Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Έλλειψη


η έλλειψη έλλειψη λέγεται
κι έχει πάντα το ίδιο χρώμα στα μάτια καθώς σε κοιτάζει
την ίδια βραχνή φωνή
την ίδια βαριά ανάσα
η έλλειψη είναι εκείνη που σου τραβά τα σκεπάσματα και παγώνεις
κι αν κάποτε ξεγελαστείς
κι ανοίξεις το παράθυρο σου στη νύχτα
μ' ένα σφύριγμα έρχονται κι άλλες ελλείψεις
ντυμένες όλες τα επίσημα φορέματα τους
τα καπέλα με το βέλο ριγμένο μπροστά στα μάτια
τα όνειρα κεντημένα πάνω στου στήθους την δαντέλα
και τότε
έτσι όπως έχουν στεγνώσει τα χείλη από την δίψα
- δέκα αιώνες αφίλητα -
πως να φωνάξεις εκείνο το “μου λείπεις”;


Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Τσιγκελόφραχτες οι ζωές μας

Τσιγκελόφραχτες οι ζωές μας
γραπώνουν και γραπώνονται
σε γραφειοκρατικές διαδικασίες
σ’ ανακοινώσεις
σε νοσηρές γιορτούλες παρηγοριάς

κοίτα
στρατολογούνε πάλι την μνήμη

πάνω στα χέρια μου
χορεύουν οι απελπισίες

έζησα τόσες σιωπές να μάθω να πονάω
τίποτε δεν έμαθα
ενδύθηκα τόσους μαύρους χιτώνες
να χάνουμαι στις νύχτες
μα οι νύχτες μ’ απόβαλαν

ένας κόσμος ενάρετος με κοιτάζει στα μάτια
τι θυμούμαι πια

μήτε και την μέρα
που έπαψε ο κόσμος θυμούμαι

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα

Βαδίζει αγέρωχα κάθε βράδυ στην Ερμού.
Ανάβει ένα Gitanes.
Ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα του
στέλνει μικρά σήματα καπνού.
Δε λένε ποτέ βοήθεια.
Κοιτάζει βιτρίνες καταστημάτων.
Κάνει κουβάρι ρούχα και παπούτσια
μόνο στολίδια Χριστουγέννων κρατάει.
Χαμογελά.
Πιάνει κουβέντα με τους περαστικούς
κρύβει συνάμα κάτου απ’ το μαύρο του σακάκι
ένα φεγγάρι μικρό
κι ένα χαμόγελο
διάτρητο από λύπες.

Είναι ένα νησί μικρό κουρασμένο
από κύματα και καταιγίδες.
Απόψε έχουν μεθύσει τα λόγια του.
Τυλίγονται στις φασκιές των επιφωνημάτων τους.
Ένας βόγγος σημαδεύει κάθε βήμα.
Στο τέλος του δρόμου
πριν ο κόσμος όλος βυθιστεί
στην κάλπικη κατάνυξη του
κοιτάζει ψηλά
δύο μεγάλα φτερά ξεδιπλώνονται αργά
τα ανοίγει και χάνεται.
.
.

από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια