Μυρίζει χαμομήλι ο τόπος, αγιάζει τα βήματα μας...

Πότε παύεις να πονάς;
Μυρίζει χαμομήλι ο τόπος, αγιάζει τα βήματα μας, αγιάζει τη μυροβόλο σκέψη μας, αγιάζει την θλίψη.
Η άγια θλίψη μας.
Σηκώνω στα χέρια σταυρωμένη την ψυχή μου.
Σηκώνω έναν κόσμο που κοίμισα στα όνειρα μου, που κοίμισε τα όνειρα του στα όνειρά μου.
Πλέκουν οι νύχτες ρούχο βαρύ κ’ οι κτιστάδες σε μαρμάρινα σπίτια φυλακίζουν χάρτινα τα πρόσωπα μας.

Τι θυμάσαι από τούτο τον κόσμο;

Έχω θυμιάσει τους χώρους που έζησα, όχι με την παρουσία μου μα για την παρουσία μου…
Θυμούμαι ένα ηλιοβασίλεμα, θυμούμαι το φτερούγισμα κάποιου πουλιού στα ξύλινα δοκάρια της σκεπής.
Θυμούμαι το αέρινο περπάτημα της γυναίκας που αγάπησα.
Ένα δάκρυ θυμούμαι.
Ταξιδεύω στα λαγούμια που ανοίγει στο χώμα.
Στη στοές που ανοίγει στο σώμα της ψυχής μου.

Παράμερα χάσκει με το στόμα ανοιχτό η πιο παιδική μας ανάγκη.
Για αγάπη.
Όχι εκείνη που έχουμε μα εκείνη που δε βρήκαμε τον τρόπο να κερδίσουμε ή να κλέψουμε.
Μεγάλη ανάγκη.
Διαχρονική ανάγκη τυλιγμένη με ευχές και δώρα εορταστικού χαρακτήρα.

Τούτες τις γιορτές να θυμηθώ…
Τούτες τις γιορτές πρέπει…

Τίποτε δεν πρέπει και τίποτε δεν θα θυμηθώ.
Ότι νιώθω μονάχα.
Η εσχάτη προδοσία έχει το άρωμα του αίματος του θυσιασμένου που δεν δόθηκε ο ίδιος σε προσφορά.
Η μοναξιά έχει το βάρος των βημάτων μας.
Η λύπη το χρώμα των ματιών μας.

Πότε παύεις να πονάς;
Ρωτώ, γιατί πάντα στην πίσω τσέπη του παντελονιού υπάρχει σα σκονάκι η λύπη να θυμίζει τις εξισώσεις που ξέχασες, τα γινόμενα και τα υπόλοιπα των πράξεων που διαδραματίσθηκαν έστω πριν πολλά χρόνια και κάποτε, κάποτε μονάχα, ένα μικρούλι άθροισμα βρίσκεται να γυροφέρνει στις κενές πια θέσεις ενός τρένου που αδιάκοπα ταξιδεύει…

Τούτες οι γιορτές μ’ ένα παιγνίδι παραμάσχαλα παιδικό, κι ένα όνειρο να σπρώχνει με βέργα ξύλινη μια γυμνή ρόδα ποδηλάτου σ’ έναν δρόμο χωμάτινο.

Χωμάτινους δρόμους βρίσκω μονάχα στην ψυχή μου πια…