μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου
επέμενες τόσο να κεράσεις
σα να γνώριζες
πως δε θα είχες άλλη ευκαιρία.
Ήμασταν στη παλιά μου γειτονιά
την ακόμη δική σου
«λίγο πιο πάνω είμαι, θα περπατήσω»
επέμενες και γι’ αυτό
σα να μην ήθελες
σπαραξικάρδιους αποχαιρετισμούς.
Αθήνα 20 . I . 24