Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Φόβοι του μεσημεριού



Καθώς τις νύχτες
γέρνουν μεθυσμένα τα δέντρα στο προσκέφαλο μας
ακούγεται ο ψίθυρος των φύλλων
μια λιτανεία μικρή
που σαν ανοίξεις τα μάτια, σωπαίνει και χάνεται.

Κι άνεμος, στοργικά πάντα
μας χτυπά τα χέρια,
μας χτυπά τα πόδια,
μας χτυπά την πλάτη και τα μάτια.

Μήτε που βλέπουμε πια
μήτε και τα χέρια απλώνουμε
δε φθάνουν πουθενά τα βήματά μας
κι εκείνα τα σημάδια στην πλάτη
μια κόκκινη γραμμή αφήνουν στα σεντόνια.

Μας παραφυλά ο θάνατος
κρύβεται στους φόβους του μεσημεριού
στο ανοιξιάτικο ψιθύρισμα του απογεύματος.
Πόσο να μπορέσεις ακόμα ν’ αντισταθείς;

Δεν υπάρχουν σχόλια: