη του μικρού χωριού που το ψωμί βρέχονταν από το πότισμα στο χωράφι ή στο πότισμα των ζώων, κι αν δεν είναι η δική μας ιστορία είναι των γονιών μας κι ας επιθυμούμε να ξεχασθεί στο μεγάλο βιβλίο του χρόνου ξεχνώντας πάντοτε πως κάθε βιβλίο γράφει μια ιστορία που σβήνεται ως την στιγμή που κάποιος θα την ανακαλύψει.

Ας ζήσουμε άλλη μια μέρα λοιπόν στην αναφυλαξία της καθημερινότητας μας…




Ακούγεται το «My hometown» Bruce Springsteen από το LP «Born in the USA»

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ο Ήχος Πλάγιος. Μόνος… στον πολυχώρο της Άγκυρας

Οι εκδόσεις ΜΠΑΡΤΖΟΥΛΙΑΝΟΣ σας προσκαλούν
με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης

στον πολυχώρο ΑΓΚΥΡΑ,
την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009 στις 19:00
Σόλωνος 124 & Εμμανουήλ Μπενάκη (Εξάρχεια),

στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
του Ιωάννη Τσιουράκη
με τίτλο
Ήχος Πλάγιος. Μόνος…

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Ελένη Γκίκα, συγγραφέας – κριτικός λογοτεχνίας
Δημήτρης Βαρβαρήγος, συγγραφέας
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, συγγραφέας

Αποσπάσματα της συλλογής θα διαβάσουν οι:
Μαρίνα Γκάτσου
Νικόλας Τελλίδης

Μουσική θα παίξει ο Γιάννης Νανόπουλος.


Εκδόσεις Ηλίας Μπαρτζουλιάνος Σοφοκλέους 5, Αθήνα 10559,
τηλ. 2103835421, 6977306160

Το τραγούδι «Πάλι κι απόψε» είναι του Γιάννη Νανόπουλου σε ερμηνεία δική του.