Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Φόβοι του μεσημεριού



Καθώς τις νύχτες
γέρνουν μεθυσμένα τα δέντρα στο προσκέφαλο μας
ακούγεται ο ψίθυρος των φύλλων
μια λιτανεία μικρή
που σαν ανοίξεις τα μάτια, σωπαίνει και χάνεται.

Κι άνεμος, στοργικά πάντα
μας χτυπά τα χέρια,
μας χτυπά τα πόδια,
μας χτυπά την πλάτη και τα μάτια.

Μήτε που βλέπουμε πια
μήτε και τα χέρια απλώνουμε
δε φθάνουν πουθενά τα βήματά μας
κι εκείνα τα σημάδια στην πλάτη
μια κόκκινη γραμμή αφήνουν στα σεντόνια.

Μας παραφυλά ο θάνατος
κρύβεται στους φόβους του μεσημεριού
στο ανοιξιάτικο ψιθύρισμα του απογεύματος.
Πόσο να μπορέσεις ακόμα ν’ αντισταθείς;

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Ημέρα σκοτεινή

Αναρωτιέμαι τώρα τι να κάνεις 
είναι μακριά κάποτε η κουζίνα 
το υπνοδωμάτιο 
ο μικρός μας κήπος στο μπαλκόνι.

Είναι ημέρα σκοτεινή 
κι οι δρόμοι που παίρνω 
λιγοστεύουν και χάνονται. 
Ξεμένω από βήματα 
από λέξεις 
κι αποστάσεις. 

Τι άραγε να σκέφτεσαι; 
Με ποιο τραγούδι να ταξιδεύεις; 

Μόνο το φεγγάρι 
κάνει τα χέρια μου 
να γεμίζουν από εσένα 
και το αγιόκλημα 
στης πόρτας μας την άκρη.

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Κλειστό δωμάτιο



Κι είναι τα μάτια μας
τόσο λυπημένα όταν νυχτώνει
καθώς στο κλειστό δωμάτιο
απομένει ένα κύμα σιωπής
να σπάει
στους ρυτιδωμένους τοίχους.

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Tελευταίο τανγκό



Μεταλαβαίνω τις σιωπές σου
με μαύρο χρώμα
ορίζουν ένα κελί μικρό

και θα σε βρω στην αγκαλιά του να προσεύχεσαι
νύχτες και νύχτες
και ώρες λυπημένες απογευματινές

θα έρθεις κάποτε
και θα ‘χω μια πικροδάφνη στα χείλη
να παίζω εκείνο
«το τελευταίο μας τανγκό στο Παρίσι»